Κάποιες από τις πιο βαριές τύψεις που είχα να αντιμετωπίσω από την αρχή της μητρότητας ήταν η παντελής εξαφάνισή μου από τις φίλες μου που δεν έχουν παιδιά. Και για κάποιο λόγο οι περισσότερες φίλες μου ΔΕΝ έχουν ακόμα παιδιά. Κάτι που σημαίνει πως εγώ, ως μητέρα δύο μικρών παιδιών έχω από ελάχιστο έως καθόλου ελεύθερο χρόνο. Δεν έχω χρόνο για εμένα, πώς να βρω χρόνο για τις φίλες μου;
Και είναι και εκείνα τα viber group που είχαμε δημιουργήσει από παλιά με τίτλους Saturday night out, Lets get loud, Girls Power και άλλα τέτοια που γεμίζουν καθημερινά με μηνύματα και εγώ συμμετέχω μόνο στέλνοντας καρδούλες και αγωνιστικούς χαιρετισμούς γιατί είναι η μόνη συνεισφορά που μπορώ να έχω.
Και το ονειρεύομαι. Στην επόμενη συνάντηση θα πάω. Θα επιλέξω την πιο light πρόταση, την Παρασκευή βράδυ σε σπίτι για να είναι πραγματοποιήσιμο και εφικτό. Θα το κάνω. Μου το υπόσχομαι.
Και στέλνω μήνυμα, όλα κεφαλαία «ΘΑ ΕΡΘΩ» και οι αντιδράσεις των φίλων μου είναι μετριασμένες γιατί πλέον ξέρουν. Το σενάριο έχει επαναληφθεί. Έχω ξανακάνει βαρύγδουπες δηλώσεις, οι φίλες μου έχουν τρελαθεί από ενθουσιασμό και τελικά την ίδια μέρα, απλά δεν έχω εμφανιστεί. Και επειδή το ξέρουν το έργο, πλέον στο δικό μου «ΘΑ ΕΡΘΩ» είναι η δική τους σειρά να στείλουν απλά καρδούλες. Και εγώ πεισμώνω και λέω αυτή τη φορά θα τις διαψεύσω και θα πάω. Όχι για να τις διαψεύσω, αλλά επειδή θέλω να πάω. Πρέπει να πάω. Μου το χρωστάω. Το χρειάζομαι.
Και έρχεται η Παρασκευή το βράδυ και από το πρωί βιώνω ένα μεγάλο στρες. Γιατί φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω. Γιατί είμαι κουρασμένη. Είμαι πολύ κουρασμένη και το κρεβάτι μου με μαγνητίζει. Μου κλείνει το μάτι. Πώς να βάλω το μίνι φόρεμά μου και τις γόβες μου αντί για τις βαμβακερές μου πιτζάμες και να πιάσω τα μαλλιά μου σε έναν κότσο. Ο καναπές ξαφνικά γίνεται τόσο υπέροχος. Με φωνάζει. Και λέω «θα καθίσω λίγο να πάρω δυνάμεις για να σηκωθώ να ετοιμαστώ».
Εδώ και 3 ημέρες βέβαια έχω ζητήσει από τον άντρα μου να αναλάβει μπάνια και ύπνο παιδιών. Και εκείνος το παλεύει αλλά κανείς δεν είναι σαν τη μανούλα και τα παιδιά με ζητάνε. Εγώ στον καναπέ, θέλω να βάλω ωτοασπίδες για να μην ακούσω τις Σειρήνες. Δεν πρέπει να πάω να τα κάνω μπάνιο εγώ. Είναι η μέρα μου. Χώνομαι λίγο πιο βαθιά στον καναπέ.
Ξαφνικά οι φωνές των παιδιών μου και του άντρα μου από το μπάνιο γίνονται όλο και πιο μακρινές. Τις ακούω λίγο και μετά τις χάνω. Ο καναπές με ρουφάει κι εγώ παραδίδομαι.
Κοιτάω το ρολόι μου.
Είναι 1.20 τα ξημερώματα. Τα παιδιά κοιμούνται, κοίμισαν μαζί τους και τον άντρα μου. Ο καναπές με ρούφηξε. Η καρδιά μου ξεκινά να χτυπά. Πιάνω το κινητό, 23 notifications με ειρωνικές φατσούλες για την απουσία μου.
Με πιάνει θλίψη. Γιατί κοιμήθηκα; Μια νύχτα γεμάτη απογοήτευση. Πηγαίνω με αργά βήματα στο κρεβάτι μου. Ξαπλώνω θλιμμένη Θα ήθελα να έχω βγει, να έχω δει τα κορίτσια, να έχω πιει εκείνο το ποτήρι κρασί. Δεν πειράζει, την επόμενη Παρασκευή.
Ξαπλώνω και σκεπάζομαι μέχρι επάνω με το πάπλωμά μου. Δεν πειράζει, την επόμενη Παρασκευή.
