Όλα τα παιδιά είναι γεμάτα ζωντάνια· έτσι πρέπει να είναι. Υπάρχουν όμως κάποια που ξεχωρίζουν σαν σουπερνόβα στο διάστημα, σαν φωτεινές σβούρες που ξεχειλίζουν από ενέργεια. Τρέχουν και σκαρφαλώνουν και χοροπηδούν και μιλούν ασταμάτητα και τραγουδούν όλη μέρα. Μοιάζουν να μη σταματούν ποτέ, ενώ εμείς σερνόμαστε από πίσω τους, προσπαθώντας να τα προστατεύσουμε από τους κινδύνους και ταυτόχρονα να μην αναστατώσουμε όλο το γνωστό και άγνωστο σύμπαν. Κάθε βράδυ πέφτουμε για ύπνο κατάκοπες, με την ελπίδα η επόμενη ημέρα να είναι ευκολότερη, αν και ξέρουμε κατά βάθος ότι μάλλον δεν θα είναι. Κάποιες φορές δυσκολευόμαστε να αποκοιμηθούμε, καθώς στο μυαλό μας παίζουν σε λούπα σκηνές με επικριτικά βλέμμα και σχόλια για το εκρηκτικό παιδί μας που «δεν ξέρει από τρόπους».
Στην πραγματικότητα όμως ελπίζουμε πως όλη αυτή την ενέργεια, που σήμερα εκτονώνει σε ακροβατικά και τραγούδια, αύριο θα τη διοχετεύσει σε πραγματικά σπουδαία, δημιουργικά και γενναιόδωρα πράγματα.
Δεν πρόκειται απλώς για ευσεβή πόθο αλλά για μια βάσιμη υποψία, καθώς αυτό που δεν βλέπουν τα επικριτικά βλέμματα είναι ότι το εκρηκτικό παιδί μας μάς αγκαλιάζει με όλη του τη δύναμη, μας φιλάει και δεν κουράζεται να μας λέει «μαμά, σ’ αγαπώ». Η τρυφερότητά του είναι εξίσου ασυγκράτητη και αστείρευτη με την ενέργειά του.
Τα επικριτικά βλέμματα δεν βλέπουν τον ενθουσιασμό του, την περιέργειά του για τον κόσμο, τη φαντασία του, το γέλιο του, το ελεύθερο πνεύμα του, την καλοσύνη του εκρηκτικού παιδιού μας και το πόσο μεταδοτικά είναι.
(Τα επικριτικά βλέμματα ίσως ζηλεύουν λιγάκι κατά βάθος την αστείρευτη όρεξή του για παιχνίδι και εξερεύνηση, το θάρρος του να κάνει φιλίες που εκείνα έχουν χάσει στο μακρινό παρελθόν).
Οι γονείς του εκρηκτικού παιδιού θαυμάζουμε αυτά τα χαρακτηριστικά και, όταν έχουμε την ψυχική και σωματική αντοχή, το αφήνουμε να μας παρασύρει στις πιο διασκεδαστικές και αυθόρμητες εμπειρίες, στις οποίες, διαφορετικά, μπορεί να μην αφηνόμασταν ποτέ ως ενήλικες.
Ξέρουμε ότι το εκρηκτικό μας παιδί γίνεται κάποιες φορές καταιγιστικό για τους γύρω του και κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας για να το βοηθήσουμε να ελέγξει την ενέργειά του, κατευθύνοντάς τη προς καλούς σκοπούς, χωρίς όμως να την καταπιέσει. Βλέπουμε ότι και το ίδιο προσπαθεί· δεν θέλει να γίνεται «θορυβώδες» ή «κουραστικό».
Αυτό που θέλει ένα εκρηκτικό παιδί είναι αγάπη άνευ όρων, ελευθερία και συντροφιά στις ατελείωτες περιπέτειές του.
Κι αυτό που θέλουμε οι γονείς ενός εκρηκτικού παιδιού είναι κατανόηση, υπομονή και, πού και πού, μια έκφραση συμπόνοιας και συμπαράστασης του τύπου «έχω βρεθεί κι εγώ στη θέση σου και ξέρω ότι δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις ένα εκρηκτικό παιδί. Όπως κι εσύ όμως, έτσι κι εγώ δεν θα το άλλαζα με τίποτα».
Inspiration: Motherly
