Από τον τίτλο καταλαβαίνετε πως αυτό το project είναι τόσο απαιτητικό όσο η ανάθεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα. Πώς να πας για έναν καφέ με ένα παιδί 3 ετών; Πώς όμως να μην πιεις ΕΝΑΝ καφέ που τόσο θέλεις εδώ και τόσο καιρό και τώρα που μπαίνει η άνοιξη θες ένα απόγευμα να απολαύσεις έναν ήρεμο καφέ στο αγαπημένο σου μέρος;
Εγώ λοιπόν το τόλμησα, πήρα την Ιριάνα και πήγαμε για καφέ!
Η ΑΦΙΞΗ
Μόλις μπήκαμε με τη Ριρή, επικράτησε ενθουσιασμός! Αχ πώς μεγάλωσε, μοιάζει στον μπαμπά της (έξαλλη εγώ), πού είναι ο Οδυσσέας (δεν έχω 4 χέρια για να φέρω και τα δύο) και άλλα τέτοια !
ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Επιλέξαμε ένα τραπέζι όσο πιο μακριά γινόταν από ζευγάρια. Όταν βλέπεις ερωτευμένο ζευγάρι, πρέπει να πας μακριά. Μην συντελέσεις κι εσύ στην υπογεννητικότητα της χώρας! Πάντα θα επιλέγετε να καθίσετε δίπλα σε άλλους γονείς. Εκείνοι θα καταλάβουν.
ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ
Εννοείται πως δεν ήθελε να κάτσει ήρεμη σε κάποια καρέκλα. Είχε κάτσει για περισσότερα από 5 λεπτά σε ηρεμία και ήθελε να ανακαλύψει το μαγαζί. Τα κορίτσια του καφέ με κινήσεις Κόπερφιλντ άδειασαν το τραπέζι από τα υπέροχα βαζάκια με τα φρέσκα λουλούδια και οτιδήποτε άλλο υπήρχε προκειμένου η κυρία Ιριάνα να δημιουργήσει τον δικό της προσωπικό χώρο!
ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΚΑΦΕΣ
Με το που φτάνει στο τραπέζι, λαχταριστός με το υπέροχο αφρόγαλα ο διπλός καπουτσίνο που παρήγγειλα, το ίδιο χέρι που τον φέρνει, το ίδιο χέρι τον παίρνει μακριά. Η μικρή λιγουρεύεται το γάλα, το μπισκοτάκι στο πλάι, όλα! Ο καφές λοιπόν, τοποθετείται κάπου μακριά. Πίνω την πρώτη γουλιά και τρέχω πίσω στο παιδί. Εκείνη έχει ήδη εντοπίσει τα γλυκά και με νοήματα και νάζια έχει καταφέρει να έχει στο χέρι της ένα donut με σοκολάτα.
ΦΟΝΙΚΑ ΟΠΛΑ
Κάθε καφετέρια αυτής της χώρας είναι βγαλμένη από κάποιο θρίλερ γραμμένο για μαμάδες. Μαχαίρια, πηρούνια, χαρτοπετσέτες που θέλει να τις φάει, κοκτέιλ στο διπλανό τραπέζι που θέλει να τα αρπάξει και να τα πιει, τασάκι, γυάλινα ποτήρια και άλλα “φονικά όπλα” βρίσκονται όλα γύρω της για να τα χρησιμοποιήσει. Φυσικά τα παιχνίδια που της έχω φέρει την αφήνουν παγερά αδιάφορη.
Ο ΚΑΦΕΣ ΜΟΥ
Περνάει η ώρα και νερώνει. Το λαχταριστό αφρόγαλα έχει εξαϋλωθεί και η Ιριάνα με κοιτάει όλο απορία που έχω ιδρώσει, δεν έχω κάτσει λεπτό στην καρέκλα μου και μοιάζω με ακροβάτη σε τσίρκο, από εκείνους που πετάνε 10 κορίνες στον αέρα και τις πιάνουν όλες, λίγα εκατοστά πριν πέσουν στο πάτωμα...
Ο ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ
Αποφασίζω να πληρώσω. Ούτε αυτό θα είναι εύκολο. Βγάζω το πορτοφόλι. Το θέλει. Τρέμω μην πάρει κανένα από τα ψιλά και το φάει. Το τραβάω λίγο απότομα και βάζει τα κλάματα. Αφήνω πορτοφόλι, πιάνω Ιριάνα, τη σφίγγω στην αγκαλιά μου...
Αδιαφορώ που δεν ήπια καφέ. Έχω στα χέρια μου τον μικρό μου θησαυρό και έχω χρόνια για να πιω καφέ και να κάνω όλα όσα έκανα πριν γίνω μαμά!
Ποιος είπε άλλωστε πως η μητρότητα είναι ένα εύκολο project; Είναι απαιτητικό αλλά είναι τόσο όμορφο που όσα χάνεις, αντικαθίστανται από άλλα τόσο όμορφα...
Καλούς καφέδες κορίτσια! Μην πτοείστε!
