Η αποστείρωση, η καραντίνα και το τι θα κάνουμε τα παιδιά στο σπίτι, είναι το τρίπτυχο που μας απασχολεί τις τελευταίες μέρες όσο τίποτα άλλο, και είναι λογικό γιατί όλα αυτά έχουν διαταράξει την καθημερινότητά μας. Υπάρχουν άνθρωποι όμως - και είναι πολλοί - για τους οποίους αυτό που βιώνουμε εμείς ως προσωρινή κατάσταση αποτελεί καθημερινότητα. Μία από αυτούς είναι και η Δάφνη Κατσάρα, η μαμά της Σπυριδούλας, ενός παιδιού ευχής που γνωρίσαμε όταν περπάτησε στο Yes I Do Catwalk. Η Δάφνη λοιπόν, ζει σε αποστειρωμένο περιβάλλον εδώ και έξι χρόνια και έχει ένα μήνυμα για όλους μας...
Δάφνη, για σένα η κατάσταση που βιώνουμε δεν είναι πρωτόγνωρη. Πώς ξεκίνησαν όλα;
Έχω μάθει να βρίσκομαι σε “καραντίνα” από τον Φεβρουάριο του 2014, όταν από την απόλυτη ελευθερία βρέθηκα ξαφνικά με το παιδί μου σε ένα αποστειρωμένο δωμάτιο στη μονάδα μεταμόσχευσης. Εκεί επιτρέπεται μόνο ένας γονιός και αυστηρά καθόλου επισκέψεις. Φορούσα συνέχεια μάσκα και αποστειρωμένη ρόμπα - ακόμα και για να φάω έβγαινα έξω για να μην χρειαστεί να τη βγάλω. Μου έφερναν ό,τι χρειαζόμουν απέξω και για να βάλω οτιδήποτε μέσα στο δωμάτιο το αποστείρωνα. Αν έπρεπε να βγω για δουλειές φορούσα πάντα μάσκα, κι όταν επέστρεφα άλλαζα ρούχα στον ειδικό προθάλαμο, αποστειρωνόμουν, φορούσα αποστειρωμένα ρούχα και έμπαινα πάλι. Συνήθως τα παιδιά μένουν στη μεταμόσχευση έναν με ενάμιση μήνα, αλλά επειδή εμείς ήμασταν δύσκολη περίπτωση μείναμε έξι. Έναν χρόνο μετά βρέθηκα ξανά στο νοσοκομείο με την κόρη μου, αυτή τη φορά με σάρκωμα στον μηρό. Μείναμε εννιά μήνες στην Ελλάδα σε πλήρη καραντίνα και έξι μήνες στη Γερμανία, σε ειδικό κέντρο. Θυμάμαι τα παιδιά μας, να χτυπάνε το ένα τον τοίχο του άλλου για να πουν καλημέρα, να επικοινωνήσουν, κι άστραφταν τα μάτια μου από χαρά. Ήμασταν σε 10 τετραγωνικά, χωρίς ίντερνετ, χωρίς καμία επαφή με τον έξω κόσμο, κι όμως βρίσκαμε τρόπους να περνάμε με τα παιδιά μας καλά. Ήμασταν ευτυχισμένοι που τα βλέπουμε καλά. Γι' αυτό ας μην παρακαλάνε τώρα οι μαμάδες να ανοίξουν τα σχολεία, αλλά να χαρούν που είναι στα σπίτια τους με τα παιδιά τους με όλα τα καλά και να τα απολαύσουν.
Πόσο εύκολο ήταν για τη Σπυριδούλα να μάθει να ζει σε συνθήκες αποστείρωσης;
Η Σπυριδούλα, επειδή είχαμε περάσει και τα γεγονότα με τον αδερφό της ήξερε και προσαρμόστηκε γρήγορα στις συνθήκες αποστείρωσης. Υπάρχουν άνθρωποι στο νοσοκομείο που εξηγούν στα παιδιά τι συμβαίνει και γιατί πρέπει να προσέχουν. Είχαμε κάποια ξεσπάσματα βέβαια, αυτό είναι λογικό. Ξέρει όμως ότι δεν είναι ένα παιδί σαν όλα τα άλλα. Πρέπει πάντα να προσέχει. Τώρα πολλοί φίλοι της είναι έξω και το βλέπει στα social, αλλά εκείνη ξέρει πως δεν μπορεί να είναι μαζί τους. Εμείς προσπαθούμε να καλύψουμε όσο μπορούμε το κενό που νιώθουν αυτά τα παιδιά, αλλά δεν γίνεται πάντα.
