Δεν μπορώ να μπω –όσο κι αν προσπαθώ– στη θέση ενός γονιού που στους 9 μήνες ζωής της κόρης του λαμβάνει διάγνωση για παιδικό διαβήτη τύπου 1. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς είναι να έχεις μια υπέροχη οικογένεια, δύο φανταστικά παιδιά, μια εξαιρετική δουλειά και, ξαφνικά… να πρέπει να διαχειριστείς κάτι τόσο μεγάλο. Και δύσκολο. Η ιστορία του Γιάννη Βίδρα είναι λίγο πολύ γνωστή – είναι στέλεχος της Coca-Cola 3E, πρώην υπέρβαρος, νυν Ironman. Σε αυτήν τη συνέντευξη αποφασίσαμε να μη συζητήσουμε για όσα ήδη γνωρίζετε ή έχετε διαβάσει. Και η κουβέντα μας ήταν άκρως εποικοδομητική, απολαυστική και αισιόδοξη. Άλλωστε, όπως λέει ο Γιάννης, «η Όλγα φοράει αντλία όπως εγώ φοράω γυαλιά μυωπίας! Τόσο απλά».
Απόσπασμα από την κουβέντα μας στο Pod.gr
Μυρτώ: Γιάννη, είσαι… Ironman. Πες μας λίγα πράγματα γι’ αυτό.
Γιάννης: Το Ironman είναι ένας αγώνας τριάθλου. Το τρίαθλο είναι ένα αγώνισμα που, για να τερματίσεις, πρέπει να κολυμπήσεις 3.800 μέτρα, να ποδηλατήσεις 180 χιλιόμετρα και να τρέξεις, στο τέλος, άλλα 42 χιλιόμετρα. Νομίζω ότι από κάποιο σημείο και μετά το μυαλό θα σε πάει στον τερματισμό. Στις προπονήσεις, που τρέχω αρκετά, έχω πιάσει τον εαυτό μου να τρέχει μηχανικά. Ο εγκέφαλος δίνει την εντολή στα πόδια για να τρέξουν, χωρίς να περνά από το συνειδητό η όλη διαδικασία…
Μ: Αυτό συμβαίνει και στη ζωή σου; Μεταφορικά μιλώντας!
Γ: Ωραία ερώτηση αυτή! Κάποιες φορές, ναι. Προσπαθώ να μη μου συμβαίνει. Θέλω τα πράγματα που κάνω να τα καταλαβαίνω, να τα έχω στο συνειδητό, να τα νιώθω. Δεν μου αρέσει το autopilot, γενικά. Όχι για να ελέγχω τις καταστάσεις, απλά για να τις βιώνω.
Μ: Πάντως, η νέα γενιά μπαμπάδων είναι φανταστική. Είστε hands-on από την πρώτη μέρα της εγκυμοσύνης, και ήθελα να σε ρωτήσω –για να μπούμε κατευθείαν στα βαθιά– ποια είναι η επιθυμία ενός μπαμπά για τα παιδιά του;
Γ: Νομίζω, να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα και αυτό που επιθυμεί η ψυχή τους. Προφανώς και το κομμάτι τού να είναι υγιή και πάντα καλά είναι δεδομένο. Πέρα όμως από αυτό, εγώ θέλω τα παιδιά μου, σε μερικά χρόνια, να ασχοληθούν με αυτό που αγαπούν.
Μ: Γιάννη, πόσα κιλά ήσουν πριν διαγνωστεί η κόρη σου με ΔΤ1 και αλλάξεις τη ζωή σου;
Γ: Ήμουν 115 κιλά. Αυτό είναι το ρεκόρ μου. Πώς έφτασα στο σήμερα; Σταδιακά. Το κάθε κιλό που έχανα ήταν το κίνητρο για το επόμενο και για το επόμενο.
Μ: Σε βλέπω συνειδητοποιημένο και πολύ ήρεμο, κι αναρωτιέμαι αν έτσι μεγάλωσες με τον δικό σου μπαμπά. Αν το πρότυπό σου ήταν έτσι κι εσύ τώρα το αναπαράγεις και σου είναι εύκολο αυτό το μοντέλο.
Γ: Με τον μπαμπά μου, παρόλο που οι γνωστοί μας λένε ότι μοιάζαμε εμφανισιακά, δεν θεωρώ ότι είμαστε ίδιοι. Έχω απο - φασίσει να κρατήσω τα χαρακτηριστικά του που μου άρεσαν. Ήταν ένας άνθρωπος αποφασιστικός, που, όταν σου έλεγε κάτι, ήξερες ότι αυτό που σου λέει, αυτό είναι. Ταυτόχρονα, θέλω να «πετάξω» τα πράγματα που δεν μου άρεσαν, όπως το να μην περνώ πολλές ώρες με τα παιδιά μου. Εγώ δεν πέρασα πολύ χρόνο μαζί του, καθώς δούλευε ασταμάτητα.
