Η ιδέα ήταν του Οδυσσέα και δεν θέλω καθόλου να πάρω τα εύσημα, γιατί από τη στιγμή που το ανέβασα στο Instagram όλες οι μαμάδες μου γράφατε «τι ωραία ιδέα». Ο γιος μου λοιπόν πριν από λίγες ημέρες, και ενώ είχε ξαπλώσει για να κοιμηθεί, μου είπε:
«Μαμά, θέλω να βγούμε οι δυο μας ένα ραντεβού».
Στην αρχή γέλασα γιατί νόμιζα πως μου έκανε πλάκα, όμως, μόλις κατάλαβα πως το εννοούσε πολύ σοβαρά, άλλαξα αμέσως ύφος.
«Τι εννοείς;» τον ρώτησα.
«Να πάμε ένα βράδυ για φαγητό οι δυο μας, ρε μαμά, να μιλήσουμε και να σε κεράσω».
Προσπάθησα να διαχειριστώ την πρόταση, τη σκέψη, το συναίσθημα. Τον πήρα μια μεγάλη αγκαλιά και φυσικά ξεκινήσαμε να συζητάμε το πώς, το πού και το πότε! To ραντεβού κλείστηκε αμέσως. Θα βγαίναμε την Παρασκευή στις 20.30.
Η αναμονή:
Από τότε (ήταν Τρίτη) και κάθε μέρα μέχρι την Παρασκευή μιλούσαμε μόνο για αυτό! Αποφάσισε πως ήθελε να δοκιμάσει sushi (!) αφού τόσο πολύ άρεσε στη μαμά, ήθελε να δει πώς είναι και γιατί μας αρέσει τόσο, και συνεχώς συζητούσαμε για το πώς θα είναι αυτή η βραδιά, τι θα φορέσουμε και τι θα πούμε. Την προηγούμενη μέρα κάλεσα στο εστιατόριο και έκλεισα ένα τραπέζι για δύο στο όνομά του. Οδυσσέας Μπίθας. Ο ενθουσιασμός της αναμονής όλο και μεγάλωνε, μέχρι που το πρωί της Παρασκευής σχεδόν πετάχτηκε από το κρεβάτι του για να πάει σχολείο, γιατί «είχε έρθει η μέρα!».
Η έξοδος:
Μόλις επέστρεψε από το σχολείο, ξεκινήσαμε να μετράμε αντίστροφα! 3 ώρες, 2 ώρες, 1 ώρα και μπήκε για μπάνιο και για να ντυθεί. Έβαλε το τζιν του και το καλό του πουλόβερ, έβαλε κολόνια και ήμασταν έτοιμοι για την έξοδό μας! Η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη που με είχε συνεπάρει. Τον αγκάλιαζα συνέχεια και όταν παρκάραμε για να πάμε στο εστιατόριο, μου έπιασε το χέρι και προχωρήσαμε μαζί στην Κηφισιά. Ένιωθα πως είχα δίπλα μου τον καλύτερο παρτενέρ του κόσμου. Κοιτούσα γύρω μου γιατί ήθελα να μοιραστώ κι εγώ με τη σειρά μου τη χαρά μου με τους περαστικούς. Φτάσαμε στο εστιατόριο και όταν είπα στον υπεύθυνο ότι το τραπέζι είναι στο όνομα «Οδυσσέας Μπίθας», νομίζω πως ο γιος μου ψήλωσε καμιά δεκαριά πόντους.
Καθίσαμε στο τραπέζι και πήρε τον κατάλογο στα χέρια του. Προφανώς και οι άνθρωποι του εστιατορίου χαμογελούσαν ολόκληροι από χαρά μπροστά στο τρυφερό θέαμα και του φέρθηκαν σαν να είναι μεγάλος άνθρωπος! Ζήτησε την πορτοκαλάδα του και sushi με γαρίδα, για να μπορεί να το φάει! Κατά τη διάρκεια της βραδιάς συζητήσαμε πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, είχαμε τον χρόνο μας. Ήταν η μέρα μας. Μιλήσαμε, γελάσαμε και του είπα ξανά και ξανά πως η ιδέα του για ένα τέτοιο ραντεβού ήταν απλά υπέροχη. Εκείνος χαμογελούσε από ευτυχία και φυσικά του άρεσαν τα πάντα. Όλα τα έβρισκε τέλεια, τη μουσική, τα φώτα, τα φύκια στο sushi (!), τη ζωή!
Αφού φάγαμε και το γλυκό μας, άλλωστε ήταν μια βραδιά που δεν είχε κανέναν περιορισμό ή κανόνα περί ζάχαρης, του είπα πως θα μπορούσαμε να πληρώσουμε και να φύγουμε. Τότε με κοίταξε περιπαικτικά, σχεδόν ξάπλωσε πίσω στην καρέκλα του σαν ενήλικας που έχει φάει άπειρο φαγητό και μου είπε «ρε μαμά, τώρα αρχίζει το καλύτερο!». Και πράγματι, καθίσαμε περίπου μισή ώρα ακόμα για να εξαντλήσουμε πλέον όλα τα θέματα που τον απασχολούν και έπειτα από αρκετή προσπάθεια, τον έπεισα πως ήρθε η στιγμή να φύγουμε, γιατί η ώρα είχε πάει 10.30 και το επόμενο πρωί είχε αγώνα ποδοσφαίρου!
Όλα όσα έζησα:
Με τα παιδιά μου παλεύω να περνάω δημιουργικό χρόνο. Και το παλεύω όχι γενικά και αόριστα, αλλά σε καθημερινή βάση, χωρίς να δίνω στον εαυτό μου το ελαφρυντικό της εργαζόμενης μητέρας. Δεν μου το επιτρέπω. Νιώθω πλήρης όταν περνάω χρόνο μαζί τους και ξέρω πως αυτό τον χρόνο, αν δεν τον δημιουργήσουμε, δυστυχώς δεν θα τον βρούμε να έρθει μπροστά μας από μόνος του. Η βραδιά αυτή με έκανε ευτυχισμένη. Γέμισε την καρδιά μου με συναισθήματα και με μια ακαταμάχητη όρεξη για να το επαναλάβω πολλές φορές τόσο με τον γιο μου όσο και με την κόρη μου!
Αν δεν το έχετε κάνει, σας το προτείνω ανεπιφύλακτα!
Με αγάπη,
Μυρτώ
