Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν μαζί μας και τα παιδιά μας, μεγαλώνουν και οι γονείς μας. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι άλλοτε σκληρή και άλλοτε γλυκιά. Είναι όμως μια συνειδητοποίηση που έρχεται και όταν τη βιώσεις, αλλάζεις. Είναι φορές που κοιτάζω στον καθρέφτη και σαστίζω. Δεν ξέρω αν είμαι η μαμά των παιδιών μου ή η κόρη της μαμάς μου. Κάποιες μέρες είμαι μόνο το πρώτο, μα είναι μέρες που έχω ανάγκη να είμαι το δεύτερο.
Πώς ήμουν άραγε ως παιδί; Πόσο τη δυσκόλεψα; Πόσο αγχώθηκε μαζί μου; Πόσα βράδια ξενύχτησε δίπλα μου; Πόσα πρωινά πάλεψε να με πείσει να πάω σχολείο ενώ εγώ έκλαιγα για να μείνω στο σπίτι και πόσες φορές ένιωσε αυτή τη μαγική ζεστασιά όταν της έκανα ασυνείδητη αγκαλίτσα ενώ με κοίμιζε στο κρεβάτι μου;
Με πιάνω να «σταματάω» τον χρόνο την ώρα που μου μιλάει και, ενώ εκείνη συνεχίζει τις γνωστές γλαφυρές της αφηγήσεις όλο αισιοδοξία και χαμόγελο, εγώ κοιτάω τα χέρια της, τα δάχτυλά της που τα ξέρω απέξω κι ανακατωτά, με εκείνα τα δαχτυλίδια που φοράει από όταν ήμουν μικρή, τα μαλλιά της που έχουν γκριζάρει, τα μάτια της που κάποιες φορές μου φαίνονται πιο κουρασμένα και ανησυχώ.
Υπάρχει νομίζω μια στιγμή στη ζωή του ανθρώπου που θα έδινε τη ζωή του ολόκληρη αν μπορούσε να πατήσει pause και να την απολαύσει ξανά και ξανά. Είναι εκείνα τα χρόνια που τα παιδιά σου μυρίζουν ακόμα μωρουδίλα, εσύ είσαι στην πιο δημιουργική σου φάση, ως γυναίκα αλλά και ως επαγγελματίας –αν εργάζεσαι– και οι γονείς σου είναι κοντά σου –αν είσαι τυχερός– και μπορείς να τους απολαύσεις, να τους δεις να μεγαλώνουν και έχεις αυτήν τη μοναδική ευκαιρία να τους πεις τα δικά σου «ευχαριστώ».
Εκεί κοντά στα 35 έχεις την εμπειρία και την ωριμότητα να δεις τη μαμά σου όχι από την πλευρά της κόρης, αλλά σαν μια άλλη μαμά που κοιτάει μία… «συνάδελφο». Πώς πέρασε άραγε εκείνη όλα όσα εσύ συχνά δεν μπορείς να αντέξεις; Γιατί ποτέ δεν παραπονέθηκε; Πώς μπορεί και δεν κουράζεται, δεν αντιδρά, δεν μελαγχολεί, δεν απογοητεύεται και δεν χάνει τον έλεγχο;
Κοιτάζω τη μαμά μου με θαυμασμό, σαν να είναι ένα δημιούργημα επιστημονικής φαντασίας. Μα τι μαμάδες κυκλοφορούν εκεί έξω σκέφτομαι. Πόσο υπέροχη γενιά μαμάδων ήταν αυτή που μας μεγάλωσε. Με τις αδυναμίες τους και τα ελαττώματά τους, όλες διαφορετικές, μα τελικά τόσο ίδιες. Μάνες που οδηγήθηκαν ξεκάθαρα από μια μοναδικά ανιδιοτελή αγάπη και μια ισχυρή ανάγκη για προσφορά. Μάνες που άνοιξαν τον δρόμο σε εμάς, τις κόρες τους, για να διεκδικήσουμε ισότητα, επαγγελματική ισορροπία, μας έμαθαν να σεβόμαστε τους εαυτούς μας και μας δίδαξαν τις αρχές της οικογενειακής ευτυχίας.
Μεγαλώνοντας θέλω να γίνω η μαμά που βρίσκει χρόνο να πει στη δική της μαμά εκείνα τα «ευχαριστώ» που φυσικά υπάρχουν άρρητα στον αέρα, μα ήρθε η ώρα να ειπωθούν. Εκείνα τα «ευχαριστώ» για όλα όσα έγιναν όταν ήμουν παιδί και τώρα μπορώ να τα δω με καθαρό μυαλό.
Είμαι η μάνα που είναι περήφανη για τη μαμά της και θα ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας.
Μα κυρίως μαζί της.
Με αγάπη,
Μυρτώ
*Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο 10ο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
