Η Κατερίνα Μαντά κι ο γιος της Παύλος, εδώ και 4 περίπου χρόνια έχουν δημιουργήσει το ιδανικό σχήμα μιας μονογονεϊκής οικογένειας: Ένα «παρεάκι» που θέλεις να παίξεις μαζί του. Της ζητήσαμε να του γράψει ένα γράμμα… Παρακαλώ σημειώστε, πως το γράμμα που θα διαβάσετε έχει περάσει από την έγκριση του Παύλου – γιατί οι σωστές ομάδες αποφασίζουν πάντα δημοκρατικά!
"4 χρόνια οι δυο μας… Μωρό μου αγαπημένο,
πριν από λίγες μέρες συμπληρώσαμε 4 χρόνια που ζούμε οι δυο μας. Ήταν μια απόφαση που είχα πάρει καιρό πριν, αλλά αισθανόμουν ότι έπρεπε να εξαντλήσω όλα τα περιθώρια πριν πούμε «τέλος». Γιατί δεν είναι εύκολη υπόθεση ένας χωρισμός, ακόμα και γι’ αυτόν που το αποφασίζει.
Όταν γνώρισα τον μπαμπά σου, θεώρησα ότι είναι ο πλέον κατάλληλος για να κάνουμε μαζί οικογένεια… και, χάρη σε αυτήν τη σχέση, ήρθες εσύ! Ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί, ό,τι πολυτιμότερο έχω στη ζωή μου, το σπουδαιότερό μου δημιούργημα. Κι εσύ ήσουν ο λόγος που αποφάσισα να χωρίσω. Πρόσεξέ με, όχι η αιτία, αλλά ο λόγος! Γιατί, από τη στιγμή που αποφάσισα ότι θα γίνω μάνα, ήξερα ότι το «εγώ» μου θα πήγαινε σε δεύτερη μοίρα και προτεραιότητα θα είχες εσύ και η ευτυχία σου. Θεωρητικά -και στα μάτια πολλών-, «ευτυχισμένο παιδί» είναι αυτό που μεγαλώνει σε ένα ολοκληρωμένο και κοινωνικά αποδεκτό μοντέλο οικογένειας, με μαμά και μπαμπά. Στην ουσία όμως είναι έτσι; Γιατί μπορεί να μη μαλώναμε με τον μπαμπά σου σε καθημερινή βάση, ώστε να ζεις μια αφόρητη κατάσταση, αλλά είχαμε άλλα θέματα. Μερικά από αυτά θα σου τα αναλύσω κάποια στιγμή όταν μεγαλώσεις, αλλά το πιο βασικό, που μπορείς να καταλάβεις και τώρα, είναι η έλλειψη επικοινωνίας. Και είναι αυτό το σωστό πρότυπο οικογένειας; Να έχεις δυο γονείς, στο ίδιο σπίτι, που να μην έχουν κοινά σημεία επαφής ή ο καθένας να ζει τη ζωή του; Γιατί εκεί θα καταλήγαμε…
Η ευθύνη μου είναι να σε προστατέψω όπως μπορώ από αρνητικές εικόνες και ιδέες που μπορεί να σε «σημαδέψουν», να σε πληγώσουν και να σου δημιουργήσουν απωθημένα… Κάθε μέρα επιβεβαιώνομαι γι’ αυτή μου την απόφαση. Βλέπω να γίνεσαι ένα παιδί ώριμο, υπεύθυνο, κοινωνικό, με ενδιαφέροντα και πολλά ερωτήματα για το τι συμβαίνει γύρω σου… Καμιά φορά και πιο «αδιάκριτο» απ’ όσο πρέπει, ίσως γιατί σου έχω πει να με ρωτάς για οτιδήποτε σε απασχολεί και σε προβληματίζει, προκειμένου να προλάβω τις λανθασμένες προσλαμβάνουσες!
Η καθημερινότητά μας δεν είναι πάντα εύκολη με τη δουλειά που κάνω. Άστατα ωράρια, κοινωνικές υποχρεώσεις... Όπου μπορώ, σε παίρνω μαζί μου. Έχεις γίνει η μασκότ των events. Έρχεσαι μαζί μου, συνήθως με ευχαρίστηση, προκειμένου να είμαστε μαζί, ακόμα κι αν για σένα σημαίνει ότι πρέπει να είσαι σοβαρός, συγκεντρωμένος και προσεκτικός. Αλλά, όπως λέμε πάντα φεύγοντας, «τουλάχιστον ήμασταν μαζί!»
