Μια αληθινή μαρτυρία μιας γυναίκας που κατάφερε να φύγει εγκαίρως από μια κακοποιητική σχέση έστειλε στο BOOM την επιστολή που παραθέτουμε.
«...Ας μιλήσουμε (για) με την εμπειρία μας όσες τυγχάνει να την έχουμε. Δεν έχω πιο δύσκολο από το να αναφέρομαι σε ό,τι με σημάδεψε στα 19 μου και το κουβαλάω κάθε μέρα μαζί μου. Αλλά εάν όλες εμείς που το προσπεράσαμε δεν μιλήσουμε για την εμπειρία μας, δεν θα προστατεύσουμε τα παιδιά μας, τις κόρες μας και τους γιούς μας. Ναι, οι ΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΙ άνθρωποι δεν έχουν φύλο. Είναι απλά χειριστικοί. Οι ανασφάλειες μας δένουν μαζί τους. Εμείς έχουμε ένα τόσο δα κενό κι αυτοί έρχονται και φωλιάζουν γλυκά (στην αρχή). Σε έχουν τα ώπα - ώπα. Σε κανακεύουν περισσότερο και από τη μάνα σου. Αισθάνεσαι όλος ο κόσμος να είναι στα πόδια σου και με αλήθειες και ψέματα το πρώτο 2μηνο, σου χτίζουν το παραμύθι σου. Χατίρι δεν σου χαλάνε, και με τους οικείους σου γίνονται οι καλύτεροι φίλοι.
Φάση 2η
Και μετά τι αλλάζει; ΟΛΑ. Ένα πρωί ξεκινάει η αντίστροφη μέτρηση. Οι οικείοι σου σιγά - σιγά αρχίζουν να μπαίνουν με πολύ κομψό τρόπο στο στόχαστρο. Έξυπνος ο χειριστικός άνθρωπος, δεν θα το κάνει φανερά και απευθείας. Θα ξεκινήσει με απλά και καθημερινά κους κους, θα μπεις κι εσύ στο τρυπάκι γιατί μεταξύ άλλων θα γελάτε και λίγο, άλλωστε είναι ο άνθρωπός σου, ο άνθρωπος που σε λατρεύει και μπορείς να συζητάς τα πάντα. Αρχίζεις και χάνεσαι απ' τις παρέες λέγοντας στον εαυτό σου ότι πια έχεις σχέση. Ο καιρός περνάει και το κους - κους έχει γίνει πιο επίμονο από την άλλη πλευρά και έχει έρθει το συμπέρασμα ότι οι φίλοι σου δεν σου αξίζουν και είσαι καλύτερος (-η) όλων τους. Όσοι δε από τους φίλους είναι του αντίθετου φύλου, σίγουρα είναι κρυφά ερωτευμένοι μαζί σου, δεσμευμένοι - αδέσμευτοι. Αρχίζεις να απομακρύνεσαι ακόμα πιο πολύ για να μην δημιουργούνται μικρό - καβγαδάκια. «Ο γλυκούλης / Η γλυκούλα ζηλεύει μωρέ, άρα με θέλει» λες από μέσα σου. Είπαμε άλλωστε, είναι ο άνθρωπός σου.
Φάση 3η
Έχει αρχίσει να σε πείθει για όσα συζητάτε. Είσαι βέβαιος (-η) ότι είναι σοφός (-η). Τον κοιτάς με λατρεία. Όμως έχει αρχίσει ταυτόχρονα να σε ενοχλεί και η απομόνωση και σου έχουν λείψει λίγο οι φίλοι σου. Κοινωνικό ον ο άνθρωπος βλέπετε. Μήπως τους αδίκησες λιγάκι; Να τους πάρεις ένα τηλέφωνο να κανονίσεις ένα καφέ; «Τι έκανε λέει; Θα βγεις με τους φίλους σου; Ε βέβαια με βαρέθηκες και έχεις αρχίσει να βλέπεις άλλους. Να βγεις με αυτούς που κατηγορούσες...». Και αρχίζει να κλαίει και έχει πληγωθεί, και έχει γίνει το θύμα της ιστορίας. Κι εσύ λυγίζεις και ρίχνεις το βάρος στον εαυτό σου, και νιώθεις τύψεις και δεν κοιμάσαι γιατί πλήγωσες τον άνθρωπο σου. Εννοείται ότι η ζήλεια είναι το κυρίαρχο στοιχείο της σχέσης και ζεις μόνιμα με τον έλεγχο (άργησες, που