Στην ομάδα γονιών στο Viber είμαστε σχεδόν όλες μαμάδες. Στα παιδικά πάρτι, στις ενημερώσεις από τους δασκάλους, στις εκδηλώσεις του σχολείου οι μαμάδες είμαστε η συντριπτική πλειοψηφία – οι περισσότεροι μπαμπάδες κάνουν την εμφάνισή τους σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως στην καλοκαιρινή σχολική γιορτή, ενώ κάποιοι δεν εμφανίζονται ποτέ. Και δεν αναφέρομαι, φυσικά, σε μονογονεϊκές οικογένειες αλλά σε ζευγάρια που ξέρω ότι, τουλάχιστον τυπικά, μεγαλώνουν μαζί το παιδί/τα παιδιά τους.
Η κατάσταση που επικρατεί στο σχολείο του παιδιού μου είναι φυσικά μια προσωπική εμπειρία, ωστόσο όχι μόνο από συζητήσεις με άλλους γονείς αλλά και από στατιστικές έρευνες αντιλαμβάνομαι ότι οι μπαμπάδες παραμένουν, σε μεγάλο βαθμό, απόντες από την ανατροφή των παιδιών. Αν και η συμμετοχή των μπαμπάδων στις υποχρεώσεις της οικογένειας και του νοικοκυριού έχει πολλαπλασιαστεί από γενιά σε γενιά, αν και βλέπουμε όλο και περισσότερες γυναίκες όχι μόνο να δραστηριοποιούνται επαγγελματικά αλλά και να φτάνουν σε ηγετικές θέσεις, το μεγαλύτερο βάρος σε ό,τι έχει να κάνει με τα παιδιά και το σπίτι πέφτει σε εκείνες.
Μέχρι τις μέρες μας οι γυναίκες είναι αυτές που δαπανούν τον περισσότερο χρόνο όχι μόνο για την υλοποίηση μιας πρακτικής εργασίας, όπως το να πάνε ένα παιδί στον παιδίατρο, αλλά και για ό,τι προηγείται ή έπεται αυτής - π.χ., το κλείσιμο του ιατρικού ραντεβού, το τσεκάπ που θα συστήσει ο παιδίατρος. Το mental load, το νοητικό φορτίο του «μάνατζμεντ» του σπιτιού, συνεχίζει να θεωρείται γυναικεία υπόθεση.
Το 202 πολλοί άντρες αισθάνονται ακόμα υποχρεωμένοι να ανταποκριθούν στο στερεότυπο του «κουβαλητή», του ανθρώπου που καλύπτει αποκλειστικά τις οικονομικές ανάγκες της οικογένειας ή τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος τους. Ένα στερεότυπο που λειτουργεί σε βάρος της γυναίκας η οποία διεκδικεί μια υψηλότερη θέση στην εργασία της και/ή υψηλότερες οικονομικές απολαβές αλλά καλείται να κάνει ένα τεράστιο άλμα πάνω από το μισθολογικό χάσμα των φύλων ή να δώσει μια δυνατή γροθιά στη γυάλινη οροφή. Το ίδιο στερεότυπο όμως λειτουργεί σε βάρος και του άντρα που θέλει να παρακολουθεί περισσότερες σχολικές παραστάσεις των παιδιών του, να παίζει περισσότερο μαζί τους, γενικά να τα βλέπει να μεγαλώνουν, αντί να επιστρέφει καθημερινά εξουθενωμένος στο σπίτι μετά τις οκτώ το βράδυ.
Στο μεταξύ, πολλά αγοράκια και πολλά κοριτσάκια βλέπουν ακόμα τις έμφυλες προκαταλήψεις να αποτελούν ποικιλοτρόπως τροχοπέδη για τα όνειρά τους να γίνουν χορευτές ή, αντίστοιχα, πρωταθλήτριες στο ποδόσφαιρο.
Όσο υπάρχουν ακόμα απόντες μπαμπάδες και πελαγωμένες μαμάδες και όσο υπάρχουν γυναίκες και άντρες με προσωπικά όνειρα ανεκπλήρωτα λόγω των στερεοτύπων και των δομικών ανισοτήτων η Ημέρα της Γυναίκας συνεχίζει να έχει λόγο ύπαρξης.
Κυρίως, όσο υπάρχουν σπίτια όπου η ενδοοικογενειακή βία, με συνηθέστερα θύματα τις γυναίκες και τα παιδιά, συνεχίζει να σπέρνει τη φρίκη, σε κάποιες περιπτώσεις να οδηγεί ακόμα και σε γυναικοκτονίες, η Ημέρα της Γυναίκας όχι απλώς έχει λόγο ύπαρξης αλλά είναι μια ευκαιρία για ουσιαστικούς διαλόγους που μπορεί να πυροδοτήσουν εξελίξεις πιο βαθιές και μακροπρόθεσμες από μια ακόμα διακήρυξη, ένα ακόμα ευχολόγιο.