Πώς είναι να ζει κανείς μια αποστειρωμένη ζωή;
Για εμάς είναι απολύτως φυσιολογικό. Έχουμε μάθει να ζούμε πλέον έτσι. Να προσέχουμε εμείς γιατί ξέρουμε πως δεν προσέχουν οι άλλοι. Έχουμε μάθει να ζούμε με τα αντισηπτικά. Να αποστειρώνουμε με σαπούνι και οινόπνευμα. Να μην δεχόμαστε επισκέψεις στο σπίτι σε περιόδους ιώσεων. Να φοράμε μάσκα, να μην πιάνουμε το πρόσωπο και το στόμα, να μην παίρνουμε φαγητό ποτέ απέξω γιατί δεν μπορούμε ποτέ να είμαστε σίγουροι αν έχουν τηρηθεί οι σωστές συνθήκες υγιεινής κατά την παρασκευή του. Και παίρνουμε πολλές φορές τα μέτρα μας από μόνοι μας. Δεν πηγαίνουμε στο σχολείο όταν κυκλοφορούν πολλές ιώσεις. Μπορεί να μην πάμε σε ένα πάρτι... Φέτος 10 μέρες πριν ανακοινώσουν το κλείσιμο των σχολείων, με το που έμαθα για το πρώτο κρούσμα σταμάτησε η μικρή το σχολείο. Πήρα μόνη μου την απόφαση γιατί ξέρω πως το σάρκωμα χτυπάει στον πνεύμονα κι έχουμε να κάνουμε ένα τελευταίο – ελπίζω – χειρουργείο τον Ιούνιο στη Γερμανία. Δεν μπορούμε να ρισκάρουμε.
Ο κόσμος βέβαια δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και είναι λογικό. Τι θα ήθελες να πεις σε όσους δεν τηρούν αυστηρά τα μέτρα προφύλαξης;
Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει για ποιον λόγο πρέπει να μείνει σπίτι του. Υπάρχει ένας στίχος που λέει “έχε τον νου σου στο παιδί”. Γι' αυτό. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα χέρια 12 μαμάδων στο ογκολογικό που είχαν βγάλει πληγές από τα αντισηπτικά, αλλά δεν μας ένοιαζε, γιατί είχαμε την ευθύνη όχι μόνο των δικών μας παιδιών αλλά και των άλλων. Ας σκεφτούν όλοι τα παιδιά που νοσούν και τους γονείς τους. Δεν θέλω να τρομοκρατήσω τον κόσμο, θέλω απλώς να τους δώσω να καταλάβουν πως όταν κυκλοφορούν άρρωστοι εκθέτουν κόσμο σε κίνδυνο γιατί τα μικρόβια μεταφέρονται. Όχι μόνο τώρα, αλλά γενικά. Λένε "δεν θα μείνω στο σπίτι για ένα συνάχι". Μπορεί όμως να μπουν σε ένα ταξί κι αμέσως μετά να μπει στο ίδιο μια νοσηλεύτρια. Βέβαια οι νοσηλεύτριες φοράνε αποστειρωμένες στολές και ξέρουν πώς να προστατευτούν, αλλά τα μικρόβια μπορεί να μεταφερθούν. Ένα απλό συνάχι σε αυτούς, σε εμάς μπορεί να κοστίσει πολύ παραπάνω... Ή έχω αντιμετωπίσει πολλές φορές αντιδράσεις που δεν είναι σωστές, γιατί βέβαια ο κόσμος δεν ξέρει. Βλέπουν ένα παιδί με μάσκα και χλευάζουν γιατί νομίζουν πως είμαστε υποχόνδριοι ή τραβιούνται πίσω για να μην κολλήσουν. Πρέπει να καταλάβουν πως δεν κινδυνεύουν εκείνοι από ένα παιδί ανοσοκατασταλμένο, αλλά πως το παιδί κινδυνεύει από όλους εμάς. Δείτε τι έγινε τώρα, με αυτή την κατάσταση. Αν ένιωθαν όλοι υπεύθυνοι δεν θα φτάναμε εδώ. Υπάρχουν ανεγκέφαλοι που έχουν περάσει ίωση και μπαίνουν σε νοσοκομείο με παιδιά. Αντιλαμβάνεται ανθρώπινος νους τι μπορεί να προκληθεί αν έχει μπει φορέας σε μονάδα με παιδιά; Καταλαβαίνω απόλυτα πως οι περισσότεροι δεν υποψιάζονται τι συμβαίνει ή απλώς δεν θέλουν να στερηθούν την ελευθερία τους. Σκέφτονται όμως πως αυτό μπορεί να κοστίσει τη ζωή σε κάποιους άλλους;
Γίνε ο άνθρωπος που χρειαζόσουν όταν δεν είχες κανέναν δίπλα σου
