Θυμάμαι τη μαμά μου να κρατάει μια μεγάλη μαύρη φωτογραφική μηχανή και εγώ να ανοίγω μία επίσης πολύ μεγάλη καγκελόπορτα στον κήπο (χρόνια μετά συνειδητοποίησα πως αυτή η πόρτα δεν ήταν τόσο μεγάλη!). Θυμάμαι τη μαμά μου πολύ αμυδρά, δεν μπορώ να φέρω στο μυαλό μου τα ρούχα ή τα λόγια της, αλλά σίγουρα θυμάμαι ότι είχε ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπό της, δίνοντας στην ανάμνησή μου από την πρώτη μέρα μου στο σχολείο μια γλυκιά απόχρωση. Αδυνατώ να θυμηθώ τη στιγμή που μπήκα στην τάξη, τους συμμαθητές μου, ούτε καν τη δασκάλα μου. Σκέφτομαι πόση σημασία δίνω σε κάθε λεπτομέρεια των πρώτων ημερών των παιδιών μου στο σχολείο και προβληματίζομαι που εγώ δεν μπορώ να φέρω στη μνήμη μου σχεδόν τίποτα... Οι πρώτες μου σοβαρές μνήμες έρχονται από μεγαλύτερες τάξεις του δημοτικού, ενώ ο παιδικός και το νηπιαγωγείο έχουν στο μυαλό μου μία αίσθηση ότι συνέβησαν σε κάποιον άλλο, σε κάποια άλλη μακρινή ζωή. Παρόλα αυτά, ξέρω καλά, πως ακόμα και αν το μυαλό δεν μπορεί να συγκρατήσει μνήμες, η καρδιά συγκρατεί συναισθήματα και ενέργειες και γι' αυτό οφείλουμε ως γονείς να δώσουμε σε αυτές τις στιγμές τα πιο όμορφα και ζωντανά χρώματα... Και όσο γράφω ξαφνικά θυμήθηκα και την τσάντα μου. Ήταν -πολύ retro για σήμερα- παραλληλόγραμμη, λευκή με κόκκινα και κίτρινα σχέδια. Ξαφνικά θυμήθηκα πόσο «μεγάλη και σπουδαία» ένιωσα όταν τη φόρεσα για πρώτη φορά στην πλάτη μου...
Μυρτώ Κάζη
Περισσότερο από την πρώτη μέρα στο σχολείο, θυμάμαι την ανυπομονησία μου μέχρι να πάω κι εγώ επιτέλους σχολείο, και όταν λέω «σχολείο» εννοώ φυσικά την Α΄ Δημοτικού! Η αδερφή μου, δυο χρόνια μεγαλύτερη, θα πήγαινε κιόλας Γ΄ Δημοτικού. Είχε πάρα πολλές φίλες, ήξερε να διαβάζει και βέβαια είχε γίνει ήδη σοφή. Όταν λοιπόν ήρθε και η δική μου σειρά να πάω στο σχολείο ένιωθα -και ήμουν πλήρως έτοιμη. Η πρώτη μου τσάντα (που τότε τη λέγαμε σάκα) ήταν κόκκινη - όπως κόκκινο είναι και το back pack που έχω και τώρα #tyxaiodenomizo. Η μαμά μου μου χτένισε τα μαλλιά κοτσιδάκια, την coiffure που σε συνδυασμό με τα μονίμως κόκκινα μάγουλα με στιγμάτισαν από την πρώτη κιόλας μέρα. Η χαρά μου λοιπόν ήταν τόση, που μιλούσα ασταμάτητα κατά τη διάρκεια του αγιασμού, και μια δασκάλα μου έκανε παρατήρηση. Αλλά δε με πείραξε καθόλου, ούτε τότε, ούτε όλες τις επόμενες φορές. Γιατί έγινε κάτι σαν παράδοση, και κάθε χρόνο στον αγιασμό ακουγόταν ένα «Ανυφαντή, σταμάτα παιδί μου να μιλάς συνέχεια!». Δε γινόταν να μη μιλάω όμως, γιατί δεν μπορούσα να κρύψω τον ενθουσιασμό μου για την πρώτη μέρα της σχολικής χρονιάς που ήταν πάντα σαν γιορτή! (Με τις επόμενες ήταν το πρόβλημα…)
