Είναι αλήθεια πως το να βιώνεις την πατρότητα είναι κάτι μαγικό και το συνειδητοποίησα στην ηλικία των 28.
Η κόρη μου είναι πλέον 2,5 ετών και εγώ ήδη δυσκολεύομαι να θυμηθώ πως ήταν η ζωή μου πριν έρθει η Μελίτα-Δήμητρα στον κόσμο. Σε έναν κόσμο που εκτός από τα συνηθισμένα άγχη που μπορεί να έχει ένας πατέρας μέχρι σήμερα προστέθηκε και κάτι καινούργιο, όχι όμως κάτι που είχα να διδάξω εγώ στο παιδί μου, αλλά κάτι το οποίο είχα να αντιμετωπίσω μαζί με το παιδί μου έχοντας την βαρύτητα και την ευθύνη του πόσο σωστά ή όχι αντιλαμβάνομαι τα γεγονότα και τις εξελίξεις που καθημερινά αλλάζουν και ενώ σε άλλες περιπτώσεις μια λάθος απόφαση μπορεί να διορθωθεί, στα θέματα υγείας πολλές φορές τα λάθη δεν διορθώνονται.
Στην εποχή του COVID-19 το παιδί και ο γονέας είναι σαν να γεννήθηκαν ταυτόχρονα και πρέπει να βαδίσουν μαζί για πρώτη φορά και οι δυο τους σε μονοπάτια αχαρτογράφητα και με πρωτόγνωρους κινδύνους, όχι μόνο για τους ίδιους αλλά και για την δημόσια υγεία. Το σημαντικό θέμα της επιβίωσης δεν είναι το μοναδικό που με προβληματίζει. Η ψυχική υγεία, όχι τόσο των ενηλίκων η οποία είναι πιο ανθεκτική και γαλουχημένη αλλά των παιδιών μας, η οποία είναι εύθραυστη, ευαίσθητη και επηρεάζεται από το παραμικρό είναι αυτό που προσπαθώ - φαντάζομαι όπως όλοι οι γονείς να διαχειριστώ. Τι αντίκτυπο μπορεί να έχει στο παιδί μου η φωνή που ακούγεται στην παιδική χαρά την στιγμή που τα παιδιά γνωρίζουν την σημασία του να μοιράζεσαι ένα παιχνίδι να λέει "μην έρχεστε πολύ κοντά, κρατήστε αποστάσεις".
Όταν εκφράζουν την αγάπη τους μέσα από μια αγκαλιά η ένα χάδι και ακούγεται η ίδια φωνή να λέει "μην ακουμπάτε το ένα το άλλο, δεν είναι καλό". Ως ενήλικας κατανοώ τη σημασία των παραπάνω μέτρων προστασίας, ως πατέρας όμως φοβάμαι γιατί ακόμα και αν θεωρήσω πως έχω την κατάλληλη μεταδοτικότητα προς το παιδί μου και πως το ενημερώνω με τον σωστό τρόπο ίσως ο ψυχικός του κόσμος από έναν τέτοιο τρόπο ζωής επηρεάζεται ανεπανόρθωτα. Τα παιδικά χαμόγελα και η εκφραστικότητα κρύφτηκαν πίσω από μια μάσκα και κάθε φορά αναρωτιέμαι αν όντως χαμογελάνε πίσω από αυτήν. Στην COVID-19 εποχή που διανύουμε σχεδόν 3 χρόνια τώρα δεν έχω απάντηση σε όλα τα παραπάνω απλά ως πατέρας μοιράζομαι τους προβληματισμούς μου με όλους εσάς, γιατί τελικά μόνο ανοίγοντας την καρδιά μας ο ένας στον άλλον και ενωμένοι θα βρούμε την καλύτερη δυνατή λύση.
Σε μια εποχή που η μάσκα κρύβει την εκφραστικότητα του προσώπου μας ας δείξουμε εμείς "οι μεγάλοι" όπως μας αποκαλούν τα παιδιά μας τον τρόπο ώστε να μην φορέσουμε τη μάσκα και στην καρδιά μας. Πως όταν αυτή η πανδημία τελειώσει πρέπει να έχουμε διατηρήσει ακέραιη την ανθρώπινη επαφή, γιατί το μήνυμα είναι ξεκάθαρο και οφείλουμε να φροντίσουμε να φτάσει στον παραλήπτη που είναι τα παιδιά μας, πως αν χαθεί η ανθρώπινη επαφή τότε όλα όσα νομίζαμε ότι προστατεύαμε δεν θα έχουν καμία σημασία, αφού αφήσαμε εκτεθειμένο το βασικότερο αγαθό μας.
Ονομάζομαι Ετεοκλής Παύλου, είμαι πατέρας της Μελίτας-Δήμητρας και έχω την τύχη να βιώνω τα άγχη, τις χαρές και τους προβληματισμούς ενός γονέα και θα τα μοιράζομαι μαζί σας μέσα από αυτή τη στήλη που έχει ένα και μόνο σκοπό. Να προβληματιστούμε ως γονείς και ίσως να καταφέρουμε να γίνουμε έστω και λίγο καλύτεροι. Για τα παιδιά μας. Για το μέλλον τους.
