Όσα μάθαμε με τον γιο μου όταν υιοθετήσαμε ένα ζωάκι (με αναπηρία)

«Δεν μπορώ να την κοιτάξω», μου είπε ότι τη βάλαμε στο κλουβί μεταφοράς για να τη φέρουμε σπίτι. «Γιατί;» τον ρώτησα. «Γιατί τη λυπάμαι», μου απάντησε.

Και έτσι, κάπως στενάχωρη, θα ήταν η πρώτη επαφή του Φίλιππου με τη μαύρη, μονόφθαλμη γατούλα που υιοθετήσαμε, πρώην αδεσποτάκι, αν δεν του απαντούσα: «Μην τη λυπάσαι, γιατί είναι πολύ τυχερή που βρήκε ένα σπίτι». Κι αμέσως η διάθεσή του άλλαξε και της έριξε την πρώτη του ματιά.

Όπως αποδείχθηκε όμως πολύ σύντομα, τελικά εμείς είμαστε πιο τυχεροί από την Αγάπη - όπως αποφάσισε ο γιος μου να βαφτίσει το νέο μέλος της οικογένειάς μας. Γιατί παρόλο που δεν έχει κλείσει ούτε έναν μήνα στο σπίτι μας, έχει δώσει, σε όλη την οικογένεια, μικρούς και μεγάλους, μαθήματα ζωής:

• Ό,τι εμείς ονομάζουμε «αναπηρία», για ένα ζώο, που δεν γνωρίζει από κοινωνικά στερεότυπα, δεν σημαίνει απολύτως τίποτα. Η Αγάπη έχει αρχίσει να ξεδιπλώνει την προσωπικότητά της, στην οποία δεν παίζει κανένα ρόλο το γεγονός ότι έχει ένα ματάκι και όχι δύο. Είναι παιχνιδιάρα, χαδιάρα, πονηρή σαν κάθε νεαρή γατούλα. Ανάλογα την αντιμετωπίζουν και οι γάτοι μας, δηλαδή όπως θα αντιμετώπιζαν οποιονδήποτε νεοαφιχθέντα, χωρίς διακρίσεις. Ο πιο ζηλιάρης τής κάνει εκφοβισμό, ενώ οι άλλοι δύο, οι πιο καλόβολοι, έχουν αρχίσει να την αποδέχονται στην αγέλη τους.
• Η «λύπηση» δεν έχει καμία πρακτική χρησιμότητα, κρύβει μάλιστα ένα ύπουλο αίσθημα ανωτερότητας. Πιο χρήσιμη είναι η δράση: στη συγκεκριμένη περίπτωση, η υιοθεσία ενός ζώου που πιθανότατα θα έμενε στα αζήτητα, γιατί είχε την «ατυχία» να είναι μαύρο, κοντότριχο και μαζί με το ένα ματάκι του να έχει χάσει και μέρος της ινσταγκραμικής φωτογένειάς του.

• Ακόμα και αν ένα ζώο δεν έχει την απόλυτη ινσταγκραμική φωτογένεια, έχει την ομορφιά της προσωπικότητάς του. Αποφάσισα να υιοθετήσω την Αγάπη όταν αντίκρισα το έξυπνο, εκφραστικό, γεμάτο φόβο βλέμμα της στη φωτογραφία της αγγελίας της. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, ο φόβος έδωσε τη θέση του στη χαρά, ή στην περιέργεια και το ενδιαφέρον κάθε φορά που εντοπίζει ένα νέο θήραμα. Το βλέμμα της, σε συνδυασμό με το μεταξένιο τρίχωμά της, την κάνει στα μάτια μου το ομορφότερο γατάκι του κόσμου.
• Κάθε ζώο έχει συναισθήματα, μοναδική προσωπικότητα, ανεκτίμητη αξία. Όπως κι εμείς. Αυτό το συνειδητοποιήσαμε ήδη από την πρώτη γάτα που υιοθετήσαμε και συνεχίζουμε να το επιβεβαιώνουμε με κάθε τετράποδο που υποδεχόμαστε στην οικογένειά μας.

• Ένα ζώο σε κάνει καθημερινά πιο ευτυχισμένο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ένα απόγευμα ο γιος μου ένιωθεαπογοητευμένος γιατί δεν είχαμε κανονίσει να βγούμε έξω, ούτε είχαμε καλέσει φίλους στο σπίτι. Το πέρασε ολόκληρο παίζοντας με την Αγάπη, με ένα παιχνιδάκι που αγοράσαμε από petshop της γειτονιάς, γελώντας με την ψυχή του. Ούτε με τους φίλους του δεν διασκεδάζει τόσο.
• Δεν χρειάζεσαι πολλά για να περάσεις όμορφα. Οι υπόλοιποι γάτοι μας είναι αρκετά μεγαλύτεροι σε ηλικία και έχουν «βαρύνει», προτιμούν να αράζουν δίπλα στο καλοριφέρ και να κοιμούνται, αν και συνεχίζουν να ενδίδουν περιστασιακά στο παιχνίδι. Όμως η νεαρή Αγάπη, που δεν έχει κλείσει ούτε χρόνο ζωής, παίζει 24/7. Με ό,τι μπορεί και ό,τι δεν μπορεί κάποιος να φανταστεί. Όχι μόνο με το ονυχοδρόμιο και τα παιχνίδια της, αλλά και με τα παπούτσια μας, τα κορδόνια τους, τα πόδια μας, τα σεντόνια μας, τις κάλτσες μας.
• Η φροντίδα ενός πλάσματος σού ανταποδίδεται στο πολλαπλάσιο. Εμείς βάζουμε καθημερινά φαγητό και νερό στην Αγάπη κι εκείνη γεμίζει τη ζωή μας με γουργουρητά, παιχνίδι, αγκαλιές και «ζύμωμα». Δικαιώνει καθημερινά το όνομά της. Ο γιος μου, που το επέλεξε, είχε ένστικτο.