Θυμάμαι όταν ήμουν στο Δημοτικό μάς είχε βάλει η δασκάλα μας να γράψουμε μια έκθεση για τους γονείς μας. Η μαμά μου ακόμα θυμάται -όλο συγκίνηση- πως είχα γράψει πως όταν γύριζα σπίτι και εκείνη δεν είχε έρθει ακόμα, περίμενα με αγωνία να ακούσω τα κλειδιά της στην πόρτα. Συγκεκριμένα είχα γράψει "αυτή η γλυκιά ανατριχίλα όταν ακούω τα κλειδιά σου στην πόρτα που με κάνει να νιώθω ασφάλεια". Κάπως έτσι ένιωθα στα 11 μου χρόνια περιμένοντας τη μαμά μου να γυρίσει σπίτι...
Πέρασαν τα χρόνια και έγινα κι εγώ μαμά. Δεν ξέρω αν τα παιδιά μου περιμένουν να ακούσουν τα κλειδιά μου στην πόρτα και αν αναγνωρίζουν τον ήχο των δικών μου κλειδιών ανάμεσα σε άλλα εκατοντάδες όπως έκανα εγώ για τη μαμά μου, αλλά πλέον βλέπω τη στιγμή αυτή από την άλλη πλευρά. Την πλευρά της μαμάς.
Κάθε απόγευμα, τρέχω να γυρίσω σπίτι. Κάθε κερδισμένο λεπτό είναι για εμένα μεγάλη νίκη. Ένα φανάρι που δεν θα είναι κόκκινο, ένας δρόμος που δεν θα έχει τόση κίνηση όσο συνήθως, ένα ραντεβού που ακυρώθηκε, με φέρνει λίγα λεπτά νωρίτερα στα παιδιά μου. Και φτάνω σπίτι και ανοίγω την πόρτα.
Και τα παιδιά μου ξαφνικά, λες και τους χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, σταματάνε ό,τι κάνουν και τρέχουν σχεδόν κουτρουβαλώντας πάνω μου.
Αυτή η αγκαλιά...
Η σημαντικότερη και πιο ουσιαστική αγκαλιά της ημέρας μου. Σκύβω στο ύψος τους και τα σφίγγω λες και πρόκειται να τα κρατήσω εκεί για πάντα. Κλείνω τα μάτια μου και αφουγκράζομαι τις ανάσες τους, μυρίζω τα μαλλιά τους, τα δερματάκια τους, χαμογελάω ολόκληρη.
Αυτή η αγκαλιά, το σημαντικότερο δώρο της ημέρας μου, ένα δικό μου "συγνώμη" που έλειψα και ένα "είμαι πάλι εδώ για εσάς" που δεν μπορώ να πω σε λόγια.
Και ξαφνικά όταν συναντάω τους γονείς μου, τους κάνω την ίδια αγκαλιά. Σαν να γίνομαι πάλι μικρή, τους προσφέρω αυτό που τόσο απλόχερα μου προσφέρουν τα δικά μου παιδιά.
Η δύναμη της αγκαλιάς... Μοναδική! Μην την αμελείτε!
