«Το να είσαι μαιευτήρας σημαίνει πως εξ ορισμού πιστεύεις στα θαύματα!» Με αυτήν τη φράση ξεκίνησε να μας αφηγείται η γιατρός Μαριλία Νικολαΐδου ένα περιστατικό που δεν είχε βιώσει αντίστοιχό του ως τώρα στην πολύχρονη καριέρα της. Την ιστορία ενός μωρού μαχητή που γεννήθηκε 490 γραμμάρια, κατάφερε να επιβιώσει και τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές βρίσκεται στο σπίτι και απολαμβάνει τις αγκαλιές και τα χάδια της μαμάς και του μπαμπά του. Παραθέτουμε το κείμενό της αυτούσιο. (Καλό είναι να έχετε δίπλα σας χαρτομάντιλα. Θα σας χρειαστούν.)
Από τη μαιευτήρα-χειρουργό γυναικολόγο Μαριλία Νικολαΐδου
«Το να είσαι μαιευτήρας σημαίνει πως εξ ορισμού πιστεύεις στα θαύματα! Η μαιευτική είναι από μόνη της θαύμα, από δύο κύτταρα φτιάχνεται ένα μωρό. Και εξελίσσεται μπροστά μας αυτό το θαύμα: το θαύμα της γέννησης! Αν είσαι γυναίκα μαιευτήρας και το έχεις βιώσει, στη συνέχεια έχεις την ευκαιρία αλλά και την ευθύνη να το ζήσεις ξανά και ξανά. Κι όμως, υπάρχουν θαύματα που δεν έρχονται εύκολα, που δοκιμάζουν την αντοχή μας, την πίστη και τη γνώση, και, όσο κι αν πιστεύεις, αναρωτιέσαι: είναι δυνατόν; Ένα τέτοιο θαύμα είναι κι αυτό που περιγράφω στις γραμμές που ακολουθούν.
Υπάρχουν εγκυμοσύνες που από την αρχή γνωρίζω πως θα έχουν μια πορεία δύσκολη… Μία τέτοια ήταν και αυτή. Ήδη από το 1ο τρίμηνο οι δυσκολίες στην ανάπτυξη του εμβρύου ήταν εμφανείς και όλα τα απαραίτητα μέτρα που λάβαμε δεν απέδωσαν ιδιαίτερα. Στο υπερηχογράφημα Β’ επιπέδου ήταν βέβαιο πως δεν θα μπορούσε το μωρό να φτάσει σε εβδομάδα κύησης πάνω από την 30ή. Η ανάπτυξή του ήταν πολύ μικρότερη από αυτήν που έπρεπε. Παρότι η μαμά ακολουθούσε πιστά τις συστάσεις και τη φαρμακευτική αγωγή, το μωρό δεν αναπτυσσόταν σωστά, ήταν πολύ μικρότερο από ό,τι θα έπρεπε... Οι γονείς ήταν ενήμεροι και πολύ συνειδητοποιημένοι. Θα προσπαθούσαμε να φτάσουμε όσο μακρύτερα γίνεται, ο κίνδυνος ωστόσο το μωρό να χαθεί ήταν ορατός.
Λίγο πριν από την 26η εβδομάδα έγινε αποκόλληση πλακούντα, η οποία ήταν στην πραγματικότητα συνέπεια των προβλημάτων που υπήρχαν από την αρχή. Αναγκαστικά έγινε καισαρική τομή και το μικρό μωράκι ήρθε στον κόσμο με βάρος μόλις 490 γραμμάρια. Ο τοκετός αυτός εκείνη τη στιγμή ήταν ο πιο άχαρος που είχα κάνει: ένας τοκετός χωρίς τη χαρά, χωρίς την αισιοδοξία και την όμορφη αναμονή του πρώτου κλάματος. Το μικροσκοπικό πλασματάκι ήταν σαν ζυμαράκι στα χέρια μου, τόσο εύθραυστο και ευάλωτο...