Και στις ελεύθερες ώρες μας προσπαθούμε να περνάμε όσο γίνεται περισσότερο χρόνο μαζί, ουσιαστικό ή μη, να πηγαίνουμε σινεμά, στα πάρτι σου, να οργανώνουμε playdates, να έχεις την κοινωνική σου ζωή… να αποκτούμε μαζί καινούριες εμπειρίες, να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Γιατί, πολύ απλά, κάποια πράγματα είναι σαν να τα βλέπω πρώτη φορά, μέσα από τη δική σου ματιά. Όπως, για παράδειγμα, στο πρώτο σου ταξίδι στο εξωτερικό, στο Βερολίνο, παρόλο που έχω ζήσει εκεί, ή στην αγαπημένη μου πόλη στο Παρίσι. Αν θυμάσαι, σου είπα προ ημερών ότι μια από τις πιο ευτυχισμένες μου στιγμές ήταν όταν ήμασταν στο μουσείο του Λούβρου και σου έδειχνα τη «Νίκη της Σαμοθράκης». Εκεί συνειδητοποίησα ότι ήμασταν οι δυο μας και ήμασταν τυχεροί που είχαμε ο ένας τον άλλον κι είχα την ευκαιρία να σου δείξω τα αγαπημένα μου μέρη από τα φοιτητικά μου χρόνια. Ένιωσα για άλλη μια φορά πόσο τυχερή είμαι που σε έχω στη ζωή μου...
Έχουμε τη δυνατότητα να φτιάχνουμε εμείς την καθημερινότητά μας, τους κανόνες και τους ρυθμούς μας! Κι αυτό είναι απελευθερωτικό αλλά συνάμα εμπεριέχει μια τεράστια ευθύνη! Γιατί είμαστε οι δυο μας απέναντι στο μέλλον σου, και όλες οι συμβουλές, οι αρχές κι οι αξίες που προσπαθώ να σου μεταδώσω και κάθε «αγώνα» που έχεις να κερδίσεις, όλα εξαρτώνται από εμάς τους δυο. Σαφέστατα υπάρχει κι ο μπαμπάς σου, αλλά η ευθύνη είναι δική μου και δική σου. Για το πώς θα σου μεταφέρω το μήνυμα, πώς θα το εκλάβεις και πώς θα το εφαρμόσεις στη συνέχεια.
Τις ανησυχίες σου, τους προβληματισμούς σου, τον ενθουσιασμό σου, τα πρώτα σου σκιρτήματα (αν και νομίζω ότι ακόμη δεν ξεχωρίζεις τον θαυμασμό που νιώθεις για κάποια κορίτσια από τον «έρωτα»)... όλα αυτά τα ζούμε μαζί. Χαίρομαι και προβληματίζομαι μαζί σου, αλλά παράλληλα ανησυχώ αν σε βοηθώ αρκετά ή σωστά! Γιατί αυτά δεν είναι αλληλένδετα μεταξύ τους... Κι αυτό είναι μέρος της ευθύνης μου απέναντί σου.
Γιατί, από τότε που γεννήθηκες, μια από τις βασικές προτεραιότητές μου ήταν να μάθεις να φέρεσαι σωστά στις γυναίκες. Κι αυτό ξεκινά από μένα, τι πρότυπο γυναίκας θα είμαι... για να κάνεις αργότερα όσο γίνεται καλύτερες επιλογές, και για το πώς θα λειτουργείς στις προσωπικές σου σχέσεις.
Οι αρχές και οι αξίες σου είναι αυτές που σε καθορίζουν ως άνθρωπο και η συμπεριφορά σου ως μέλος αυτής της κοινωνίας που μεγαλώνεις. Cliché αυτό που θα γράψω, αλλά ως μητέρα σου, ως γονιός σου, είμαι εδώ για να σου δώσω γερές βάσεις για το μέλλον και δυνατά φτερά για να πετάξεις μακριά... Κι όσο σε βλέπω να μεγαλώνεις, μεγαλώνουμε μαζί. Δε ζω μέσα από σένα, κι αυτό το καταλαβαίνεις όταν σου λέω ότι πρέπει να φύγω για δουλειά ή καμιά φορά όταν πάω να δω τους φίλους μου... γιατί το χρειάζομαι! Κι εσύ το καταλαβαίνεις και δεν παραπονιέσαι όταν μένεις ένα ολόκληρο απόγευμα με τη γιαγιά και τον παππού (που χωρίς αυτούς δε θα τα καταφέρναμε), αλλά χαίρεσαι με τη χαρά μου, που θα κάνω κάτι δημιουργικό, κάτι για μένα. Γιατί ξέρεις ότι για να μπορώ να είμαι σωστή μαμά, πρέπει να είμαι χαρούμενη γυναίκα.
Συγγνώμη αν σε πιέζω καμία φορά, αν σου λείπω, αν είμαι πιο αυστηρή απ’ όσο θα ήθελες. Προσπαθώ για το καλό σου, για το καλό μας.
Σ’ αγαπώ ως το διάστημα,
Η μαμά σου"
Η Κατερίνα Μαντά είναι δημοσιογράφος και δημιουργός του k-mag.gr
@katerinamanta
Photo credits: Δανάη Ίσαρη
Διαβάστε ολόκληρο το 1ο τεύχος του ΒΟΟΜ εδώ
