Δεν είναι λίγες οι φορές που ο γιος μου έχει ευχηθεί -φωναχτά- να μείνω άνεργη, να συμβεί κάτι και να «κλείσει» το γραφείο όπου εργάζομαι, να μη χρειαστεί να ξαναπάω στη δουλειά ποτέ πια. Τι κι αν προσπαθώ να τον πείσω ότι πρέπει να δουλέψω για να «βγάλουμε χρήματα να έχουμε φαγητό και παιχνίδια και ρούχα και να κάνουμε πράγματα μαζί», όλα αυτά δεν του λένε τίποτα μπροστά σε λίγο περισσότερο χρόνο με τη μαμά του.
Τα πρωινά είναι κάπως πιο εύκολα: Το σχολείο λειτουργεί σαν αντιπερισπασμός και παρά τα πείσματα που κάνει ο γιος μου όταν ξυπνάει και πρέπει να ετοιμαστεί για το σχολείο σε χρόνο dt, με το που πατάει το πόδι του εκεί και βλέπει τους αγαπημένους του φίλους δίνει την εντύπωση ότι ξεχνάει και το όνομά μου ακόμα.
Τα μεγαλύτερα ζόρια είναι όταν ο γιος μου έχει αρρωστήσει και πρόκειται να τον κρατήσει μια γυναίκα ή όταν έχω δουλειά από το σπίτι και, τις λίγες ώρες που διαφορετικά θα περνούσαμε μαζί, με βλέπει καθηλωμένη μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Τότε, είναι ικανός να φέρνει σβούρες από δωμάτιο σε δωμάτιο σαν το διάβολο της Τασμανίας στα Looney Tunes, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του. Είναι ο τρόπος του για να πει: «Τώρα που δουλεύετε και οι δύο, και η μαμά και ο μπαμπάς, και κανένας δεν μου δίνει σημασία, θα δείτε κι εγώ τι θα κάνω!».
Άλλες φορές δεν εκφράζει άμεσα τον θυμό του, απλώς πηγαίνει και κάθεται κι αυτός μπροστά σε μια οθόνη και όταν τον ρωτάει κάποιος τι κάνει, απαντάει με σοβαρό ύφος, σαν να ετοιμάζεται να λύσει όλα τα προβλήματα του πλανήτη: «Τώρα δουλεύω».
Τις στιγμές που νιώθω τις τύψεις να με κυριεύουν, υπενθυμίζω ξανά και ξανά στον εαυτό μου τα αποτελέσματα μιας αμερικανικής μελέτης του 2018 σύμφωνα με την οποία από τις μητέρες ανήλικων παιδιών, το 70% εργάζεται και αυτό είναι βραχυπρόθεσμα αβλαβές και μακροπρόθεσμα ωφέλιμο για το παιδί. Βραχυπρόθεσμα, η εργασία της μαμάς έχει ελάχιστο αντίκτυπο στη συμπεριφορά και τις σχολικές επιδόσεις του. Μακροπρόθεσμα, καταρρίπτει τα στερεότυπα των φύλων μέσα στο σπίτι και, αν μάλιστα μιλάμε για κορίτσι, είναι πιθανότερο κι αυτό αργότερα στο μέλλον να εργαστεί και να έχει υψηλότερο εισόδημα, όπως έχει παρατηρήσει η Kathleen McGinn, ερευνήτρια του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ.
Αλλά ακόμα και αν είναι αγόρι, μυείται στην ισότιμη διαχείριση ενός νοικοκυριού και καταλαβαίνει ότι η εργασία δεν είναι μόνο μια αναγκαία, βιοποριστική δραστηριότητα, αλλά ενίοτε προσφέρει ευχαρίστηση και αυτοεκπλήρωση. Όπως γράφει και ένα άρθρο των New York Times, βασισμένο στο βιβλίο «Forget Having It All» της Amy Westervelt: «Οι μητέρες που αντιμετωπίζουν τη δουλειά σαν αντίπαλο δεν κάνουν καλό στα παιδιά τους. Μην κρύβετε τη δουλειά σας από τα παιδιά σας – και μην απολογείστε γι’ αυτήν. Μοιραστείτε μαζί τους τους αγώνες και τις επιτυχίες σας. Αφήστε τα να γνωρίσουν τον κόσμο της δουλειάς σας για να κατανοήσουν γιατί, για παράδειγμα, περνάτε το Σάββατο γράφοντας αυτό το βιβλίο ενώ εκείνα βλέπουν τηλεόραση. Μεταδώστε τους το πάθος και την υπομονή που θα θέλατε να επιδείξουν και στη δική τους καριέρα κάποια μέρα».
Αυτή η συμβουλή περιέχει μια δύναμη που μπορεί να με ανακουφίσει από τις τύψεις κάθε φορά που διστάζω να αποχωριστώ τον γιο μου για να πάω στο γραφείο. Ονειρεύομαι να τον δω στο μέλλον να κυνηγάει τα όνειρά του και θα ήθελα να είμαι ένα από τα πρότυπά του. Έστω κι αν κι εκείνος δυσκολεύεται, μεγαλώνοντας, να βρει την πολυπόθητη ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής.
