Μια από τις περιστάσεις όπου συνειδητοποιείς έντονα πόσο πολύ άλλαξε η ζωή σου από τότε που απέκτησες παιδιά είναι όταν καλείσαι να οργανώσεις ένα ταξίδι: Πολλαπλάσιες αποσκευές, άγχος μέχρι τελευταία στιγμή για να φροντίσεις να καλύψεις κάθε τρομακτικό ενδεχόμενο, όπως έναν υψηλό πυρετό του μικρού σου στο εξωτερικό, κλάματα, γκρίνιες και ένα ερώτημα να σε βασανίζει, αξίζει να περάσω όλη αυτή την ταλαιπωρία ή, τελικά, καλύτερα να έμενα σπιτάκι μου;
Ως μητέρα ενός αγοριού που έχει μυηθεί στα ταξίδια από δύο μηνών (το πρώτο του σουβενίρ ήταν μια επιπεφυκίτιδα), θα απαντούσα ότι αξίζει 100% (παρά την επιπεφυκίτιδα, ας είναι καλά τα κολλύρια). Ακόμα και αν το παιδί είναι σε ηλικία που δεν μπορεί ακόμα να σχηματίσει αναμνήσεις. Κι αυτό το στηρίζει και η επιστήμη.
Αξίζει γιατί χρόνια μετά το πρώτο μας ταξίδι στο εξωτερικό, με τον τότε τριών ετών γιο μου, εκείνος θυμόταν ένα φανταστικό μουσείο για παιδιά που είχαμε επισκεφτεί, που όμοιό του δεν υπάρχει στην Ελλάδα, και όποτε το συζητούσαμε φωτιζόταν ολόκληρο το πρόσωπό του από τη χαρά.
Αξίζει για όλα όσα ζεις στη διάρκεια ενός ταξιδιού που, όπως κάθε νέα εμπειρία, απελευθερώνει στο μυαλό σου ντοπαμίνη, μια από τις ορμόνες της χαράς, προκαλώντας αυθόρμητα χαμόγελα σε μικρούς και μεγάλους και φέρνοντας πιο κοντά την οικογένεια.
Αξίζει γιατί δεν υπάρχει καλύτερο εργαλείο μάθησης από τα ταξίδια, και για ένα μικρό παιδί και για ανθρώπους κάθε ηλικίας. Όχι μόνο για τις εγκυκλοπαιδικές γνώσεις που αποκομίζεις όταν επισκέπτεσαι, π.χ., ένα μουσείο ή έναν αρχαιολογικό χώρο, αλλά κυρίως επειδή ανοίγει το μυαλό σου και αγκαλιάζεις διαφορετικές κουλτούρες, γλώσσες, ανθρώπους και το κάνεις κτήμα σου από πολύ μικρή ηλικία. Αξίζει για όλες τις δεξιότητες που ενισχύεις στη διάρκεια ενός ταξιδιού, όπως της ενσυναίσθησης, της επίλυσης προβλημάτων, της κριτικής σκέψης, του προσανατολισμού.
Αξίζει γιατί κάνει καλύτερους ταξιδιώτες και τους γονείς. Από τότε που ταξιδεύουμε με το γιο μας έχουμε ξεφύγει από τον ψυχαναγκασμό του «πρέπει να δούμε ΟΛΑ τα αξιοθέατα της πόλης μέσα σε δύο μέρες» και κάνουμε μικρά διαλείμματα μαζί του για να ανακαλύψουμε τις μικρές, καθημερινές χαρές του προορισμού που μας υποδέχεται, από ένα «εξωτικό» λουλούδι που δεν θα είχαμε παρατηρήσει ποτέ αν δεν είχαμε μαζί μας το παιδί μέχρι ένα διάλειμμα για παγωτό στο πάρκο.
Και η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να διασχίσεις τον Ατλαντικό για να νιώσεις ότι ταξίδεψες. Οποιοσδήποτε προορισμός συνοδεύεται από τη χαρά και τη γοητεία του καινούριου, από μια φάρμα ζώων κάπου στην Αττική που δεν έχεις επισκεφτεί ξανά μέχρι ένα μουσείο στο κέντρο της Αθήνας που φιλοξενεί μια ενδιαφέρουσα περιοδική έκθεση, θα σε κάνει να αισθανθείς σαν να διακτινίστηκες με την οικογένειά σου χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, έστω και για ένα απόγευμα.
