Μια ιστορία από την πρώτη μέρα που άφησα τον Οδυσσέα στον παιδικό σταθμό που ξέρω ότι θα σας θυμίσει κάτι…
Mε τα παιδιά μου -και τα δύο- έχουμε περάσει πολύ σοβαρές καταστάσεις υγείας και ομολογώ ότι έχω κλάψει πάρα πολύ. Σήμερα το πρωί, άφησα τον Οδυσσέα στον παιδικό σταθμό. Στην πόρτα. Kαι το κλάμα μου, μου θύμισε κάτι από τα παλιά...
Τόσες μέρες ήμουν τόσο σίγουρη πως αποκλείεται να κλάψω, “μα τι κλαίνε μωρέ, αφού τα παιδιά περνάνε τέλεια στους παιδικούς σταθμούς, τι να τον κρατήσω σπίτι; Έχει μεγαλώσει!”. Αυτά έλεγα και ξαναέλεγα και αλήθεια, δεν ένιωθα το παραμικρό αρνητικό συναίσθημα, παρά μόνο χαρά και ανυπομονησία. Να πάει το παιδάκι μου στον σταθμό, να παίξει, να ανακαλύψει, να κάνει φίλους. Έπειτα από 3 ημέρες προσαρμογής που ήμασταν κοντά του, είτε εγώ είτε ο Τάσος, σήμερα άφησα τον Οδυσσέα στον παιδικό σταθμό. Στην πόρτα. “Τώρα η μανούλα θα του κάνει μια αγκαλίτσα και θα πάει στη δουλίτσα της”, είπε η Τζωρτζίνα, ίσως η πιο γλυκιά δασκάλα που θα μπορούσε να έχει ποτέ το παιδί μου. “Μαμά μη φύγεις” ούρλιαξε ο Οδυσσέας και άρπαξε το χέρι μου, με τον τρόπο που μόνο εκείνος ξέρει. Και εμείς οι μαμάδες ξέρουμε ποιο κράτημα χεριού σημαίνει “μείνε”, ποιο σημαίνει “κράτα με μαμά”, ποιο σημαίνει “αν φύγεις θα νιώσω εγκατάλειψη”... Του έκανα αγκαλίτσα, τον φίλησα στο κεφαλάκι του, τράβηξα λίγο απότομα το χέρι μου και γύρισα την πλάτη μου. Έτσι μου είχαν πει ότι πρέπει να κάνω. Για να γίνει ο αποχωρισμός όπως πρέπει να γίνει. Το κλάμα του ακουγόταν τόσο δυνατά στο μυαλό μου που πίστεψα πως θα λυγίσω. Επιτάχυνα το βήμα μου, έβαλα τα γυαλιά μου και έτρεξα προς την έξοδο. Το κλάμα του όσο έφευγα, τόσο δυνάμωνε. Το ίδιο και το δικό μου. Είχα αφήσει τον Οδυσσέα στον παιδικό σταθμό. Στην πόρτα. Εγώ. Που για αυτό το παιδί έχω φέρει τον κόσμο τούμπα, που έχω ξενυχτήσει δίπλα στη θερμοκοιτίδα του 56 βράδια, που ζω για να τον βλέπω ευτυχισμένο, τον είχα αφήσει μόνο του, να με ζητάει με λυγμούς και εγώ να γυρνάω την πλάτη μου και να φεύγω. Έφυγα. Δεν με ένοιαζε ποιος με έβλεπε, έκλαιγα με λυγμούς. Δύο λεπτά αργότερα χτύπησε το κινητό μου από τον παιδικό σταθμό. Το γρήγορο βήμα μου σταμάτησε και άρχισα να τρέχω προς τα πίσω. “Πάω να τον πάρω”! “Καλημέρα είμαι η Ηρώ, πήρα να σας πω ότι ο Οδυσσέας σταμάτησε το κλάμα και παίζει με τα άλλα παιδάκια...”. Παύση. “Δηλαδή να μην έρθω να τον πάρω”; “Όχι φυσικά! Περνάει πολύ όμορφα”.
Ξαναγύρισα στην κανονική μου πορεία και το πρόσωπό μου απέκτησε το μεγαλύτερο χαμόγελο του κόσμου. Το παιδί μου ήταν ευτυχισμένο. Ο αποχωρισμός ξέρω ότι θα μας πονέσει μερικές μέρες ακόμα, αλλά μέσα μου γνωρίζω πως κάνω στο μικρό μου μωρό το μεγαλύτερο δώρο. Του ανοίγω τις πόρτες για το ομορφότερο και πιο χρωματιστό ταξίδι της ζωής του. Συνέχισα να περπατάω και χαμογελούσα σε αγνώστους. Με περνούσαν για τρελή. Δεν με ένοιαζε. Το πρώτο βήμα είχε γίνει και το αγοράκι μου ήταν στο σχολείο του και έπαιζε. Χωρίς τη μαμά. Απλά υπέροχα. Ήρθα στο γραφείο. Έβαλα το κινητό μου στο πιο δυνατό για να είμαι σίγουρη πως θα το ακούσω και έβαλα μουσική. Το μυαλό μου είναι ασταμάτητα μαζί του αλλά η καρδιά μου χτυπάει ευτυχισμένη. Μια νέα περίοδος της ζωής μας ξεκινάει και θα είναι ωραία!
Καλή σχολική χρονιά μωρό μου,
Η μαμά
Tips για να κάνετε τον αποχωρισμό πιο εύκολο!
- Το άγχος του αποχωρισμού είναι απόλυτα φυσιολογικό και με διαφορετική ένταση εμφανίζεται σε όλα τα παιδάκια. Δεν θα πρέπει να σας αγχώνει!
- Σημαντικό ρόλο στην επιτυχή προσαρμογή του παιδιού στο πρώτο του σχολείο παίζει η στάση των γονέων. Πρώτα από όλα εσείς πρέπει να είστε σίγουροι και χαρούμενοι, γιατί τα παιδιά “διαβάζουν” κάθε έκφραση του προσώπου σας.
- Προετοιμάστε το παιδί σας για αυτό που θα του συμβεί και περιγράψτε του με τα ομορφότερα λόγια τη ζωή του στο σχολείο.
- Η γνωριμία με τη δασκάλα πριν την πρώτη ημέρα, είναι ουσιαστικής σημασίας. Το ίδιο και η εξοικείωση με τους χώρους του σχολείου.
- Στις αρχές οι Δευτέρες θα είναι συνήθως πιο δύσκολες γιατί θα απαιτούν έναν νέο αποχωρισμό! Μην ανησυχείτε, είναι απολύτως φυσιολογικό!
