Αν μού έδιναν ένα ευρώ κάθε φορά που ακούω, ή διαβάζω, την υπενθύμιση ότι «έχουμε μόνο 18 καλοκαίρια με τα παιδιά μας», μέχρι σήμερα θα είχα συγκεντρώσει αρκετά χρήματα ώστε να περάσω τουλάχιστον το ένα από αυτά σε εξωτικό προορισμό. Ήρθε όμως η στιγμή να αναρωτηθούμε κατά πόσον ισχύει και, κυρίως, κατά πόσον μάς είναι χρήσιμη. Από τη μία, καθώς μας βοηθάει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο καιρός περνάει γρήγορα, μας ανακουφίζει εκείνες τις εφιαλτικές στιγμές που προσπαθούμε να ηρεμήσουμε ένα νήπιο σε tantrum ή να αλλάξουμε την πάνα ενός μωρού (για εκατοστή περίπου φορά μέσα στο ίδιο 24ωρο). Από την άλλη, η ιδέα ότι τα καλοκαίρια που περνάμε με τα παιδιά μας είναι τόσο συγκεκριμένα και τόσο λίγα μάς γεμίζει με άγχος και με τύψεις...
Με άγχος, γιατί καταλαβαίνουμε ότι αυτό το χαριτωμένο μωρό, που σήμερα κρατάμε αγκαλιά ενώ παίζει με τα κουβαδάκια του, αύριο θα είναι ένας ανεξάρτητος έφηβος, που θα πηγαίνει με την παρέα του για ελεύθερο κάμπινγκ σε παραλίες όπου δεν πιάνει το κινητό (ενώ εμείς στο σπίτι θα αναρωτιόμαστε αν ζει). Με τύψεις, γιατί αισθανόμαστε ότι δεν κάνουμε ποτέ αρκετά για να αξιοποιήσουμε κάθε μέρα και κάθε λεπτό αυτών των «18 καλοκαιριών». Ειδικά οι εργαζόμενες μητέρες, που στην καλύτερη περίπτωση θα εξασφαλίσουμε έναν καλοκαιρινό μήνα διακοπών με την οικογένειά μας, ενώ τους υπόλοιπους δύο θα προσπαθούμε να ξεκλέψουμε μια Κυριακή για μια απόδραση-εξπρές στη θάλασσα και ένα απόγευμα καθημερινής για παιδική ταινία σε θερινό σινεμά. Σαν να μην είχαμε ήδη αρκετούς λόγους, και αφορμές, να νιώσουμε ανεπαρκείς. Και, στην τελική, ποιος είπε ότι έχουμε «μόνο 18 καλοκαίρια με τα παιδιά μας»;
Ναι, τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα, αλλά δεν παύουμε σε καμία ηλικία να απολαμβάνουμε το χρόνο που μοιραζόμαστε μαζί τους και που θα συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε ακόμα και όταν εκείνα θα είναι πλέον 40 ετών κι εμείς 70 ή 80 και που θα μας επισκέπτονται, πιθανόν με τα δικά τους παιδιά, στο σπίτι όπου θα -θέλαμε να- απολαμβάνουμε τα χρόνια της συνταξιοδότησής μας πλάι στη θάλασσα. Άλλωστε, οι φήμες λένε πως όταν περνούν τα «αντιδραστικά» χρόνια της εφηβείας και οι σχέσεις μεταξύ γονιών και ενήλικων πλέον παιδιών μαλακώνουν, τα καλοκαίρια που μοιράζονται έχουν λιγότερες εντάσεις και περισσότερες ουσιαστικές συγκινήσεις.
Ας σταματήσουμε λοιπόν να νιώθουμε ότι «κάτι κάνουμε λάθος» τα καλοκαιρινά απογεύματα που, καθώς επιστρέφουμε εξαντλημένες από τη δουλειά, απλώς φτιάχνουμε μια παγωμένη λεμονάδα και χαζεύουμε όλοι μαζί μια ταινία στην τηλεόραση. Ή τα Σαββατοκύριακα που περνάμε φουσκώνοντας μια πισίνα στην αυλή και παίζοντας με νεροπίστολα και φουσκωτά παιχνίδια. Αν πρέπει να υπενθυμίζουμε διαρκώς στον εαυτό μας κάτι, ας είναι ότι τα παιδιά μας είναι ευτυχισμένα με τα λίγα. Ακόμα και αν εμείς δεν είμαστε σε θέση να τους προσφέρουμε τρίμηνες διακοπές σε μαγικές αμμουδιές και resorts με τεράστιες νεροτσουλήθρες και candy bars με άπειρες γεύσεις παγωτού. Γιατί όλα αυτά δεν πιάνουν μία μπροστά σε μια μαμά η οποία έχει καταφέρει να απαλλαγεί από τις ενοχές και που απολαμβάνει πραγματικά τον περιορισμένο, έστω, χρόνο με την οικογένειά της.
Inspiration: Mother.ly
