Στη δασκάλα του παιδιού μου: «Φέτος σε έχει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλη χρονιά»

Φόρεσε το τεράστιο σακίδιό του και στήθηκε μπροστά στην κάμερα του κινητού χαμογελαστός και κορδωμένος, σαν να ξεκινούσε για τη σπουδαιότερη αποστολή της ζωής του. Πράγμα που δεν απείχε πολύ από την πραγματικότητα. Η πρώτη μέρα της πρώτης δημοτικού είναι η αφετηρία μιας νέας περιπέτειας για κάθε παιδί, ειδικά για ένα εξάχρονο που πέρασε σχεδόν ενάμιση χρόνο τηλεκπαίδευσης και περιορισμού στο σπίτι και που τον τελευταίο καιρό μετρούσε αντίστροφα μέχρι να διασχίσει το φυσικό κατώφλι του «μεγάλου σχολείου».

Για όλα τα πρωτάκια, αλλά και όλους τους μαθητές, η επιστροφή στα σχολεία υπήρξε φέτος πιο συγκινητική αλλά και πιο δύσκολη. Τώρα λοιπόν ο ρόλος των εκπαιδευτικών είναι σημαντικότερος από ποτέ. Γι’ αυτό, θα ήθελα να πω στη δασκάλα του παιδιού μου:

• Βοήθησέ τον να κάνει καινούριους φίλους. Μην τον αφήνεις να κάθεται μόνος του στο θρανίο και στην τάξη. Μετά από τόσους μήνες απομόνωσης έπρεπε να ξαναπιάσουμε το νήμα της κοινωνικοποίησής του από πιο πίσω και να θυμηθούμε παρέα το λεξιλόγιο της φιλίας.
• Δείξε κατανόηση αν δυσκολεύεται να μάθει τα γράμματα και τους αριθμούς. Είναι σαν αθλητής που ξέμεινε μακριά από τη γραμμή τερματισμού και τώρα τρέχει αγκομαχώντας να προλάβει το σφύριγμα της λήξης του αγώνα, τη διδακτέα ύλη. Πώς να μυηθείς στην ανάγνωση, τη γραφή, την αριθμητική μέσα από μια οθόνη;
• Δείξε επιείκεια όποτε το μυαλό του ταξιδεύει. Εκεί που μετρούσαμε, σχεδόν ψυχαναγκαστικά, το χρόνο του με τις ψηφιακές συσκευές για να μην υπερβεί τα όρια, ήρθε η τηλεκπαίδευση να τον καθηλώσει για αμέτρητες ώρες μπροστά στον υπολογιστή. Πόσο εύκολο είναι να συγκεντρωθεί σε έναν πίνακα ή ένα κομμάτι χαρτί μετά από τόσους μήνες γεμάτους με κινούμενες εικόνες και ηλεκτρονικούς ήχους;

• Δώσε του το περιθώριο να προσαρμοστεί στη σχολική ρουτίνα. Στο σπίτι ακόμα προσπαθούμε να βρούμε τους ρυθμούς μας, μετά από σχεδόν δύο χρόνια στη διάρκεια των οποίων, επιχειρώντας να συνδυάσουμε τηλεκπαίδευση και τηλεργασία, σχολείο και γραφείο, επαφή με αγαπημένους και ασφάλεια της υγείας μας, πειραματιζόμασταν διαρκώς με διαφορετικά προγράμματα, περιβάλλοντα και φόρμουλες συνύπαρξης.
• Υποστήριξέ τον όποτε δείχνει αγχωμένος ή στρεσαρισμένος. Μπορεί να μην το δείχνει ξεκάθαρα, αλλά όσο κι αν προσπαθούμε να κρατήσουμε το περιβάλλον του σπιτιού μας ήρεμο, όλους αυτούς τους μήνες βομβαρδίζεται από τα τρομακτικά μηνύματα της πανδημίας, που μεταβολίζει μέσα του σε εφιάλτες, σωματικούς πόνους χωρίς σαφή αίτια, ξεσπάσματα θυμού.
• Παίξτε παιχνίδια, μέσα και έξω από την τάξη, που ενεργοποιούν όσες αισθήσεις και δεξιότητες αδράνησαν μακριά από τη διά ζώσης μάθηση. Την όσφρηση, την αφή, την κινητικότητα που θέλει χώρο για να αναπτυχθεί. Καθώς συνεχίζουμε να ζούμε κάθε μέρα με το φόβο των κλειστών σχολείων, έχουμε εκτιμήσει περισσότερο από ποτέ τα αρώματα των μπαχαρικών και του χώματος, τις υφές των υλικών. Την αίσθηση του να κρατάς την κολλητή σου από το χέρι και να τρέχετε στο προαύλιο. 
• Βοήθησέ με να τον δω με το δικό σου έμπειρο και νηφάλιο βλέμμα. Να διακρίνω σ’ αυτόν φοβίες, ανησυχίες, δυσκολίες, αδυναμίες, αλλά και δεξιότητες, χαρίσματα που δεν ήξερα ότι υπάρχουν. Είχα σχεδόν ξεχάσει πώς να είναι να βλέπεις το παιδί σου μέσα από τα μάτια ενός εκπαιδευτικού.

Το ξέρω, αγαπητή δασκάλα, πως θα τα κάνεις όλα αυτά. Σού τα γράφω, κυρίως, για να αναγνωρίσω τον ρόλο σου, ανεκτίμητο και αναντικατάστατο. Και να σου πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που σχεδόν έναν μήνα μετά την πρώτη μέρα, αν και το σακίδιό του βάρυνε, συνεχίζει να ξεκινάει για την καθημερινή του περιπέτεια με το ίδιο χαμόγελο.