Πόσο απερίγραπτα δύσκολη είναι η εμπειρία της μητρότητας. Πόση αγωνία, πόσο φόβο, πόσα διλήμματα, πόσες τύψεις, πόσες ματαιώσεις φέρνει! Κανένας δεν μας είχε προετοιμάσει γι’ αυτήν ή, ακόμα και αν είχε προσπαθήσει να μας προειδοποιήσει, θα τον είχαμε κοιτάξει με ένα βλέμμα γεμάτο αμφισβήτηση και βαθιά άγνοια.
Αλλά μετά έρχονται εκείνες οι στιγμές που διαγράφουν μονοκοντυλιά όλες τις άσχημες, ζόρικες, επώδυνες στιγμές της. Που κοιτάς το παιδί σου και σκέφτεσαι, για δες, εγώ έφερα στον κόσμο (ή εγώ μεγαλώνω, μαμά δεν είναι μόνο η βιολογική) αυτό το αξιαγάπητο, χαρισματικό, τρυφερό, όμορφο, μοναδικό πλάσμα; Και να σου πω και κάτι; Έχεις απόλυτο δίκιο. Γιατί σε ποιο παιδί στον κόσμο δεν αξίζουν όλοι οι παραπάνω χαρακτηρισμοί;
Αυτά σκέφτομαι κι εγώ για το δικό μου. Όχι μόνο τα σκέφτομαι, αλλά τα εκφράζω κιόλας και δεν με νοιάζει καθόλου τι θα πει ο κόσμος. Μετά από σχεδόν οκτώ χρόνια θητείας στη μητρότητα, στη διάρκεια των οποίων έχω αντιμετωπίσει και επιζήσει από καταστάσεις που ούτε να διανοηθώ θα μπορούσα στο παρελθόν, όπως κάθε γονιός άλλωστε, η μικρότερη παραχώρηση που μπορώ να κάνω στον εαυτό μου είναι να θαυμάζω ελεύθερα τον γιο μου.
Επίσης δεν με ενδιαφέρει καθόλου τι θα πει ο κόσμος που θα μας δει να κάνουμε διαγωνισμούς για το ποιος θα βγάλει τον πιο αστείο/γελοίο ήχο και μετά να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια σαν να είμαστε και οι δύο επτά χρονών, να ισορροπούμε παρέα σε ετοιμόρροπα κράσπεδα (όταν δεν έρχεται αυτοκίνητο) ή, στα καλλιτεχνικά εργαστήρια, να ζηλεύω βλέποντάς τον να ζωγραφίζει και να αρχίζω να φτιάχνω κι εγώ τις δικές μου καρικατούρες (που σε σύγκριση με αυτές οι δικές του, πάντα εντελώς αντικειμενικά, μπορούν να πάνε κατευθείαν σε προθήκη του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης).
Πιστεύω ότι αν κάποιος «μεγάλος» έχει θάψει τόσο βαθιά μέσα του την παιδικότητά του ώστε να μην την αφήνει ποτέ να εκφραστεί -ακόμα και αν του δίνεται το ιδανικό άλλοθι/η ιδανική ευκαιρία ως νέος γονιός, ως θείος, ως νονός, ως παιδαγωγός, ως καλλιτέχνης ή από οποιονδήποτε άλλο ρόλο-, αν δηλαδή δεν κάνει ποτέ «χαζομάρες», δεν γελάει με «χαζά αστεία» και δεν ενδίδει στην τρέλα του παιχνιδιού και της δημιουργίας, μπορεί να μη δίνει ποτέ τροφή για σχόλια αλλά είναι εξ ορισμού χαμένος: χάνει ατόφιες απολαύσεις της ζωής.
Να λοιπόν ένας ακόμα λόγος για τον οποίο πιστεύω ότι η εμπειρία της μητρότητας αξίζει 100%. Έστω και για μία ώρα ξεκαρδιστικών ακροβατικών παρέα με ένα υπέροχο, μικρό ανθρωπάκι-φωτεινή μπάλα ενέργειας και αυθορμητισμού.
