Είσαι η μαμά που, όταν οι άλλες σταματούν τη συζήτηση για τις πάνες, τη διατροφή και τον βραδινό ύπνο και περνούν στα θέματα της δουλειάς τους, σιωπά. Ίσως, όταν σε ρωτούν άλλες μαμάδες «με τι ασχολείσαι» και δεν έχεις κάποιον επαγγελματικό τίτλο να επιδείξεις, να αισθάνεσαι το επικριτικό βλέμμα τους – έστω κι αν είναι η ιδέα σου. Ίσως ακόμα, αν τα παιδιά σου είναι μικρά, να προτιμάς να πηγαίνεις τα πρωινά στην παιδική χαρά ή το πάρκο, όπου έχεις δημιουργήσει μια κοινότητα με άλλες μαμάδες που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εσένα: που, είτε από επιλογή είτε όχι, δεν εργάζονται αλλά έχουν αναδείξει τη μητρότητα σε πλήρη απασχόληση.
Σίγουρα κάποια στιγμή, είτε καλοπροαίρετα είτε όχι, κάποια άλλη μαμά θα σε έχει ρωτήσει: «Μα δεν είναι βαρετό να κάθεσαι όλη μέρα σπίτι και να ασχολείσαι μόνο με τα παιδιά και το νοικοκυριό; Δε θέλεις να εργαστείς;». Η ίδια πιθανόν να ρωτάει άλλες γυναίκες: «Μα δε θέλεις να κάνεις δεύτερο παιδί;» «Δε θέλεις να κάνεις παιδιά;» «Δε θέλεις να παντρευτείς;» «Δε θέλεις να βρεις έναν μόνιμο σύντροφο;».
Όμως μια από τις θετικές παρακαταθήκες της καραντίνας και της πανδημίας είναι ότι τώρα πια κανείς δε θα σε υποτιμά που μένεις σπίτι. Οι μαμάδες που μπορεί να είχαν αναρωτηθεί στο παρελθόν «μα τι κάνει όλη μέρα σπίτι με τα παιδιά;», πλέον έχουν αναθεωρήσει.
Είναι οι μαμάδες που, όταν βρέθηκαν σε ειδική άδεια λόγω του κορωνοϊού, άρχισαν να αναρωτιούνται στο τέλος της μέρας γιατί αισθάνονται πιο κουρασμένες....
Που μέχρι τις δέκα το πρωί είχαν κάνει άπειρες δουλειές: είχαν ξυπνήσει τα παιδιά, τα είχαν αλλάξει, είχαν ετοιμάσει το πρωινό τους, είχαν κάνει ένα πρόχειρο έστω συγύρισμα του σπιτιού και αναζητούσαν ήδη έναν τρόπο δημιουργικής απασχόλησής τους, για να μην περάσουν όλη τη μέρα τους μπροστά στην οθόνη.
Που μέχρι τις δώδεκα το μεσημέρι τούς είχαν διαβάσει βιβλία, είχαν ζωγραφίσει παρέα, είχαν κάνει τον διαιτητή στους αδελφικούς καβγάδες, είχαν πάει μαζί βόλτα (έστω και με τον κωδικό μετακίνησης 6), είχαν πάει για ψώνια (έστω και με τον κωδικό 2), είχαν επιστρέψει και είχαν ξανακάνει ένα πρόχειρο συγύρισμα, απλώς και μόνο για να απελευθερώσουν τους διαδρόμους από τα σκορπισμένα παιχνίδια.
Που μέχρι τις δύο το μεσημέρι είχαν μαγειρέψει, είχαν ταΐσει δύο παιδιά (το μικρότερο κουταλιά κουταλιά στο στόμα και με ένα πλήρες οπτικοακουστικό σόου για αντιπερισπασμό), είχαν νανουρίσει το μικρότερο και έπλεναν τα πιάτα καθώς το μεγαλύτερο έκανε σβούρες πλάι τους στην κουζίνα.
Που μέχρι τις πέντε το απόγευμα είχαν συγυρίσει (για τρίτη φορά μέσα στη μέρα) το σπίτι, είχαν εκμεταλλευτεί τον μεσημεριανό ύπνο του μικρότερου παιδιού για να σιδερώσουν την απίστευτη στοίβα των ρούχων που είχε δημιουργηθεί μέσα σε μία μέρα, ενώ το μεγαλύτερο έβλεπε παιδικά στην τηλεόραση (θα συνέβαινε κι αυτό αργά ή γρήγορα), είχαν τακτοποιήσει τα ρούχα στις ντουλάπες και ήδη πάλευαν με την πλατφόρμα τηλε-εκπαίδευσης του μεγαλύτερου παιδιού, αν πήγαινε ήδη σχολείο.
Που μέχρι τις οκτώ το βράδυ είχαν επιδοθεί σε έναν άνισο αγώνα με την τεχνολογία της τηλε-εκπαίδευσης και την επίμονη άρνηση του μεγαλύτερου παιδιού να κάνει τα μαθήματά του, είχαν επιστρατεύσει όλα τα υλικά χειροτεχνίας και ζωγραφικής για να κρατήσουν απασχολημένο το μικρότερο, είχαν καθαρίσει το σπίτι από όλα τα υλικά χειροτεχνίας και ζωγραφικής που είχε αφήσει πίσω της η δημιουργική απασχόληση του μικρότερου και, με την επιστροφή του μπαμπά στο σπίτι, είχαν βγάλει τον σκύλο βόλτα αφού, στη διάρκεια της μέρας, τον είχαν δει να καταστρέφει έπιπλα, παιχνίδια και παπούτσια.
Που μέχρι να πέσουν για ύπνο είχαν καταλάβει ότι η μητρότητα πλήρους απασχόλησης είναι κυριολεκτικά πλήρης απασχόληση, 24/7.
Κάποιες από αυτές, βλέποντας στα social media άλλες εργαζόμενες μητέρες που δεν είχαν βγει σε ειδική άδεια να γράφουν για τη δουλειά τους, τα παράπονά τους έστω, ένιωσαν μικρά τσιμπήματα ζήλιας.
Όλες τους όμως δεν μπόρεσαν παρά να θαυμάσουν την υπομονή, την αφοσίωση, την ευρηματικότητα, την αυτοθυσία των γυναικών που, είτε από επιλογή είτε όχι, ζουν μόνιμα την καθημερινότητα της άδειας του ειδικού σκοπού.
Από τη Γεωργία Καρκάνη
Inspiration: Motherly
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο τεύχος του BOOM
