Βγήκε στο γήπεδο και οι χιλιάδες των θεατών κάρφωσαν τα μάτια τους επάνω του. Ένα αληθινό rising star, ένας Έλληνας θεός, ένας Ευρωπαίος πολίτης, ένας γεννημένος νικητής, το όνειρο κάθε αγορομάνας για τον γιο της, περπάτησε χωρίς να ακούει τις φωνές και τα χειροκροτήματα με το κεφάλι σκυφτό, την τσάντα με τη ρακέτα στον ώμο και την κορδέλα στα μαλλιά. Ο κόσμος παραληρούσε όμως εκείνος προτίμησε να φτάσει αργά στον πάγκο, να αφήσει τη ρακέτα του και σαν προγραμματισμένο ρομπότ να ετοιμαστεί για τον αγώνα του. Με την άκρη του ματιού του είδε την ελληνική σημαία να ανεμίζει. Ήταν εκεί.
Στον τελικό του ATP στο Λονδίνο.
Στον αγώνα του εκφράζει τη δική του μεγάλη αλήθεια. Προσηλωμένος ως το κόκκαλο, με έμφυτο ταλέντο, ελληνικό τσαγανό και ευρωπαϊκή φάτσα ο Στέφανος Τσιτσιπάς είναι πολλά περισσότερα από τον μεγάλο νικητή του βρετανικού ATP. Είναι ένας λόγος για να πιστέψουμε σε μία νέα Ελλάδα. Είναι ένας λόγος για να επαναπροσδιορίσουμε την έννοια της "επιτυχίας" και να αναλογιστούμε το μέλλον των δικών μας παιδιών.
Τον είδα πριν λίγο καιρό στο Παρίσι, στο Roland Garros. Οι θέσεις μας ήταν ακριβώς από πίσω του και αν έπρεπε να μεταφέρω την αίσθηση που πήρα από τον "Tsitsi" όπως τον φώναζαν δύο 10χρονα Γαλλάκια που κάθονταν ακριβώς από πίσω μου, είναι πως ήταν αληθινός. Μέσα στην αρχαιοελληνική ομορφιά του, έβλεπα ένα μείγμα ευρωπαϊκής καθαρότητας και tennis-wise φινέτσας που όμως είχε μία αληθινή διάσταση. Ο Στέφανος ναι, όταν χάσει τα βάζει με τον εαυτό του, αυτοακυρώνεται και δεν μπορεί να χωνέψει ότι έκανε λάθος. Γυρίζει την πλάτη του στο γήπεδο και βρίζει τον εαυτό του δυνατά, όπως ίσως βρίζουμε εμείς τους εαυτούς μας κρυφά. Και όταν κερδίζει πανηγυρίζει με μία μαγική εξωστρέφεια που σε κάνει να θες να ορμήξεις στο court και να πανηγυρίσεις μαζί του.
Ένας teenager θριαμβευτής που γνωρίζει καλά ποιος είναι και πού θέλει να φτάσει. «Σου άξιζε, Στέφανε. Είσαι ένας φανταστικός παίκτης και εύχομαι να έχουμε και άλλους σπουδαίους τελικούς μεταξύ μας στο μέλλον», του λέει ο αντίπαλός του Ντομινίκ Τιμ και ξέρεις πως εννοεί κάθε του λέξη. Του άξιζε του Στέφανου. Δεν ήταν τύχη ούτε μία "καλή μέρα". Ήταν ένας αγώνας πολλών ετών και το έβλεπες στα μάτια του μπαμπά του. Ένας μπαμπάς σαν τους άλλους. Περήφανος, ταγμένος, άλλοτε "χαζομπαμπάς" και άλλοτε αυστηρός προπονητής στέκεται δίπλα του βράχος, δίπλα σε έναν γιο που κάνει την Ελλάδα να παραμιλά.
"Δεν ξέρω που θα βρίσκομαι σε 10 χρόνια από σήμερα", είχε δηλώσει ο 10χρονος Στέφανος το 2009 "αλλά θα κάνω τα πάντα για να βρεθώ στην κορυφή" σε ένα αλαλούμ flashback δηλώσεων που έχουν κατακλύσει τα media σαν ένα είδος Dan Brown-ικής προφητείας. Όμως ο Στέφανος δεν είναι προφήτης. Είναι ένας new age πολεμιστής.
"Δεν έχω λάβει ποτέ στη ζωή μου τόση αγάπη" ήταν τα τελευταία του λόγια χτες λίγες στιγμές μετά τον τελευταίο πόντο που τον έφερε δικαιωματικά στο Νο6 της παγκόσμιας κατάταξης. Ένας λόγος γεμάτος συναίσθημα και ο απόλυτος ορισμός του Kids Empowerement. Τα 2/3 του λόγου του αφορούσαν τον συμπαίκτη του. Δεν ακούστηκε "εγώ", δεν ακούστηκε τίποτα εγωπαθές ή έστω εγωκεντρικό. Μα θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να μιλήσει για τον εαυτό του. Ο Στέφανος όμως προτίμησε να μιλήσει για τον Τιμ. "Θέλω να σε συγχαρώ, είσαι έμπνευση για μένα και για πολλούς άλλους παίκτες. Ήταν μια φανταστική μάχη, μια πολύ όμορφη μάχη για το τένις. Πολλά συγχαρητήρια για την φανταστική σεζόν που είχες και για την σκληρή δουλειά που έκανες όλη την χρονιά".
Η απόλυτη έμπνευση των παιδιών μας, ένα φρέσκο, αληθινό, inspirational νεανικό είδωλο έκανε χτες την O2 Arena και τον παγκόσμιο τεννιστικό πλανήτη να υποκλίνεται μπροστά του, ενώ έκλεισε πονηρά το μάτι στους γονείς της γενιάς μου ανοίγοντας έναν νέο δρόμο. Τον δρόμο του χειραφετημένου, ενσυνείδητου, ολοκληρωμένου μαχητή.
Ποια μάνα δεν θα ήθελε ένα τέτοιο role model για το παιδί της;
