Η μετάβαση ενός παιδιού από το νηπιαγωγείο στο μεγάλο σχολείο είναι, έτσι κι αλλιώς, μια απαιτητική διαδικασία, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για την πρώτη, «online» δημοτικού... Σχεδόν έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα της πανδημίας και το πρώτο lockdown, η Αντωνία Κόντα, δασκάλα Α' Δημοτικού στα Εκπαιδευτήρια Δούκα, μας αφήνει να μπούμε για λίγο στην ψηφιακή τάξη και μοιράζεται μαζί μας σκέψεις και συναισθήματα γι' αυτή την περίεργη σχολική χρονιά και τους «ήρωές» της...
Σε αντίθεση με τα πρωτάκια της περσινής χρονιάς, που είχαν περάσει τα δύο πρώτα δίμηνα στη φυσική τους τάξη, τα φετινά έχουν να αντιμετωπίσουν μεγαλύτερα εμπόδια. Και βέβαια, δεν ήταν οι μάσκες και οι αποστάσεις αυτά που δυσκόλεψαν την προσαρμογή τους. Από το νηπιαγωγείο ακόμη, όταν επέστρεψαν από την πρώτη καραντίνα, είχε γίνει πολύ καλή προετοιμασία των παιδιών από τους γονείς. Το ίδιο και το καλοκαίρι που μεσολάβησε. Τελικά, οι μάσκες δεν έκρυψαν τα ζωηρά ματάκια που γελάνε, ούτε εμπόδισαν τον αυθορμητισμό των παιδιών, άλλωστε, όπως επισημαίνει η κυρία Αντωνία, οι εκπαιδευτικοί ξέρουν «να αναγνωρίζουν το γέλιο και την αγάπη στο βλέμμα».
«Για την ύλη δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανησυχία, εφόσον δουλεύουμε με τα παιδιά σε καθημερινή βάση. Διαπιστώνουμε, βέβαια, πως χρειάζονται περισσότερο χρόνο για την αφομοίωση των εννοιών, αλλά τα μαθήματά τους γίνονται κανονικά, ακόμα και σε αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη. Και εδώ είναι σημαντικός πολύ και ο ρόλος των γονέων, που είναι απίστευτα υποστηρικτικοί, καθώς εκτίμησαν την προσπάθεια των δασκάλων. Συνεργάζονται με τους εκπαιδευτικούς και επικοινωνούν μαζί μας τακτικότατα. Αυτό που εξάντλησε τα παιδιά, όπως και τους ενήλικες, είναι ο εγκλεισμός και η αβεβαιότητα για το πότε θα ανοίξουν ξανά τα σχολεία. Οι μαθητές, όχι μόνο της πρώτης, αλλά όλων των βαθμίδων, βρίσκονται σε μια διαρκή αναμονή… Επομένως, πρέπει συνεχώς να εφευρίσκεις νέους τρόπους για να κεντρίζεις το ενδιαφέρον τους. Κι όταν μιλάμε για Α' Δημοτικού, τους κρατάς με παιχνίδι! Τη μία είσαι "Στρουμφάκι" και την άλλη "Δρακουμέλ". Την επομένη μια κακή μάγισσα σε μάγεψε και ξέχασες όσα τους έχεις διδάξει. Οπότε, τα γράφεις όλα λάθος κι εκείνα, πιο ενεργά από ποτέ, βρίσκουν ένα προς ένα τα λάθη σου. Σε διορθώνουν στο δευτερόλεπτο, γελάνε μαζί σου κι εσύ συγκινείσαι και την ίδια στιγμή χαίρεσαι, γιατί βλέπεις πόσα έχουν μάθει ακόμα και σ’ αυτήν τη δύσκολη συνθήκη. Συνεχίζοντας το παιχνίδι σου, ζητάς να μην πουν πουθενά πόσα λάθη έκανες, αλλά μάλλον άδικα προσπαθείς να τα πείσεις… "Θα το πούμε παντού" σου φωνάζουν και γελάς με την καρδιά σου, όπως και οι μαμάδες, οι γιαγιάδες ή οι παππούδες που πιθανόν κάτι έπιασε το αυτί τους».
Τον Ιανουάριο, όταν τα παιδιά επέστρεψαν από την απότομη διακοπή του Νοεμβρίου, η κυρία Αντωνία τούς ζήτησε να σκεφτούν μια ευχή και ένα συναίσθημα και να τα μοιραστούν με την υπόλοιπη τάξη. Για όλα τα παιδιά η ευχή ήταν η ίδια: «Να μην ξανακλείσει το σχολείο μας!». Το συναίσθημα κοινό: η χαρά για την επιστροφή στα θρανία. Χαρά κι ενθουσιασμός λοιπόν για το νέο ξεκίνημα. Ξανά προσαρμογή στον ρυθμό της φυσικής τάξης και στο παιχνίδι. Η Αντωνία Κόντα εξηγεί πως τα παιδιά «ωριμάζουν πιο γρήγορα στη ζεστή φωλιά του σχολείου». Αναπτύσσονται μέσα από τις καθημερινές προκλήσεις που αντιμετωπίζουν τόσο στην τάξη όσο και στο παιχνίδι. Θέλουν να γίνονται κάθε μέρα όλο και καλύτερα, να βάζουν στόχους και να τα καταφέρνουν, να συμμετέχουν κάθε μέρα και περισσότερο, να θυμηθούν την ορθογραφία, να διαβάσουν ανάγνωση καλύτερα απ’ την προηγούμενη ημέρα, να συνεργάζονται ήρεμα και να ακολουθούν κανόνες, να κατακτούν μικρούς -αλλά στην πραγματικότητα μεγάλους- στόχους. Αυτονομούνται, μαθαίνουν να είναι τα ίδια υπεύθυνα για τα πράγματά τους, τη σχολική τσάντα και την κασετίνα τους, να οργανώνουν τα υλικά τους, να βρίσκουν μόνα τους τη σελίδα, να αισθάνονται ανεξάρτητα. Χαίρονται με την επιβράβευση και την επιτυχία. Βιώνουν τη ματαίωση, την αποτυχία και μαθαίνουν να τις διαχειρίζονται. Η αλήθεια είναι πως στο σχολείο δεν κερδίζουν απλώς γνώσεις, αλλά μεγαλώνουν και ωριμάζουν κοινωνικά και συναισθηματικά. Όλες αυτές είναι ζυμώσεις και κατακτήσεις που μπορούν να ολοκληρωθούν επιτυχώς μέσα στο φυσικό σχολικό περιβάλλον.
