Ας συμφωνήσουμε, για αρχή, σε έναν κανόνα καθολικότερο κι από το σύμπαν: Όλα τα μωρά είναι όμορφα, αλλά το δικό μας είναι το ομορφότερο. Πάντα.
Προτού γίνω μαμά, άκουγα τις φίλες μου, που κρατούσαν ήδη στην αγκαλιά το πρώτο τους παιδί, να το κοιτούν με αγάπη και θαυμασμό, συναισθήματα τα οποία έσπευδαν να εκφράσουν με κάθε ευκαιρία. Για παράδειγμα, η πρώτη της παρέας που έγινε μαμά δεν νοιαζόταν καθόλου για το αν θα τη λέγαμε γραφική, αλλά μας ρωτούσε ξανά και ξανά: «Δείτε το μωρό μου, δεν είναι το ομορφότερο του κόσμου;». Κι εγώ, ακόμα με τον κυνισμό της προ-μητρότητας ζωής μου, της απαντούσα: «Είναι σίγουρα το ομορφότερο του Νέου Κόσμου» (αντικειμενικά: ήταν πανέμορφο μωρό).
Ακούγοντας φίλες μαμάδες να μιλούν για τα παιδιά τους σε υπερθετικό βαθμό, όσο κι αν τις αγαπούσα, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ το ρητό: «Άλλη καμιά δε γέννησε, μόνο η Μαριώ τον Γιάννη». Μέχρι που μπήκα κι εγώ στη λέσχη τους και ήρθε η σειρά μου να ξεμυαλιστώ.
«Τι μεγάλα και λαμπερά μάτια είναι αυτά! Τι τέλεια σχηματισμένα χειλάκια! Τι απαλή επιδερμίδα, μεταξένια! Τι χεράκια και ποδαράκια, αφράτα και απαλά, απόλαυση να τα σφίγγεις, να τα μυρίζεις, να τα φιλάς! Τι μυτούλα γαλλική, σαν να την έχει σμιλεύσει ο καλύτερος γλύπτης του κόσμου!».
Μεταξύ μας τώρα, κι εσείς δεν έχετε κάνει αυτές τις σκέψεις; Εγώ τις έκανα συνέχεια όταν γεννήθηκε ο γιος μου. Και τις μοιραζόμουν – κατά προτίμηση με φίλες που είχαν ήδη γίνει μαμάδες, με την ελπίδα να δείξουν κατανόηση στη νέα χαζομαμά.
Τι κι αν τα μαγουλάκια του γέμιζαν κοκκινίλες με το παραμικρό; Τι κι αν είχε γεννηθεί με εμφανή τριχοφυΐα ακόμα και στην πλάτη, σαν τα πιθηκάκια; Τι κι αν τα μαλλάκια του άρχισαν σύντομα να πέφτουν, ειδικά από την πλευρά όπου κοιμόταν, και πέρασαν μήνες φαλάκρας μέχρι να φυτρώσουν τα καινούρια; Τι κι αν το κεφαλάκι του έδειχνε δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με το σώμα του, ιδιαίτερα στους μήνες της φαλάκρας; Στα μάτια μου, ήταν ο ορισμός της τελειότητας.
Στα επτά χρόνια του, συνεχίζω να τον βλέπω σαν το ομορφότερο παιδί του κόσμου. Φυσικά δεν θαυμάζω μόνο την ομορφιά του, αλλά τα πάντα πάνω και γύρω από τον γιο μου: από τις κινήσεις που κάνει ενώ παίζει με τα τουβλάκια του μέχρι τη χροιά της φωνής του στην πιο απλή ερώτηση που μας απευθύνει. Επιβεβαιώνω διαρκώς το φαινόμενο της «μαμάς Κουκουβάγιας» και την πραγματική αιτία του: Για κάθε μία από εμάς, το ομορφότερο πλάσμα στον κόσμο είναι αυτό που λατρεύουμε περισσότερο.
