Όταν δεν έχεις επιλογές φύλαξης του παιδιού σου εκτός ωραρίου εργασίας αλλά θέλεις να συνεχίσεις να κάνεις κάποια πράγματα που έκανες και προτού να γίνεις γονιός, το αποτέλεσμα είναι να έχεις έναν μικρό συνοδό σε πολλές περιστάσεις, ορισμένες από τις οποίες δεν είναι και οι πλέον kid-friendly, για να το πούμε διπλωματικά (και να μη χρησιμοποιηθεί αυτό το άρθρο εναντίον μας!). Έτσι, μεταξύ άλλων, ο γιος μας έχει βρεθεί από μωρό ακόμα σε μπαρ (απογευματινές ώρες, χωρίς δυνατή μουσική και καπνό), σε θεατρικές παραστάσεις και κινηματογραφικές προβολές που δεν απευθύνονταν σε παιδιά, αλλά και σε εστιατόρια, όχι από εκείνες τις οικογενειακές ταβέρνες με τα βρεφικά καρεκλάκια, τις παιδικές χαρές και τους παιδότοπους αλλά από τα άλλα, τα ατμοσφαιρικά, με το χαμηλό φωτισμό και την απαλή τζαζ μουσική.
Όταν λοιπόν ένας καλός μας φίλος επέλεξε να μας κάνει το τραπέζι για τα γενέθλιά του σε ένα από εκείνα τα ατμοσφαιρικά εστιατόρια, ελλείψει babysitting εμφανιστήκαμε και οι τρεις στο ραντεβού, δηλαδή το φιλικό του ζευγάρι συν το μόλις 14 μηνών, τότε, μωρό τους, γλαρωμένο ήδη στο καρότσι. Αλλά παρόλο που ο γιος μας ήταν ήδη συνηθισμένος σε εξόδους με τη μαμά και τον μπαμπά, εντυπωσιασμένος από τα νέα ερεθίσματα ξύπνησε για τα καλά και έγινε ασυνήθιστα ζωηρός, για τα δεδομένα εκείνης της βραδινής ώρας, με αποτέλεσμα, ενώ ζευγάρια και μικρές παρέες δειπνούσαν γύρω μας, να αρχίσει να τιτιβίζει και να στριφογυρίζει στο καρότσι του.
Την ώρα ακριβώς που τον πήρα αγκαλιά για να τον ηρεμήσω, ήρθε το φαγητό μου, μια μακαρονάδα με κρεμώδη σάλτσα, που εκείνος είδε σαν μια νέα εμπειρία messy play, με αποτέλεσμα να βουτήξει ολόκληρος, κατευθείαν μέσα από τα χέρια μου, μέσα στην κρέμα γάλακτος, τα τυριά και τα μανιτάρια κι εγώ να θέλω, εκείνη τη στιγμή, να ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν συνέβη τίποτα τραγικό. Οι φίλοι μας έβαλαν τα γέλια, ενώ οι παρέες στα γύρω τραπέζια συνέχισαν το φαγητό τους, σαν να μην υπήρχε ανάμεσά τους ένας μικρός Κουστώ της καρμπονάρας. Συνειδητοποίησα, τότε, ότι κάποιες φορές είμαστε τόσο φορτωμένες με ενοχές (και χρησιμοποιώ θηλυκό, γιατί συμβαίνει κυρίως σε μαμάδες, νομίζω), ώστε μεγαλοποιούμε στο μυαλό μας κάποια γεγονότα που οι άλλοι μπορεί όχι μόνο να μη βρίσκουν ενοχλητικά, αλλά έως και να θεωρούν χαριτωμένα. Μάλιστα δεν χρειάζεται καν να βρεθούμε με το μωρό σε ένα ατμοσφαιρικό εστιατόριο, ιδανικό για ρομαντικά δείπνα, για να μας συμβεί αυτό: Μπορεί, κάλλιστα, να νιώσουμε εξίσου αμήχανα ακόμα και σε μια οικογενειακή ταβέρνα.
Εκ των υστέρων -με τον γιο μας πλέον επτά ετών, να μας συνοδεύει πολύ πιο διακριτικά σε διάφορες περιστάσεις, χωρίς τάμπλετ αλλά και χωρίς να νιώθει καταπιεσμένος, θέλω να πιστεύω- κατάλαβα ότι δεν πρέπει να αφήνουμε τους φόβους και τις ενοχές μας να μας εμποδίζουν να χαρούμε τις εμπειρίες που απολαμβάναμε προτού γίνουμε γονείς. Αρκεί, βέβαια, να μην προσπαθούμε να συνεχίσουμε την παλιά ζωή μας ακριβώς όπως ήταν, με κάθε κόστος: να μην ταλαιπωρούμε, για παράδειγμα, ένα μικρό παιδί με ξενύχτια ή τους συνδαιτημόνες μας με την «παρέα» ενός νηπίου που ξεσπάει συχνά-πυκνά σε tantrums.