Μ: Σου έλειπε αυτό;
Γ: Αυτό μου έλειπε και είναι από τα πράγματα που έχω πάντα στο μυαλό μου, κάτι που δεν θέλω να λείψει στα παιδιά μου ποτέ.
Μ: Το έχεις καταφέρει;
Γ: Νομίζω πως ναι.
Μ: Φαντάζομαι ότι, εκτός από το γεγονός ότι έχεις μεγάλη επίδραση σε εμάς, τη μεγαλύτερη επίδραση την ασκείς στα παιδιά σου.
Γ: Ναι, αλλά όχι δυνατά. Όχι έντονα. Ειδικά ο γιος μου είναι αυστηρός κριτής. Μου κάνει συνέχεια παρατηρήσεις.
Μ: Γιάννη, θέλω να πούμε και για την κόρη σου αν μου επιτρέπεις. Όχι όμως όλα αυτά που έχεις ήδη πει. Θέλω να μάθω πώς ενημερώνεται ένας μπαμπάς που έχει παιδί με διαβήτη; Είσαι ο μπαμπάς ο «τρελαμένος», που διαβάζει ξένες μελέτες και πάει στον γιατρό και του λέει τι διάβασε, ή εμπιστεύεσαι τον γιατρό, ή εμπιστεύεσαι το παιδί σου;
Γ: Ενημερώνομαι. Χρησιμοποιώ το Internet, πολύ προσεκτικά όμως. Δυστυχώς, στο Internet υπάρχουν πολλοί «γιατροί» που παραπλανούν. Υπάρχουν γονείς-γιατροί στα forums, στο Facebook. Το Facebook είναι μια πλατφόρμα που είναι ανεξέλεγκτη. Πρέπει να είσαι πάρα πολύ προσεκτικός.
Μ: Και, γνωρίζοντας ότι είναι παραπληροφόρηση, δεν μπορεί να μη σε επηρεάζει, γιατί λες ότι είναι το παιδί σου. Και αν μία στο εκατομμύριο…
Γ: Προσπαθώ να φιλτράρω την πολλή πληροφορία. Να ξέρω δηλαδή πού ψάχνω. Σίγουρα, σε καμία περίπτωση, κανένας γονιός και κανένα forum δεν αντικαθιστά την επιστήμη. Στο τέλος της ημέρας, ο γιατρός είναι αυτός που θα το συζητήσεις και υπάρχει μια ωραία σχέση ανάμεσα στον γιατρό και τον γονιό, γιατί ο γιατρός έχει το πτυχίο και τη γνώση, ο γονιός έχει την καθημερινότητα. Το μαγικό είναι αυτά τα δύο πράγματα να μπορείς να τα «παντρέψεις», να ακούς τον γιατρό, ο γιατρός να ακούει εσένα. Είσαι μια πηγή πληροφόρησης και για τον γιατρό. Ο διαβήτης δεν είναι άσπρο-μαύρο. Δηλαδή, πολλοί λέμε ότι τον διαβήτη τον επηρεάζει το φαγητό. Είναι ένας από τους 35-40 λόγους που μπορεί να ανεβοκατεβάσει το ζάχαρο ενός παιδιού, όπως και το δικό μας. Δηλαδή, αν έχουμε άγχος, η ζέστη, το κρύο. Οπότε, καλείσαι να γίνεις εσύ ο γιατρός του παιδιού σου.
Μ: Ποιος είναι ο μεγαλύτερος μύθος για τον παιδικό διαβήτη που θα ήθελες να σταματήσει να υπάρχει;
Γ: Πως τα παιδιά με διαβήτη δεν τρώνε τίποτα, δεν τρώνε γλυκά. Εννοείται ότι τρώνε γλυκά. Τα παιδιά με διαβήτη τρέφονται πολύ σωστά, δεν στερούνται τίποτα. Στο σπίτι τρώμε γλυκά, αλλά όχι κάθε μέρα. Τη διατροφή που κάνουν οι άνθρωποι με διαβήτη μακάρι να την κάναμε όλοι.
Μ: Η κόρη σου δηλαδή πηγαίνει σε πάρτι; Βγαίνει; Θα πάει στο σπίτι μιας φίλης της;
Γ: Φυσικά. Τώρα έχει ξεκινήσει να πηγαίνει στο σπίτι φίλων της, όπως θα έκανε κάθε 9χρονο κοριτσάκι!
Μ: Ενημερώνεις τους γονείς χωρίς να επιβαρυνθεί το παιδί;
Γ: Ενημερώνουμε τους γονείς. Γενικότερα, η παρέα που έχουμε είναι πολύ εξοικειωμένη με τον διαβήτη της Όλγας. Βοηθάει πολύ και η τεχνολογία. Δηλαδή, όταν η Όλγα είναι στο σπίτι μιας φίλης της, εμείς μπορούμε μέσω του κινητού μας να βλέπουμε ανά πάσα στιγμή τη γλυκόζη στο αίμα της. Αυτό μπορεί να συμβεί και στο σχολείο της. Νιώθουμε πολύ ασφαλείς. Οπότε, και μια υπογλυκαιμία να συμβεί, θα τη διαχειριστούμε εκείνη την ώρα ακόμα και από μακριά.
