Υπάρχουν μερικές φορές που ζηλεύω τις «κοριτσομάνες». Όσο όμορφο κι αν είναι να μεγαλώνεις αγόρια, από την καθημερινότητά σου λείπει η οικειότητα και η τρυφερότητα που συνήθως συνοδεύει τις γυναικείες σχέσεις: οι αγκαλιές, τα ατελείωτα «σ’ αγαπώ, μαμά», τα κοτσιδάκια που πλέκει η μαμά στην κόρη και το αντίστροφο.
Ακόμα και οι «αγορομάνες», ωστόσο, έχουμε βιώσει -και οι πιο τυχερές συνεχίζουμε να ζούμε- αυτή τη σχέση, έστω και από τον ρόλο της κόρης. Μπορεί με τη μητέρα μας να έχουμε κάνει τους μεγαλύτερους καβγάδες, δεν παύει όμως να είναι αυτή το πρόσωπο στο οποίο θα στραφούμε για να μοιραστούμε μαζί του τις πιο ευτυχισμένες («μαμά, είμαι έγκυος!») και τις πιο δύσκολες («μαμά, φοβάμαι!») στιγμές της ζωής μας, στις οποίες ξαναγινόμαστε παιδιά.
Είναι γεγονός: Ο δεσμός μητέρας-κόρης είναι ο ισχυρότερος στον κόσμο. Ό,τι λέει η εμπειρία μας, τώρα είναι σε θέση να εξηγήσει η επιστήμη: Η δύναμη αυτής της σχέσης έγκειται στον κοινό τρόπο με τον οποίο και οι δύο εγκέφαλοι επεξεργάζονται τα συναισθήματα, σύμφωνα με μια έρευνα (Journal of Neuroscience) που αφού παρακολούθησε 35 οικογένειες, παρατήρησε ότι η περιοχή των συναισθημάτων μοιάζει περισσότερο ανάμεσα στη μητέρα και στην κόρη παρά σε οποιαδήποτε άλλη σχέση.
Μια σχέση μητέρας-γιου, πατέρας-κόρης ή πατέρας-γιου επίσης χτίζεται πάνω σε στιβαρά θεμέλια αγάπης, αλλά υστερεί στο κομμάτι της ενσυναίσθησης, της ικανότητάς μας να μπαίνουμε στη θέση του άλλου, όπως εξηγούν οι ειδικοί. Για παράδειγμα, κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα, π.χ. ανησυχούμε για κάποιο ζήτημα υγείας, πιθανότατα κανένας στον κόσμο δεν θα μπορέσει να μας καταλάβει καλύτερα από τη μητέρα μας.
Οι ομοιότητες του εγκεφάλου μητέρας-κόρης, ωστόσο, έχουν και μια ακόμη συνέπεια. Η ψυχική υγεία της μητέρας προκαθορίζει σε κάποιο βαθμό την εξέλιξη της ψυχικής υγείας της κόρης. Για παράδειγμα, όταν μια μητέρα υποφέρει από κατάθλιψη, η κόρη της διατρέχει υψηλότερο κίνδυνο να αντιμετωπίσει το ίδιο πρόβλημα. Από την άλλη, τώρα που γνωρίζουμε τον σημαντικό ρόλο που παίζει το οικογενειακό ιστορικό στην ψυχική υγεία, μπορούμε να λειτουργήσουμε καλύτερα στο κομμάτι της πρόληψης και της έγκαιρης παρέμβασης.
Το επόμενο βήμα των ειδικών είναι να μελετήσουν πως επηρεάζουν τα παιδιά άλλες ψυχικές και γνωσιακές διαταραχές των γονιών, όπως «το άγχος, ο αυτισμός, ο εθισμός, η σχιζοφρένεια, η δυσλεξία και ούτω καθεξής – τα εγκεφαλικά μοτίβα που κληροδοτούνται τόσο από τη μητέρα όσο και από τον πατέρα επηρεάζουν σε όλες τις περιπτώσεις», πιστεύουν οι ειδικοί.
Σε παρόμοια συμπεράσματα, της ανυπέρβλητα ισχυρής σχέσης μητέρας-κόρης (αλλά και πατέρα-γιου) έχουν καταλήξει άλλες μελέτες, για παράδειγμα φτάνοντας στο συμπέρασμα ότι οι γονείς έχουν μεγαλύτερη αδυναμία στα παιδιά του ίδιου φύλου, λόγω των κοινών εμπειριών τους. Φαίνεται λοιπόν πως όσο κι αν προσπαθούμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας χωρίς στερεότυπα, η παραδοσιακή εικόνα μιας οικογένειας, όπου ο μπαμπάς παίζει μπάλα με τον γιο και η μαμά κάνει μάσκες ομορφιάς με την κόρη, καλά κρατεί.
Inspiration: Motherly.com
Από τη Γεωργία Καρκάνη