Εύα Ανυφαντή
11 Σεπτεμβρίου. Όχι, δε μιλάμε για τους Δίδυμους Πύργους αλλά για την πρώτη μέρα στο σχολείο. Μια ημερομηνία που έχει εντυπωθεί στη μνήμη κάθε μαθητή στην Ελλάδα. Θυμάμαι τέλη Αυγούστου διαφημίσεις με σχολικά να κατακλύζουν την τηλεόραση και τότε είναι που συνειδητοποιούσες, ότι οι ημέρες διακοπών λιγοστεύουν και «τα κεφάλια μέσα», όπως μας έλεγαν. Μια μελαγχολία αλλά και ένας περίεργος ενθουσιασμός είχαν πάρει την θέση της ανεμελιάς του καλοκαιριού. Ήταν μια κατάσταση τύπου «και θέλω και δεν θέλω»! Θυμάμαι να επιλέγω τα ρούχα μου για εκείνη την ημέρα θέλοντας να είμαι όσο πιο περιποιημένη γίνεται (από μικρή ήμουν ψώνιο!) και η αγωνία για το τι θα αποκάλυπτε η νέα χρονιά μόλις είχε κορυφωθεί. Σήμερα αποτελεί απλά μια ημερομηνία σαν όλες τις άλλες. Ούτε άγχος, ούτε αγωνία. Ίσως λίγη μελαγχολία βλέποντας τις διαφημίσεις με τα σχολικά - κατάλοιπα μιας άλλης εποχής.
Ιφιγένεια Ηλιάδη
Η πιο δυνατή μου ανάμνηση από την «πρώτη» ημέρα στο σχολείο, είναι αυτή που ξεκίνησα την Δ΄ δημοτικού. Εκείνη η ημέρα έμελλε να με αλλάξει για πάντα! Ήταν η πρώτη ημέρα του αδελφού μου στην πρώτη τάξη του δημοτικού. Θυμάμαι ως μεγαλύτερη να του δίνω «συμβουλές» κατά την προετοιμασία, να τον ενημερώνω για τους «αυστηρούς» καθηγητές, για όλες τις γωνιές που θα λατρέψει στο προαύλιο. Θυμάμαι, ακόμη, να τον βοηθώ να ανέβει στο σχολικό, να στέκομαι πίσω του με ύφος προστατευτικό και στο σχολείο, κρυμμένη, πίσω από συμμαθητές μου, να τον ψάχνω με το βλέμμα -κρυφά- κατά τη διάρκεια του αγιασμού και στα διαλείμματα, να τον περιμένω στο σχόλασμα, να τον συστήνω στους φίλους μου και στην συνοδό του σχολικού, την κυρία Βούλα, με περηφάνια. Από εκείνη την ημέρα, θυμάμαι πάντα να τον προσέχω από μακριά όποτε βρισκόμαστε μαζί στον ίδιο χώρο.
Έλενα Χάλαρη
Η πρώτη μου μέρα στο σχολείο ήταν γκρι και απόλυτα φθινοπωρινή. Είχα μια πορτοκαλί λουλουδένια τσάντα winnie πιο μεγάλη από μένα και κρατούσα το χέρι της μαμάς αρκετά φοβισμένη, και μη γνωρίζοντας ακόμα ότι στο μεγάλο σχολείο θα γνώριζα μερικούς από τους καλύτερους φίλους της ζωής μου. Δεν μιλούσα πολύ, ήμουν από εκείνα τα παιδάκια που προτιμούσαν την ασφάλεια όσων γνωρίζουν αλλά υπήρχε ένα κοριτσάκι με τα πιο μακριά μαλλιά που είχα δει ποτέ, που αποφάσισε να γίνει φίλη μου, να μου πει τις ιστορίες της και να κάτσει δίπλα μου στο θρανίο για πολλά από τα επόμενα χρόνια της σχολικής μου ζωής. Πέννυ, σε ευχαριστώ που έγινες η πρώτη μου φίλη και με έκανες να φοβάμαι λιγότερο στην πρώτη μου μεγάλη περιπέτεια!
Σύρμα Κιουπελόγλου
