Πάντα είχα αυτή την απορία ή καλύτερα το παράπονο... Γιατί τα άλλα παιδάκια δεν ακούγονται;
Στα εστιατόρια κοιτάζω τα άλλα παιδάκια να κάθονται σαν μεγάλοι, να τρώνε, να σκουπίζονται, να μην σηκώνονται από τις καρέκλες τους. Κανένα μακαρόνι δεν έχει πέσει στο πάτωμα, το τραπέζι είναι καθαρό και κανένα ποτήρι δεν ριψοκινδυνεύει για ελεύθερη πτώση, που θα προκαλέσει αναστάτωση σε όλη την οικογένεια. Τρώνε το φαγητό τους και στο τέλος δεν κλαίνε ζητώντας γλυκό.
Στους παιδότοπους όλα τα παιδάκια παίζουν και οι μαμάδες τα παρακολουθούν όλο χαρά και περηφάνεια, ενώ ταυτόχρονα έχουν τον χρόνο να χαλαρώσουν λίγο, να απολαύσουν έναν καφέ και γιατί όχι να μιλήσουν στο τηλέφωνο. Τα δικά μου είναι μονίμως γύρω από τα πόδια μου, με τραβολογάνε, κλαίνε, ζητάνε γλειφιτζούρια, ουρλιάζουν, τα δάκρυα ενώνονται με τα σάλια -συγνώμη για την αναλυτική περιγραφή- και τελικά οι βόλτες μας εξελίσσονται σε μικρούς εφιάλτες, που καταλήγουν με εμένα κατάκοπη, να φωνάζω, να απειλώ με μικρές -ή μεγαλύτερες- τιμωρίες, ενώ εξακολουθώ να χαζεύω τα "άλλα" ήρεμα παιδάκια και να αναρωτιέμαι τι έχω κάνει λάθος.
Στο αυτοκίνητο κάθε φορά για να μπει η ζώνη δίνουμε μια μικρή μάχη με σοβαρά επιχειρήματα από την κάθε πλευρά. Και αφού μπει η ζώνη και βάλω το κλειδί για να ξεκινήσουμε επιτέλους, αρχίζουν τα "μαμά πονάνε τα πόδια μου, έχω πιαστεί, θέλω να σηκωθώ, θέλω να ανοίξω το παράθυρο, πότε φτάνουμε, πότε φτάνουμε, πότε φτάνουμε".
Στα πάρτι, όλα τα παιδάκια παίζουν, απολαμβάνουν, χαίρονται. Εμείς ξεκινάμε από το σπίτι με προβλήματα. "Βάλε τις κάλτσες σου φεύγουμε, έχουμε αργήσει", "Θέλω να ανοίξω το δώρο να δω τι είναι", "Μωρό μου είναι το δώρο του φίλου σου". Κλάμα. Αποπροσανατολισμός. "Για να σκεφτούμε την τούρτα του φίλου μας, τι γεύση λέτε να έχει;". "Εγώ θέλω να ανοίξω το δώρο του". Με τα πολλά μπαίνουμε στο αυτοκίνητο. Debate για ζώνη (βλ. παραπάνω) και φτάνουμε στο πάρτι. "Δεν θέλω να παίξω, θέλω να έρθεις μαζί μου" μαζί με έντονο τράβηγμα χεριού. Πτώση ποτηριού από το χέρι μου, βρεγμένα παπούτσια, τράβηγμα χεριού ακόμα πιο έντονο και ξαφνικά γύρω μου παίζουν 15 παιδάκια και εγώ βρίσκομαι ανάμεσά τους, γιατί τα δικά μου με θέλουν μαζί τους.
Κούραση, απόγνωση, παράπονο...
Γιατί τα παιδιά των άλλων δεν ακούγονται;!
Προβληματίζομαι. Και ξαφνικά σκέφτομαι πως κάνω κάτι λάθος.
Ή μήπως όχι;
Γράφω αυτό το άρθρο για να σας καθησυχάσω.
Τα παιδιά από την αρχή του κόσμου έκαναν πράγματα που ταίριαζαν απόλυτα με την ηλικία τους. Έκλαιγαν, ήθελαν τη μαμά τους, έκαναν ζημιές, φώναζαν όταν δεν γινόταν το δικό τους. Γιατί είναι παιδιά.
Το πρόβλημα είναι σε εμάς. Όταν μας συμβαίνει κάτι τέτοιο αισθανόμαστε πανικό. Πιστεύουμε ότι όλοι μας κοιτάνε, ότι οι γύρω μας θα πουν ότι δεν είμαστε καλοί γονείς, ότι χάλασε η μέρα μας και ότι τελικά κάνουμε κάτι λάθος. Το λάθος είναι ότι πανικοβαλλόμαστε χωρίς λόγο.
Είναι φυσιολογικό! Τα παιδιά είναι παιδιά και ΟΛΑ τα παιδιά του κόσμου κάνουν κρίσεις, περνάνε τα terrible twos, τα horrible threes και όταν διεκδικούν κάτι το διεκδικούν μέχρι τέλους. Θα το ξαναπώ, είναι φυσιολογικό.
Δεν συμβαίνει μόνο στα δικά μας παιδιά αλλά και στα παιδιά των γύρω μας. Απλά εμείς, αφενός όταν συμβεί στα δικά μας παιδιά παθαίνουμε πανικό και αφετέρου -και εδώ είναι η ιδιαιτερότητα της μάνας- όταν συμβαίνει σε άλλα παιδάκια λέμε "τι χαριτωμένο" ή ακόμα χειρότερα, δεν δίνουμε καν σημασία. Γιατί στο μυαλό μας, είναι απολύτως φυσιολογικό ένα παιδάκι να κάνει μια ζημιά, να λερωθεί με τη σάλτσα από τα μακαρόνια ή να ρίξει ένα ποτήρι. Αρκεί να μην είναι το δικό μας. Γιατί από το δικό μας παιδί έχουμε απαιτήσεις συμπεριφοράς 18χρονου, ακόμα και αν το παιδάκι μας δεν είναι καν τριών.
Γράφω αυτό το άρθρο για να σας ηρεμήσω! Όπως αισθάνεστε κι εσείς όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, έτσι αισθάνομαι κι εγώ, και κάθε μάνα που θέλει στη βόλτα, στο πάρτι, στον παιδότοπο, να περάσει ένα όμορφο 3ωρο χωρίς εξάρσεις. Όμως θυμηθείτε, μιλάμε για παιδιά που έχουν ανάγκες, απαιτήσεις και μία αδιανόητη ενέργεια! Απολαύστε τις στιγμές, ακόμα και τις δύσκολες, και βρείτε τα tricks που θα κάνουν το δικό σας παιδί να ηρεμήσει. Κυρίως όμως, διατηρήστε την ψυχραιμία σας και χωρίς φωνές προσπαθήστε να δώσετε λύση στο πρόβλημα. Είπαμε, τελικά δεν φωνάζουν / γκρινιάζουν / ουρλιάζουν μόνο τα δικά μας παιδιά. Συμβαίνει σε όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου!
