Όταν ρώτησα τον Φίλιππο τι θα ήθελε να ντυθεί φέτος στις Απόκριες και μου απάντησε ένα συγκεκριμένο φρούτο, σχολίασα αυθόρμητα μπροστά του ότι «αυτή η στολή είναι για μωρά» προτού το μετανιώσω, αμέσως μετά, καθώς συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να περνάω τις επιθυμίες του μέσα από το φίλτρο των δικών μου προσδοκιών και στερεοτύπων. Και αυτό το κατάλαβα ακόμα πιο έντονα λίγες μέρες αργότερα αφού, πηγαίνοντας στο πάρτι μασκέ, είδαμε συμμαθήτριές του ντυμένες με στερεοτυπικά «αγορίστικες» στολές (π.χ., σαν σούπερ ήρωες) και έναν συμμαθητή του μεταμφιεσμένο σε πεταλούδα.
Σε μια κοινωνία που ακόμα «κλωτσάει» όταν βλέπει άντρες με «γυναικείες» στολές (αρκεί να θυμηθούμε τις αντιδράσεις που είχε προκαλέσει η διαφήμιση ελληνικού σουπερμάρκετ όπου πρωταγωνιστούσε ένας μπαμπάς που έπαιζε με την κόρη του ντυμένος πριγκίπισσα), θεώρησα θαρραλέα την απόφαση των γονιών να υποστηρίξουν την επιλογή του γιου τους αντί να προσπαθήσουν να τον μεταπείσουν, για παράδειγμα, να ντυθεί πειρατής ή Μπάτμαν. Ελπίζω όμως σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον τέτοιες επιλογές να μη θεωρούνται θαρραλέες αλλά αυτονόητες.
Και πράγματι, κάτι έχει αρχίσει να αλλάζει. Ήδη από το 2015 η μαμά του ιστολογίου «Raising my Rainbow», όπου περιέγραφε την καθημερινότητά της με ένα παιδί που αναζητά την ταυτότητα φύλου του, έγραφε ότι κατάφερε να εξελιχθεί πολύ, με τον σύζυγό της, από την εποχή που «ο τρίχρονος γιος μας ήθελε να ντυθεί Χιονάτη κι εμείς τον είχαμε πείσει να μεταμφιεστεί σε σκελετό μέχρι σήμερα, που σιδερώνω το φόρεμά του και τον παρακολουθώ με θαυμασμό να φοράει μακιγιάζ».
Λίγα χρόνια αργότερα, μια άλλη μαμά έγραφε στο «Yummy Mummy Club» μια προσωπική μαρτυρία με τίτλο «Χαίρομαι που ο 4χρονος γιος μου θέλει να ντυθεί Paper Bag Princess (μια πριγκίπισσα, ηρωίδα βιβλίου, που σώζει τον πρίγκιπά της από τον δράκο) φέτος στο Χάλογουιν»: «Μπορώ ήδη να νιώσω τα επικριτικά και συγκαταβατικά βλέμματα και σχόλια. Αλλά εγώ χαίρομαι που διάλεξε ένα γυναικείο κοστούμι – και γιατί δεν νιώθει καταπιεσμένος από τα στερεότυπα και επειδή θαυμάζει μια δυναμική ηρωίδα». Μάλιστα ο μεγαλύτερος γιος της, όταν ήταν στην ηλικία που είναι σήμερα ο μικρός της, της είχε ζητήσει να μεταμφιεστεί σε μια άλλη γυναικεία μορφή-σύμβολο δύναμης, σε Άγαλμα της Ελευθερίας. Και όπως επιβεβαίωσε η ιστορία του πρωτότοκού της, η επιλογή της στολής από ένα παιδί για πάρτι μασκέ δεν φανερώνει, απαραίτητα, την επιθυμία του να πειραματιστεί με διαφορετικές ταυτότητες φύλου. Σήμερα ο μεγαλύτερος γιος της κάνει πιο mainstream, στερεοτυπικά «αγορίστικες» μεταμφιέσεις.
Όποιες κι αν είναι οι αιτίες για τις οποίες το δικό μας παιδί διαλέγει μια συγκεκριμένη μεταμφίεση για τις Απόκριες – είτε, για παράδειγμα, είναι ο θαυμασμός του για έναν ήρωα ή μια ηρωίδα είτε είναι το γεγονός ότι δεν αισθάνεται άνετα μέσα στο σώμα με το οποίο γεννήθηκε – το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε ως γονείς είναι να τη σεβαστούμε και να την υποστηρίξουμε. Ας δούμε το επόμενο πάρτι μασκέ και ως μια πρόβα τζενεράλε για τους αληθινούς ρόλους που θα επιλέξει, αύριο-μεθαύριο, στην εφηβική και ενήλικη ζωή του. Εκεί θα είναι για εμάς η αληθινή δοκιμασία. Εκεί θα κληθούμε να διαλέξουμε πραγματικά ανάμεσα στο «τι θα πει ο κόσμος»/«τι περιμένουμε εμείς από το παιδί μας» και στο «θα το αγαπάω και θα το αποδέχομαι για όλη μου τη ζωή άνευ όρων».
