'Oταν ήμουν μικρή θυμάμαι πως η χρονιά ξεκινούσε πάντα τον Σεπτέμβριο. Τότε ήταν η αρχή των πραγμάτων. Κάθε Σεπτέμβριο όλοι μεγαλώναμε κατά έναν χρόνο. Στην πορεία, στα χρόνια του πανεπιστημίου και της δουλειάς, τη θέση του starting point πήρε η Πρωτοχρονιά, όπου με διθυραμβικούς εορτασμούς λαμβάνονταν μικρές ή πιο μεγάλες αποφάσεις. Και μετά έγινα μαμά. Και ο Σεπτέμβριος σηματοδότησε και πάλι την αρχή της χρονιάς μου, το «σημείο μηδέν» για αναθεωρήσεις, αλλαγές και όνειρα.
Φέτος όμως, για εμένα, ο Σεπτέμβριος είναι διαφορετικός. Είναι κάτι παραπάνω από την αρχή μιας ακόμη σχολικής χρονιάς. Είναι η στιγμή που ο γιος μου θα πάει –covid επιτρέποντος– στην πρώτη δημοτικού. Γράφω αυτές τις λέξεις και αισθάνομαι ότι μιλάω για ένα άλλο παιδί. Μιας άλλης μαμάς. Δεν μπορεί το μωρό που κρατούσα στην αγκαλιά μου πριν από λίγο καιρό να είναι έτοιμο να ανοίξει τα φτερά του, να αυτονομηθεί και να πάει στο «μεγάλο σχολείο». Το σκέφτομαι και νιώθω έναν –άλλοτε ευχάριστο άλλοτε όχι– κόμπο στο στομάχι. Την ίδια ώρα η κόρη μου, φτιάχνει όλο χαρά την τσάντα της για το προνήπιο και η βραδινή πιπίλα είναι το τελευταίο φρούριο της μωρουδίλας που αναμένεται να πέσει σύντομα.
Αναρωτιέμαι πόσες «πρώτες ημέρες» στο σχολείο πρέπει να ζήσει κάθε γονιός για να σταματήσει να συγκινείται, να αναλογίζεται και να έχει στα χείλη του αυτό το μοναδικό στον κόσμο χαμόγελο περηφάνιας για το μωρό που γίνεται χρόνο με τον χρόνο ένας μικρός ολοκληρωμένος άνθρωπος. Κάθε Σεπτέμβριο οι ευθύνες του γονέα μεγαλώνουν. Οι στόχοι πολλαπλασιάζονται, τα λάθη παύουν να είναι αμελητέα.
Εσείς που διαβάζετε αυτές τις λέξεις κρατώντας στην αγκαλιά σας το νεογέννητο μωρό σας ή χαϊδεύοντας την κοιλιά σας ενώ ένα μικρό πατουσάκι σάς κάνει σινιάλα, θέλω να με πιστέψετε πως μπορεί τα μωρά να είναι το απόλυτο θαύμα της ζωής όμως όσο μεγαλώνει ένα παιδί κάθε ημέρα της ζωής μαζί του είναι 1.000 φορές καλύτερη από την προηγούμενη.
Ταυτόχρονα αισθάνομαι πως οι γονείς μας είχαν δίκιο. Τα παιδιά μεγαλώνουν ΠΑΡΑ πολύ γρήγορα. Κλείνεις τα μάτια σου και νομίζεις πως σε μια στιγμή το μωρό που κοίμιζες στην αγκαλιά σου, ετοιμάζει την τσάντα του για το σχολείο. Σε βλέπει που το κοιτάς συγκινημένη και απορεί. «Μαμά κλαις;» Μα φυσικά. «Από χαρά παιδί μου». Εκείνο συνεχίζει να φτιάχνει την κασετίνα του και εσύ συνεχίζεις να το παρατηρείς, όσο μπορείς να δεις πριν πλημμυρίσουν εντελώς τα μάτια σου...
