Μια μέρα, συμμαζεύοντας τα πράγματα του γιου μου, ανακάλυψα μια σημείωσή του πάνω σε ένα βιβλίο: «Θέλο να μίνο μόνοσ». Αμέσως ένιωσα ένα σφίξιμο θλίψης, καθώς αναρωτήθηκα τι θα μπορούσε να του είχε συμβεί που του προκάλεσε αυτή την αντίδραση, την τάση απομόνωσης. Δεν μπορούσα να το συνδέσω με κανένα από τα περιστατικά που μου είχε αφηγηθεί.
Και η αλήθεια είναι ότι σίγουρα υπάρχουν πολλά πράγματα για τη σχολική ζωή του που δεν γνωρίζω. Γιατί, όσο δημιουργικές ερωτήσεις κι αν προσπαθώ να επιστρατεύσω όταν επιστρέφει καθημερινά στο σπίτι («Ποια ήταν η ωραιότερη στιγμή σου σήμερα στο σχολείο;», «Έγινε κάτι που σε έκανε να νιώσεις άσχημα;»), συνήθως κλείνεται στον εαυτό του πιο σφιχτά κι από στρείδι.
Η ανακάλυψη αυτής της σημείωσης με έκανε να συνειδητοποιήσω μια συμπεριφορά μου που, μάλλον, συνδέεται άμεσα με τη δική του. Ούτε εγώ, ως παιδί, συζητούσα ό,τι με προβλημάτιζε και με στενοχωρούσε. Και συνεχίζω να (μην) το κάνω μέχρι σήμερα.
Αποφάσισα λοιπόν να ανοιχτώ περισσότερο στον γιο μου φέτος και να μοιραστώ μαζί του τις δυσκολίες προσαρμογής που είχα αντιμετωπίσει στα δικά μου σχολικά χρόνια: κοροϊδίες από συμμαθητές, που σήμερα θα αποκαλούσαμε bullying, στιγμές και μέρες μοναξιάς, αποτυχίες που με είχαν κάνει, χωρίς λόγο, να νιώσω ανεπαρκής.
Θα τις μοιραστώ μαζί του με τρόπο όσο το δυνατόν πιο κατανοητό και «φιλικό» σύμφωνα με την ηλικία του, γιατί δεν χρειάζεται να νομίζει ότι οι γονείς του είναι σούπερ άνθρωποι. Δεν θα το κάνω φυσικά επιζητώντας τη συμπαράσταση και την υποστήριξή του – δεν είναι αυτός ο ρόλος του παιδιού προς τον γονιό, αλλά το αντίστροφο. Θέλω όμως μέσα από τις αφηγήσεις μου να του παραχωρήσω, διακριτικά, κάποια εργαλεία που ίσως το βοηθήσουν να αντιμετωπίσει τις δικές του δυσκολίες. Θέλω επίσης να του δείξω ότι είναι εντάξει να μοιραζόμαστε και τα γεγονότα της ζωής μας που δεν είναι ευχάριστα ή αστεία. Ότι, όσο δύσκολο κι αν είναι, στην αρχή, να μιλήσουμε γι’ αυτά, αν τολμήσουμε να το κάνουμε, στους ανθρώπους που εμπιστευόμαστε και αγαπάμε, στο τέλος δεν θα το μετανιώσουμε – ίσα ίσα, θα νιώσουμε καλύτερα.
Μπορεί έτσι, τελικά, να λειτουργήσω ως πρότυπο για εκείνον, ώστε να μη σηκώνει ολομόναχος το βάρος των δύσκολων και δυσάρεστων γεγονότων, ακόμα και των πιο ασήμαντων. Γιατί είναι δυσβάστακτο, ειδικά για ένα «δευτεράκι». Το ξέρω από πρώτο χέρι.
