Έχουμε μεγαλώσει σε ένα σπίτι όπου το να μοιράζεσαι ήταν για εμάς στα όρια της εμμονής. Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να εξηγεί και να ξανα-εξηγεί και πάλι από την αρχή για το πόσο σπουδαίο είναι να δίνεις αυτά που έχεις για να πάρεις τελικά τη χαρά ότι έκανες χαρούμενο έναν άλλο άνθρωπο, στην περίπτωση των παιδιών μας, τους φίλους τους.
Όταν μάλιστα έχεις δύο ή τρία παιδιά, το να μοιράζεσαι γίνεται πεδίο καθημερινής διαμάχης και "πες πες πες" με τον καιρό το να μοιράζονται και το μην λένε "αυτό είναι δικό μου" σταδιακά εξελίσσεται σε δεύτερη φύση. Τους τελευταίους μήνες μάλιστα μπορούσα να καυχηθώ ως την απόλυτη μαμαδίστικη κατάκτηση πως τα είχα καταφέρει. Τα παιδιά μου είχαν αποβάλει από το λεξιλόγιό τους τις λέξεις "δικό μου, δεν στο δίνω" και ένιωθα πραγματικά ευτυχισμένη.
Τη Δευτέρα ξεκινούν όμως τα σχολεία και τώρα πρέπει να ακυρώσω όλα αυτά τα όμορφα που μάθαμε.
Αγάπες μου,
δεν θα μοιράζεστε,
δεν θα δίνετε,
δεν θα παίρνετε.
Θα έχετε τα δικά σας, ολόδικά σας, πράγματα που θα έχουν το όνομά σας και πλέον δεν επιτρέπεται να τα ακουμπήσουν άλλα παιδάκια. Ούτε και εσείς όμως θα μπορείτε να πάρετε παιχνίδια, μολύβια, τετράδια από άλλα παιδιά. Κομμένο το τοστ που μοιραζόσασταν με τους φίλους σας, η δοκιμή από το φρούτο του και η αγκαλιά που συνοδευόταν από πανηγυρισμούς τα πρωινά όταν βρισκόσασταν όλο χαρά στην αυλή.
Θέλω να ξέρετε πως δεν έχω αλλάξει γνώμη. Δεν ακυρώνω όλα όσα σας έμαθα. Βάζουμε το μοίρασμα στο pause για λίγο καιρό. Δεν μοιραζόμαστε πράγματα, φαγητά, αγκαλιές. Μοιραζόμαστε όμως συναισθήματα και υπέροχα λόγια. Η φετινή χρονιά θα είναι πολύ διαφορετική αλλά θα είναι μόνο αυτή. Σε λίγο καιρό θα επιστρέψουμε σε όλα αυτά τα όμορφα που ξέρουμε και μας κάνουν να αισθανόμαστε γεμάτοι.
Εξηγήστε στα παιδιά σας τη νέα πραγματικότητα, αλλά μην ακυρώσετε όλα όσα τους έχετε με τόση αγάπη μάθει. Εξηγήστε τους πως όλο αυτό έχει αρχή μέση και τέλος και άρα δεν είναι για πάντα. Είναι χρέος μας να τηρήσουμε τα μέτρα προστασίας και να μυήσουμε τα παιδιά μας στην αυτοπροστασία, όμως είναι διπλό χρέος να τους εξηγήσουμε πως θα συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε συναισθήματα ακόμα και κάτω από τις μάσκες.
Η φετινή χρονιά θα είναι πολύ δύσκολη. Το ξέρουμε αυτό. Γιατί το "μαζί" είναι στη φύση των παιδιών μας. Πιάνουν χεράκια, κάνουν αγκαλιές, γίνονται μια γροθιά, ανταλλάσσουν μολύβια, τετράδια, γέλια. Δεν μπορώ να διανοηθώ τη δύσκολη θέση στην οποία θα έρθουν οι εκπαιδευτικοί που θα πρέπει να αποτρέπουν όλες αυτές τις όμορφες στιγμές. Όμως γονείς και δάσκαλοι, θα πρέπει να εξηγήσουμε το προσωρινό της κατάστασης και με χαμόγελο -κάτω από τις μάσκες- να εγγυηθούμε πως σε λίγο καιρό θα μοιραζόμαστε ξανά...
ΥΓ: Μέχρι τότε, δείτε το πολύ κατατοπιστικό σκίτσο των New York Times με "οδηγίες αγκαλιάς" που ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα χρειαζόμασταν. Ειδικά εμείς στην Ελλάδα.
