Μπορεί κάθε ηλικία να έχει τη δική της γλύκα - δεν υπάρχει κάτι που να συγκρίνεται, για παράδειγμα, με το άρωμα της μωρουδίλας!- αλλά η αλήθεια είναι ότι όσο τα παιδιά μας μεγαλώνουν, αρχίζουμε να τα νιώθουμε, κατά κάποιον τρόπο, και σαν φίλους (χωρίς φυσικά να ξεχνάμε ποτέ ότι ο βασικός ρόλος μας είναι ο γονεϊκός). Ας πούμε, καθώς μεγαλώνει ο γιος μου στις βόλτες μας λιγοστεύουν οι άχαρες νουθεσίες τύπου «πρόσεχε» και ο χρόνος που αφιερώνουμε στην ικανοποίηση των βασικών αναγκών του (μαμ, τσίσα, κακά) και κερδίζουν ολοένα έδαφος το παιχνίδι, το γέλιο, ακόμα και οι «σοβαρές» (με εισαγωγικά ή χωρίς) συζητήσεις.
Θα τολμούσα να πω ότι με εξαίρεση κάποιες περιστάσεις όπου αναζητώ babysitting, γιατί ξέρω εκ των προτέρων ότι είναι ακατάλληλες για την ηλικία του (όπως μια λογοτεχνική διάλεξη ή μια τρομακτική ταινία), σε όλες τις άλλες η συνοδεία από τον γιο μου δεν είναι λύση ανάγκης αλλά συνειδητή επιλογή, καθώς τις κάνει πιο διασκεδαστικές.
Στις συναυλίες ο ενθουσιασμός του είναι μεταδοτικός: τον πιάνω να τραγουδάει τους στίχους των τραγουδιών, αλλάζοντάς τους κατά βούληση, και να χορεύει στον ρυθμό της μουσικής. Στο θέατρο και τον κινηματογράφο έχει αρχίσει να εκδηλώνει ένα κριτικό πνεύμα που θα ζήλευαν και οι μεγάλοι, διανθίζοντας την εμπειρία της παρακολούθησης με αφοπλιστικά ειλικρινή και εντυπωσιακά εύστοχα σχόλια. Όπως λένε, από μικρό κι από τρελό.
Στα ταξίδια στρέφει την προσοχή μου (μας, όταν είναι και ο μπαμπάς) σε μικρά αλλά ενδιαφέροντα πράγματα που διαφορετικά θα περνούσαν απαρατήρητα, από ένα παράξενο, πολύχρωμο έντομο στην εξοχή μέχρι ένα λαχταριστό γλύκισμα στη βιτρίνα κάποιου ζαχαροπλαστείου. Στο πάρκο και στην παραλία μάς παρακινεί να σηκωθούμε από την ξαπλώστρα ή το παγκάκι, να κινηθούμε, να παίξουμε μπάλα, φρίσμπι, να περπατήσουμε, να κάνουμε ποδήλατο, να εξερευνήσουμε, να φτιάξουμε κάστρα στην άμμο ή δεντρόσπιτα και, τελικά, να διασκεδάσουμε πολύ περισσότερο από ό,τι αν ήμασταν χωρίς αυτόν. Στα ψώνια ο γιος μου εξελίσσεται σε έναν ανελέητα αυθόρμητο σύμβουλο styling, που δεν θα διστάσει καθόλου να μου πει: Μαμά, αυτή η μπλούζα είναι χάλια πάνω σου, μην την αγοράσεις! Και θα έχει πάντα δίκιο.
Στο εστιατόριο επιτέλους, μετά από σχεδόν οκτώ χρόνια, καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι αντί να τον κυνηγάμε μέσα και έξω από το μαγαζί και συμμετέχει ακόμα και στην κουβέντα των μεγάλων, διανθίζοντάς τη με αστείες ατάκες και με σχόλια για το φαγητό (ναι, θέλει να είναι και κριτικός γεύσης). Δεν ξέρω αν φταίει η μητρική αγάπη, αλλά βλέπω τον γιο μου να εξελίσσεται σε ένα αγόρι με το οποίο, αν ήμουν μικρό κορίτσι, θα ήθελα να κάθομαι στο διπλανό θρανίο!
