Η επικαιρότητα των τελευταίων ετών είναι δυσβάσταχτη. Οι καθημερινές εξελίξεις συγκλονίζουν το πανελλήνιο και οι λεπτομέρειες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας μας αφήνουν όλους παγωμένους. Κάθε σκέψη που δημιουργείται στο μυαλό μας είναι μόνο αρνητική. Αν μπορούσε όμως να προκύψει κάτι θετικό από όλο αυτό, θα ήταν να δούμε πώς μπορούμε εμείς οι απλοί πολίτες να σώσουμε άλλα παιδιά που ενδεχομένως βρίσκονται σε κίνδυνο. Αυτή είναι η βασική μου απορία, αυτό που με ταλανίζει από την πρώτη στιγμή: Πώς μπορώ να καταλάβω αν ένα παιδί είναι σε κίνδυνο;
Η συζήτηση με τον κ. Αλεβίζο, Ψυχολόγο και Συντονιστή Εθνικού Κέντρου για τις Εξαφανίσεις και τα Παιδιά Θύματα Εκμετάλλευσης του οργανισμού «Το Χαμόγελο του Παιδιού», είναι άκρως κατατοπιστική και θα ήθελα να τη διαβάσετε με προσοχή. Γιατί τα παιδιά που κινδυνεύουν είναι παιδιά που δυνητικά βρίσκονται δίπλα μας. «Αυτή είναι η ερώτηση κλειδί» μου εξηγεί αμέσως. «Αυτό που μας απασχολεί όλους τελικά είναι το πώς μπορούμε διά γυμνού οφθαλμού, χωρίς να είμαστε επαγγελματίες, να αντιληφθούμε αν ένα παιδί είναι σε κίνδυνο. Είναι μια πολυσύνθετη διαδικασία» συνεχίζει «αλλά έχει συνήθως προειδοποιητικά σημάδια».
Και ποια είναι άραγε αυτά τα σημάδια, αναρωτιέμαι για να έχω στο εξής τα μάτια μου όχι δεκατέσσερα, αλλά νομίζω ότι πλέον εμείς οι γονείς θα γίνουμε εμμονικοί με αυτό το θέμα. «Αρχικά, έχουμε τα εμφανή σημάδια στο σώμα, τα πόδια, τα χέρια, το πρόσωπο, μελανιές και χτυπήματα για τα οποία συνήθως το παιδί δίνει αντιφατικές εξηγήσεις. Από την άλλη, έχουμε και τη σωματική κακοποίηση χωρίς εμφανή σημάδια. Ταυτόχρονα υπάρχουν κι άλλες ενδείξεις, όπως ο φόβος του παιδιού. Αν, για παράδειγμα, το παιδί αντιδρά με φόβο στο οποιοδήποτε άγγιγμα. Ή, επίσης, αν γνωρίζει να περιγράφει σεξουαλικές πράξεις που δεν δικαιολογεί η ηλικία του. Μπορεί, ακόμα, να έχει στην κατοχή του ποσά ή αντικείμενα που δεν μπορεί να δικαιολογήσει ο γονιός πώς τα βρήκε το παιδί. Γιατί, μην ξεχνάτε πως στη σεξουαλική κακοποίηση συχνά κυρίως υπάρχει και ένα αντίτιμο» μου λέει και δεν μπορώ καν να γράψω αυτές τις γραμμές.
«Κρατήστε πως υπάρχουν περιπτώσεις κακοποίησης στις οποίες υφίστανται κάποια από αυτά τα σημάδια, άλλες μορφές που υπάρχει μέρος αυτών και περιπτώσεις που δεν ισχύει τίποτα από αυτά».
Και πάλι αναρωτιέμαι, όταν δεν υπάρχει τίποτα από αυτά, πώς μπορώ να είμαι υποψιασμένη για ένα παιδί που υποφέρει δίπλα μου και μπορεί δυνητικά να είναι ο κολλητός του γιου μου, μια φίλη της κόρης μου ή η ανιψιά μου;
«Πάντα λέω στους γονείς ότι οποιαδήποτε ξαφνική και χωρίς εμφανή αίτια αλλαγή στη συμπεριφορά ενός παιδιού, στη διάθεσή του, στον ύπνο του, στη σχολική του παρουσία και επίδοση ή, επίσης, όποια αλλαγή στην άποψή του για κάποιο άτομο θα πρέπει ΑΜΕΣΩΣ να μας προβληματίσει» εξηγεί ο κ. Αλεβίζος.
Αν όμως υποθέσουμε πως έχω μια μικρή υποψία για ένα παιδί, τι μπορώ να κάνω; Αν καλέσω για να κάνω μια καταγγελία, δεν μπορεί να θεωρηθώ τρελή; Επηρεασμένη από τα media; Ίσως και κακεντρεχής;
«Αντιθέτως. Μπορεί να σώσετε ένα παιδί» είναι η αποστομωτική απάντησή του. «Η γραμμή 1056 από “Το Χαμόγελο του Παιδιού” είναι εκεί, 24 ώρες το 24ωρο, 7 ημέρες την εβδομάδα, έτοιμη να δεχτεί τα μηνύματά σας και να τα αποκωδικοποιήσει. Κανένας δεν θα σας θεωρήσει τρελή. Αντιθέτως, θα σας συμβουλεύσουμε και θα σας κατευθύνουμε πώς να συλλέξετε κι άλλες πληροφορίες, και μετά, με τη σειρά μας, θα κινήσουμε τις κατάλληλες διαδικασίες. Το τηλεφώνημά σας, ναι, μπορεί να μη σημαίνει τίποτα, αλλά μπορεί να σημαίνει και τον κόσμο όλο».
Έχω ήδη βουρκώσει και γράφω όσα μου λέει για να μη χάσω ούτε λέξη.
«Η γραμμή είναι ανώνυμη» προλαβαίνει την αμέσως επόμενη απορία μου. «Oι άνθρωποι που απαντούν είναι επαγγελματίες ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί που δεσμεύονται από το απόρρητο από τον νόμο» μου εξηγεί. «Εφόσον αξιολογήσουμε μαζί σας την πληροφορία που μας δίνετε, είμαστε σε θέση να ενημερώσουμε τους αρμόδιους φορείς και να προχωρήσουμε σε έλεγχο των συνθηκών διαβίωσης του εκάστοτε παιδιού πάντα με γνώμονα το ίδιο το παιδί, την ψυχική και σωματική του υγεία».
Θέλω να ευχαριστήσω τον κ. Αλεβίζο και να σας υπενθυμίσω πως η γραμμή 1056 είναι 24 ώρες το 24ωρο ανοιχτή για να υποστηρίξει κάθε παιδί και οικογένεια που βιώνουν οποιαδήποτε μορφή βίας.
Και στο www.hamogelo.gr θα βρείτε όλες τις πληροφορίες και τις απαντήσεις στις ερωτήσεις σας. Κλείνοντας, θα έλεγα πως το μάθημα των ημερών συνοψίζεται στα λόγια του κ. Αλεβίζου: «Το τηλεφώνημά σας, ναι, μπορεί να μη σημαίνει τίποτα, αλλά μπορεί να σημαίνει και τον κόσμο όλο».
Η συνέντευξη αυτή δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο 14ο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας επάνω στο εξώφυλλο!