Η πρόγνωση, κακή... Εκείνο που είχα στο μυαλό μου ήταν να είναι καλά η μαμά και να εξασφαλίσω την ακεραιότητα της μήτρας, ώστε να έχει τη δυνατότητα στο μέλλον μιας εγκυμοσύνης. Η ενσυναίσθηση σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να είναι τόση ώστε να γίνει αυτό που πρέπει για τη μητέρα. Και όταν έχεις υπάρξει έγκυος, θυμάσαι πώς είναι να κινδυνεύεις να γυρίσεις σπίτι χωρίς μωρό.
Οι νεογνολόγοι διασωλήνωσαν το μωράκι, τίποτα δεν ακούστηκε, και ήσυχα το πήραν στη Μονάδα... Η καισαρική πήγε καλά και η μαμά ξύπνησε και σε λίγες ώρες πήγε στο δωμάτιο. Μιλώντας με τους νεογνολόγους οι γονείς ενημερώθηκαν πως η πιθανότητα επιβίωσης χωρίς προβλήματα ήταν κάτω από 2%. Καθημερινά ενημερωνόμασταν για την πορεία του μωρού, περιμένοντας στην πραγματικότητα τα άσχημα νέα. Η ευχή ήταν να επιβιώσει χωρίς προβλήματα, πράγμα σχεδόν αδύνατο για ένα τόσο πρόωρο μωρό.
Οι μέρες περνούσαν και οι νεογνολόγοι απορούσαν, τόσο μικρά μωρά συνήθως άμεσα εμφανίζουν βαριές επιπλοκές και χάνονται. Αυτός όμως ο μικρούλης “ήθελε να ζήσει”! Η μαμά έφυγε σε 3 μέρες από το μαιευτήριο και ερχόταν στα επισκεπτήρια. Και οι μέρες περνούσαν…
Ήμουν ευχάριστα έκπληκτη, αλλά άργησα να αφήσω τον εαυτό μου να νιώσει αισιοδοξία, το ίδιο και η μαμά. Ο μικρούλης άρχισε να αναπνέει μόνος του και αποσωληνώθηκε. Άρχισε να τρώει, κάθε μέρα και περισσότερο. Δεν παρουσίασε καμία σοβαρή επιπλοκή. Είχαμε κερδίσει την επιβίωση, έπρεπε να έχουμε όμως και το καλώς έχειν. Οι προσευχές όλων μας ήταν μαζί του.
Οι μήνες πέρασαν και τώρα, λίγο πριν από τα Χριστούγεννα και 4 μήνες μετά από εκείνη τη σιωπηλή και λυπημένη νύχτα, το “μικρό θαύμα” της ιατρικής και της πίστης στο αδύνατο, ο μεγάλος αυτός μαχητής των 490 γραμμαρίων πήγε στο σπίτι του, ζωντανός και αρτιμελής! Και μας έκανε όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους, αποδεικνύοντας πως... ναι, θαύματα γίνονται, αρκεί να πιστέψουμε και να παλέψουμε για αυτά!
Πολλοί θεωρούν πως η επιστήμη δεν μπορεί να πιστεύει στα θαύματα. Μήπως όμως η ίδια η επιστήμη δεν είναι ένα θαύμα; Η δημιουργία και η γέννηση δεν είναι ένα θαύμα; Τα θαύματα συμβαίνουν, είναι δίπλα μας, είναι μέσα μας... αρκεί να πιστέψουμε πως υπάρχουν και συμβαίνουν!»
Ιατρεία:
Αριστοτέλους 9, Πειραιάς | Τηλέφωνο: 2114096977
Έαρος 2, Αγία Παρασκευή | Τηλέφωνο: 2114109359
Website: www.mnikolaidou.gr
Email: marilianikolaidou@gmail.com
Facebook: Νικολαΐδου Μαριλία Γυναικολόγος
Instagram: @marilianikolaidou
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, χριστουγεννιάτικο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
