Πρόσφατα σε μια βόλτα με τον Φίλιππο στο κέντρο της Αθήνας βρεθήκαμε να διασχίζουμε τυχαία μια πρωινή προεκλογική συγκέντρωση. Tότε άρχισε ο βομβαρδισμός με ερωτήσεις: Μαμά, γιατί έχει μαζευτεί τόσος κόσμος εδώ; Γιατί αυτός ο κύριος έχει πάρει το μικρόφωνο; Τι σημαίνει ότι θέλει να τον ψηφίσουμε;
Στις προηγούμενες εκλογές δεν ήταν ούτε τεσσάρων ετών και, απλά, πήγαμε εναλλάξ με τον μπαμπά στο εκλογικό κέντρο, ώστε ενώ ο ένας από εμάς όδευε προς τις κάλπες, ο άλλος να κάνει babysitting. Φέτος όμως αποφάσισα να τον πάρω μαζί μου στο εκλογικό κέντρο, γιατί πλέον δεν υπάρχει ο κίνδυνος να πρέπει να βγω εκτάκτως από το παραβάν, με το ψηφοδέλτιο στο χέρι, και να αρχίσω να τον κυνηγάω γύρω γύρω. Αλλά κυρίως επειδή θα ήθελα να έρθει σε μια πρώτη επαφή με την εκλογική διαδικασία.
Δεν είμαστε κομματικοποιημένοι -το παλεύουμε ακόμα να είμαστε πολιτικά όντα, μεταξύ άλλων- εξ ου και η πλήρης άγνοια του γιου μου για τις προεκλογικές συγκεντρώσεις. Θα προσπαθήσω λοιπόν να του αφήσω τον χώρο, καθώς μεγαλώνει, να επιλέξει ελεύθερα το κόμμα που θα ψηφίσει, αποφεύγοντας τις κατηχήσεις στις οποίες κατέφευγαν ειδικά οι παλαιότερες, φανατισμένες γενιές. Ακόμα θυμάμαι θείους και παππούδες σε οικογενειακές συγκεντρώσεις του παρελθόντος, ειδικά λίγο πριν από τις εκλογές, να προσπαθούν να πείσουν τους μικρότερους από εμάς ότι το τάδε ή το δείνα κόμμα κατέχει την απόλυτη αλήθεια.
Θέλω όμως να χρησιμοποιήσω τις εκλογές ως αφορμή για να μιλήσω στον γιο μου για τη δύναμη που έχει ο καθένας μας με την ψήφο του να προστατεύσει τη χώρα από ακραία και επικίνδυνα φαινόμενα, όπως το ρατσιστικό, το φυλετικό μίσος και η βία – γενικά, το μίσος και η βία προς οτιδήποτε ερμηνεύουμε σαν διαφορετικό.
Θέλω επίσης να εκμεταλλευτώ κάθε ευκαιρία αυτής της εμπειρίας, από τη στιγμή που θα διασχίσουμε την είσοδο του εκλογικού κέντρου με τις αφίσες και τα φυλλάδια και τους κομματικούς εκπροσώπους μέχρι να βγουν τα αποτελέσματα το επόμενο πρωί, για να του μιλήσω για τη διαδικασία των εκλογών, να λύσω τις απορίες του και να του δείξω έμπρακτα ότι ακόμα και αν η μοναδική μας πολιτική πράξη μέσα σε τέσσερα χρόνια είναι η επιλογή του ψηφοδελτίου που ρίχνουμε στην κάλπη, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά στον κόσμο όπου ζούμε και σε αυτόν που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας.
Πριν από λίγες ημέρες, μάλιστα, συνέβη κάτι αστείο: Ο γιος μου παρακολουθούσε στην τηλεόραση της γιαγιάς μια συνέντευξη πολιτικού και αργότερα μού είπε ότι «δεν τον συμπάθησε καθόλου» γιατί «φώναζε συνέχεια». Του απάντησα ότι, πράγματι, καλός πολιτικός δεν είναι αυτός που φωνάζει αλλά αυτός που έχει κάτι σημαντικό να πει και, ειδικά, που το κάνει πράξη όταν εκλεγεί.
Ακόμα και αυτό το μικρό, αθώο σχόλιό του μου δημιούργησε αισιοδοξία ότι οι ψηφοφόροι του αύριο έχουν ήδη μια αξιοζήλευτη οξυδέρκεια, από την οποία μπορούμε να διδαχθούμε πολλά εμείς οι μεγαλύτεροι, ειδικά αν κουβαλάμε βαρίδια από τις κομματικές κατηχήσεις του παρελθόντος.