Γιατί τελικά η μητρότητα –και η πατρότητα– είναι η στενή παρατήρηση ενός θαύματος. Του δικού σου. Όσο κι αν παρέμβεις, όσο κι αν προσφέρεις με όλη σου την ψυχή, αυτό το μικρό, απίστευτα ολοκληρωμένο πλάσμα έχει τόσο έντονα δικά του χαρακτηριστικά που φέρνουν και πάλι στα χείλη σου αυτό το «χαζό» μοναδικό χαμόγελο. Για εκείνο το μωρό που ανοίγει δικούς του δρόμους μέρα με τη μέρα.
Σε λίγες μέρες επιστρέφουμε –παιδιά και γονείς– στα θρανία, σε μια χρονιά που αναμένεται να είναι διαφορετική από τις άλλες. Πριν τρελαθούμε με σενάρια lockdown και καταστροφολογίες, προτείνω στον δικό μας μικρόκοσμο να πάρουμε 3 σημαντικές back to school αποφάσεις. Να θέσουμε 3 στόχους για εμάς και τα παιδιά μας.
- Να τα μάθουμε να αγαπούν τους άλλους. Τους διαφορετικούς, που όταν τους γνωρίσουν αποδεικνύεται τελικά πως… είναι τόσο ίδιοι με εμάς. Να τους μάθουμε να μοιράζονται συναισθήματα και παιχνίδια. Αγκαλιές και μπάλες. Σκέψεις και τετράδια.
- Να τους εμπνεύσουμε την αγάπη για τον πλανήτη μας. Μέσα από το δικό μας παράδειγμα, θα μάθουν να σέβονται τη φύση, να ανακυκλώνουν, να μην σπαταλούν.
- Και τέλος να τους ανοίξουμε τον δρόμο για την αγάπη και την εκτίμηση του ίδιου τους του εαυτού, δείχνοντάς τους με λόγια, συναισθήματα και πράξεις πόσο μοναδικά ξεχωριστές προσωπικότητες είναι.
Η νέα σχολική χρόνια βρίσκει «στο θρανίο» και εμάς τους γονείς. Διαβάστε, αλλάξτε, εξελιχθείτε. Εμείς στο ΒΟΟΜ θα λειτουργήσουμε υποστηρικτικά με εκατοντάδες άρθρα στο www.boommag.gr, προτάσεις, παρουσιάσεις και συμβουλές. Όμως, πάνω από όλα, θέλω να θυμάστε πως οι καλύτεροι δάσκαλοι του κόσμου είναι τα παιδιά μας. Εκείνα βλέπουν τον κόσμο με καθαρό μυαλό και μπορούν να μας διδάξουν αβίαστα με μια κίνηση ή μία μόνο κουβέντα τα σπουδαιότερα μαθήματα της ζωής.
Η φετινή χρονιά θα είναι διαφορετική. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Όμως η αγάπη ανάμεσα στα μέλη της κάθε οικογένειας είναι το δικό μας «όπλο» ενάντια στις απαιτητικές παγκόσμιες συγκυρίες. Όταν ο πυρήνας είναι δυνατός και ενωμένος, όλα τα άλλα λειτουργούν περιφερειακά. Η οικογένεια είναι η μόνη που μπορεί να παρακάμψει το social distancing και η αγκαλιά του γονιού προς το παιδί αποτελεί αιώνιο φάρμακο ενάντια στα άγχη και τις στεναχώριες.
Σας εύχομαι μια καλή, ασφαλή σχολική χρονιά. Μια χρονιά που γνωρίζουμε από την αρχή της πως θα είναι διαφορετική, όπως επίσης γνωρίζουμε πως είναι στο χέρι μας και στην ατομική ευθύνη του καθενός να την κάνουμε να περάσει αναίμακτα.
Με όλη μου την αγάπη,
Μυρτώ
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο τεύχος του BOOM που μπορείτε να ξεφυλλίσετε online πατώντας επάνω στο εξώφυλλο!
