Είχα μια ψευδαίσθηση -ξεκάθαρα- πως από τότε που ήμουν εγώ στην τρίτη Δημοτικού τα πράγματα θα είχαν αλλάξει.
Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου, μαζί με τις συμμαθήτριες μου, να προσπαθούμε όλα τα 8χρονα να μάθουμε απέξω τους άθλους του Ηρακλή έναν προς έναν και να μπερδεύω τη Λερναία Ύδρα με τα άλογα του Διομήδη και τη ζώνη της Ιππολύτης. Θυμάμαι να προσπαθώ να τα πω στη μαμά μου όσο εκείνη οδηγούσε και επιστρέφαμε από το κολυμβητήριο για να σιγουρευτώ πως ξέρω καλά και τους 12 άθλους χωρίς να μου ξεφεύγει τίποτα. Για κάποιον -καθαρά δικό μου λόγο- ήμουν σίγουρη πως αρκετά χρόνια μετά, το 2022 το εκπαιδευτικό σύστημα θα είχε αλλάξει και τα σημερινά τριτάκια, στην εποχή του google και των απεριόριστων πηγών πληροφόρησης -αντί να μάθουν τους 12 μύθους "απέξω και ανακατωτά", αντί να πρέπει να θυμηθούν σε ποιο σημείο της Ελλάδας ακριβώς έστελνε ο Ευρυσθέας τον Ηρακλή- θα μπορούσαν να μιλήσουν για τους άθλους του Ηρακλή. Να συζητήσουν για τη σημασία τους, για το σθένος του μοναδικού αυτού ήρωα και να περιηγηθούν (εικονικά μπορούν εδώ και μια δεκαετία σίγουρα σε επίπεδο τεχνολογικών δυνατοτήτων) στις 12 αυτές ιστορίες με σκοπό να γεμίσουν τις καρδούλες τους με όμορφα μηνύματα και μαθήματα ζωής.
Και έκανα λάθος.
Τις τελευταίες ημέρες με τον Οδυσσέα κάνουμε την παραδοσιακή 80s εξέταση μαμάς- παιδιού. "Και για πες μου ανάμεσα σε ποια ποτάμια ήταν οι στάβλοι του Αυγεία;"
"Αλφειός και Πηνειός" απαντάει το τριτάκι σαν καλοκουρδισμένο ρομποτάκι.
Και ακόμα κι εγώ, αναρωτιέμαι αν μπορώ να τοποθετήσω στον χάρτη όλα αυτά τα μέρη που επισκέφθηκε ο καημένος ο Ηρακλής προκειμένου να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του Ευρυσθέα.
Τον εξετάζω και μέσα μου θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. Γιατί το παιδί μου να πρέπει από τώρα να γεμίσει το μυαλό του με τόσες άχρηστες πληροφορίες;
Άχρηστες.
Ένα από τα πιο to-the-point quotes που διάβασα πρόσφατα είναι αυτό:
Tell me and I forget,
teach me and I may remember,
involve me and I learn.
Kαι αναρωτιέμαι, πού είναι η εμπλοκή των παιδιών μας στην εκπαίδευση; Οι πολίτες του 2040, αυτά τα υπέροχα πλάσματα που θα αναλάβουν τον πλανήτη σε λίγα χρόνια, συνεχίζουν να καταναλώνουν την πληροφορία αμάσητη, χωρίς ίχνος κριτικής σκέψης ή ανάμειξης, συναισθηματικής ή πιο πρακτικής.
Και κάπως έτσι τα απογεύματα όσο διαβάζουμε με τον Οδυσσέα, παθαίνω μικρές κρίσεις πανικού! Γιατί αδυνατώ να πιστέψω ότι το 2022 τα τριτάκια εξακολουθούν να μαθαίνουν παπαγαλία. Με πληγώνει, με εξαγριώνει και με αγχώνει. Γιατί είμαι σίγουρη πως αυτά τα παιδιά μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Εκτός αν εμείς οι ενήλικες τους κόψουμε τα φτερά και τα κλείσουμε στο "κλουβάκι" της παραδοσιακής μάθησης.