ήσουν, με ποιον μιλάς, μου λες ψέματα κοκ). Το κλάμα έχει αρχίσει να γίνεται και λεκτική βία, ψυχικός εκβιασμός. Μπαίνεις σε έναn φαύλο κύκλο όπου προσπαθείς να εξηγήσεις, να πείσεις, να προχωρήσεις. Το ένστικτό σου, σου φωνάζει ότι κάτι δεν πάει καλά, μαζί με τους δικούς σου ανθρώπους που κάπου – κάπου σου αναφέρουν ότι μπορούν, αλλά η ανασφάλεια δεν σε αφήνει να δεις καθαρά. Πού θα βρεις άλλον (-η) να σε λατρεύει;
Φάση 4η
Όσο εσύ παλεύεις να φέρεις μία ισορροπία και να επιστρέψεις σε πιο κανονική σχέση, ενσωματώνοντας τον άνθρωπό σου στο περιβάλλον σου, εκείνος εξακολουθεί να κλαίει και να σου δημιουργεί τύψεις και ενοχές. Σε θέλει εκεί μόνο για εκείνον (-η). Αδιαπραγμάτευτο. Ακόμα και οι γονείς σου είναι εναντίον του (της), χωρίς να έχουν μιλήσει ποτέ άσχημα. Όλοι είναι εναντίον σας και τα φαντάσματα μεγαλώνουν. Όσο μεγαλώνουν τα φαντάσματα, μεγαλώνουν και οι καβγάδες και από κλάμα, γίνονται γυάλινα που σπάνε μέσα στο σπίτι. Γίνονται φόβος και κρύβεσαι στη γωνία. Δεν τολμάς να μιλήσεις σε κανέναν από εγωισμό, μη και ακούσεις το εγώ στα έλεγα… Ντρέπεσαι που έφτασες σε αυτό το σημείο αλλά σκέφτεσαι ότι μπορεί να τα κάνει όλα ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ σου από υπερβολική αγάπη, που δεν καταλαβαίνεις γιατί δεν είσαι άξια (άξιος). Σε έχει πείσει αλλά το ένστικτο της επιβίωσης, σου λέει ότι δεν πρέπει να συνεχίσεις. Εκείνος / εκείνη προσπαθεί ακόμη να σε χειριστεί γιατί έτσι έχει μάθει, αλλά όσο βλέπει ότι δεν το καταφέρνει τόσο πιο πολύ χάνει τον έλεγχο…
Φάση 5η
Παλεύεις να φύγεις. Να αποδεσμευτείς γιατί ξέρεις ότι είναι αδιέξοδο και άρρωστο. Η συνέχεια είναι σε κάποιες περιπτώσεις θετική, σε κάποιες αρνητική. Η δική μου συνέχεια είχε περιοριστικά μέτρα και μήνυση εν έτη 2000 κάτι. Κατάφερα σε 8 μήνες να περάσω όλες τις φάσεις και να βγω από αυτές. Βρήκα το θάρρος να μιλήσω με μία από τις φίλες μου και να παραμερίσω τον εγωισμό μου. Να πάω στην αστυνομία και να καταγγείλω. Και τα κατάφερα. Κλείστηκα στο σπίτι μου 4 μήνες, έφτασα στα όρια της ανορεξίας, πέρασα κατάθλιψη, έκλαψα, χτυπήθηκα αλλά ΓΛΥΤΩΣΑ! Έμαθα να τους εντοπίζω τους χειριστικούς ανθρώπους και να τους απομακρύνω και από φίλους ακόμα στη φάση 1, ούτε καν στη 2, πριν καν μου κάνουν κακό, τουλάχιστον σωματικά. Γιατί η ΨΥΧΗ δεν ΓΙΑΤΡΕΥΕΤΑΙ εύκολα και το σίγουρο είναι ότι μόνος δεν μπορείς να τη γιατρέψεις. Όσα χρόνια και αν περάσουν, τυχαίες συμπεριφορές σου πυροδοτούν αναμνήσεις, και φεύγεις, απομακρύνεσαι, τρομάζεις και στο τέλος τρέχεις ακόμα και από σωστούς, όχι μόνο από τους λάθος. Όμως είσαι ζωντανός (-η). Και αυτό είναι που μετράει. Τη ψυχή σιγά – σιγά, θα παλέψεις και θα την μπαλώσεις. Θα συνεχίσεις γιατί ΘΑ ΖΕΙΣ!»
Στη «μνήμη» του ανθρώπου που μου «χάλασε» τη ψυχή, αλλά εγώ κατάφερα να «θάψω» το κακό του, Γ.Τ.»