Φεβρουάριος 2021: Ένας μήνας όλος κι όλος στο σχολείο και ύστερα ήρθε η επόμενη διακοπή. Η κυρία Αντωνία δεν θα ξεχάσει ποτέ εκείνο το τελευταίο κουδούνι του Φεβρουαρίου. Το χαρούμενο μαθητικό «μελίσσι» που βουίζει ασταμάτητα όταν χτυπάει το κουδούνι για το διάλειμμα, το σχόλασμα ή τις διακοπές ήταν σιωπηλό. «Κεφαλάκια κατεβασμένα, μάτια βουρκωμένα και χεράκια, που δεν άντεχαν άλλο τις αποστάσεις, απότομα σε άρπαζαν για μια αγκαλιά. Αποχαιρετισμός». Η δασκάλα τους, είχε ήδη εξηγήσει στα παιδιά πως, παρά τις προσπάθειες όλων, τα κρούσματα αυξήθηκαν στη χώρα μας και έπρεπε να μείνουμε πάλι στο σπίτι για ένα διάστημα, ώστε να είμαστε όλοι προστατευμένοι. Ένας μαθητής, ο Γιώργος, πριν φύγει, της είπε: «Εσύ, κυρία, να μείνεις εδώ και να μας περιμένεις!».
«Και έτσι ξεκίνησε και πάλι η τηλεκπαίδευση. Ένας διαφορετικός τρόπος εκπαίδευσης, που κληθήκαμε οι εκπαιδευτικοί να υπηρετήσουμε και το καταφέραμε, ξεπερνώντας τον ίδιο μας τον εαυτό, τα όρια που νομίζαμε πως είχαμε ως άνθρωποι και όχι μόνο ως εκπαιδευτικοί. Το έκανε ο καθένας μας για τους μαθητές του. Παρατηρώ τα παιδιά μου από τη μία να κουράζονται όσο περνάει ο καιρός και από την άλλη να είναι εκεί κάθε πρωί, για να συναντήσουν τους συμμαθητές τους κι εμένα. Τα παιδιά προσαρμόζονται καλύτερα όταν μας βλέπουν σίγουρους και σταθερούς στο έργο μας. Όταν τα βοηθούμε να κατανοήσουν πως ο καταπληκτικός μας μικρόκοσμος, το σχολείο μας, δεν χάθηκε, μα μεταφέρθηκε για λίγο σε ένα ψηφιακό "παράθυρο" που καταφέρνει -παρά τις δυσκολίες- να μας φέρνει κοντά. Μαζί με τους γονείς τους, τους πολύτιμους γονείς, επενδύουμε στη συναισθηματική ενδυνάμωση των παιδιών. Να έχουν ψυχική αντοχή παρά τις απότομες αλλαγές που βίωσαν λόγω της πανδημίας στην καθημερινότητά τους. Να τα βοηθούμε να εστιάζουν στα θετικά και απ’ αυτά να αντλούν δύναμη και να αποκτούν κίνητρο για να συνεχίσουν τη θαυμαστή τους προσπάθεια.
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη η προσπάθεια των παιδιών. Με δίδαξαν πολλά αυτήν τη δύσκολη περίοδο και μου έδωσαν απίστευτη δύναμη και κίνητρο. Τα πρωτάκια μου είναι οι ήρωές μου, γιατί ήρθαν αντιμέτωπα με πρωτόγνωρες καταστάσεις, που άλλη γενιά δεν αντιμετώπισε σε αυτή την ηλικία. Τα καταπληκτικά μου πρωτάκια, που κάνουν ακόμα και τώρα σκανταλιές αλλά ψηφιακές. Που μαζί γιορτάζουμε στην ψηφιακή μας τάξη γενέθλια και κάνουμε γιορτές σαν μας δοθεί η ευκαιρία. Που όταν τελειώνει το μάθημα, κάποια δεν βγαίνουν από τη σύνδεση αν πρώτα δεν ανταλλάξουμε φιλάκια μέσω του υπολογιστή. Κι αν κάτι με λυπεί όλες αυτές τις στιγμές, είναι που η τεχνολογία δεν μου επιτρέπει να περάσω τα χέρια μου μέσα από την οθόνη και να χαϊδέψω, έστω και λίγο, τα μαγουλάκια τους. Να μειώσω τη φυσική απόσταση και να σταθώ στο πλάι τους, γιατί το θέλω και το χρειάζονται. Τα πρωτάκια μου. Οι ήρωές μου. Τα παιδιά μου».
Εκπαιδευτήρια Δούκα
- Website: www.doukas.gr
- Διεύθυνση: Μεσογείων 151, 15126, Μαρούσι
- Τηλέφωνο: 210 6186000
- Email: info@doukas.gr
- Facebook: DoukaSchool
- Instagram: @doukas_school