Μ: Διαβάζοντας τις άπειρες ιστορίες και όλα αυτά που έχεις πει, εμένα το μυαλό μου πήγε στον Γιώργο, τον γιο σου, το πόσο δύσκολο θα ήταν και για εκείνον. Για ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια, αρχικά ως μοναχοπαίδι, και μετά έρχεται ένα δεύτερο μωρό το οποίο, 9 μηνών, διαγιγνώσκεται με ΔΤ1, και όλοι πέφτουν πάνω του. Πώς τα διαχειρίζεται όλα αυτά ένα μικρό παιδί;
Γ: Όταν διαγνώστηκε η Όλγα, ο Γιώργος ήταν σχεδόν 9 χρόνων. Προφανώς και εκείνος πέρασε από όλη τη διαδικασία, που δεν ήταν εύκολη. Και, προφανώς, τον πρώτο καιρό η προσοχή έπεφτε πάνω στη μικρή, γιατί δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά. Όσο κι αν προσπαθήσεις… Θεωρώ ότι προσπαθήσαμε ώστε ποτέ ο Γιώργος να μη νιώσει ότι μπαίνει σε δεύτερη μοίρα. Προσπαθήσαμε πολύ να μη χαθούν οι ισορροπίες. Τώρα είμαστε ωραία. Είμαστε ολοκληρωμένοι.
Μ: Υπάρχει βέβαια και μια super mommy στην οικογένεια. Πόσο επηρεάζεται η ερωτική ζωή ενός ζευγαριού όταν έρχεται ένα πρόβλημα υγείας;
Γ: Ας μην κρυβόμαστε. Στην αρχή εξαφανίζεται. Δεν το σκέφτεσαι, δεν υπάρχει διάθεση. Δεν σημαίνει ότι δεν είσαι ερωτευμένος ή ότι δεν αγαπάς τον σύντροφό σου. Δεν έχεις ερωτική διάθεση, γιατί έχει έρθει κάτι το οποίο εκείνη τη στιγμή έχει γίνει νούμερο ένα προτεραιότητα. Είναι μακριά το νούμερο δύο. Το νούμερο ένα, ειδικά τον πρώτο καιρό, είναι πώς θα επιβιώσεις μέσα στην οικογένεια με ένα παιδί που σε έχει ανάγκη για να ζήσει. Είναι δύσκολο. Οπότε, δεν υπάρχει. Έρχεται μετά, σιγά σιγά, όταν κάποια πράγματα μπουν σε πρόγραμμα, όταν ηρεμήσεις.
Μ: Έχετε δεθεί περισσότερο, φαντάζομαι…
Γ: Οπωσδήποτε… Έχω διαβάσει μια στατιστική που λέει ότι τα ζευγάρια χωρίζουν μόνο και από την εμφάνιση διαβήτη. Εμείς έχουμε έρθει πιο κοντά. Η γυναίκα μου είναι ήρεμη δύναμη. Βοηθάει πολύ και στο αθλητικό κομμάτι. Δεν θα μπορούσα να το κάνω όλο αυτό χωρίς την υποστήριξή της.
Μ: Τι θα έλεγες σε έναν γονιό που σήμερα το πρωί το παιδί του διαγνώστηκε με διαβήτη;
Γ: Θα του έλεγα ότι ο πρώτος καιρός θα είναι δύσκολος. Δεν μπορούμε να τα ωραιοποιούμε όλα. Θα περάσει διάφορα στάδια. Θα φοβηθεί, θα κλάψει, θα θέλει να μείνει μόνος του. Στο τέλος όμως, είναι στο χέρι του το τι θα κάνει αυτήν τη δυσκολία και πώς θα τη γυρίσει σε θετικότητα. Αν τον πάρει από κάτω, θα συνεχίσει να είναι έτσι και το παιδί. Αν πάρει την απόφαση να κοιτάξει τον διαβήτη στα μάτια και δεν τον αφήσει –γιατί δεν πρέπει και δεν χρειάζεται κανείς να αφήσει τον διαβήτη να κατακλύσει την οικογένεια–, όλα θα πάνε καλά.
BOOM GAME!
- Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό; Τα κεφτεδάκια της γιαγιάς μου.
- Και το αγαπημένο φαγητό της κόρης σου; Τα μακαρόνια.
- Σε τι λες πάντα «ναι»; Στα παιδιά μου.
- Ποιο είναι το πιο τέλειο χαρακτηριστικό της κόρης σου; Είναι πάρα πολύ δυναμική για την ηλικία της. Πιστεύω ότι είναι ηγέτιδα.
- Ποιο είναι το πιο τέλειο χαρακτηριστικό του γιου σου; Αν βάλει κάτι στο μυαλό του, θα το καταφέρει. Τον θαυμάζω γι’ αυτό.
- Ποια είναι η πιο ενοχλητική κουβέντα που έχεις ακούσει για τον σακχαρώδη διαβήτη; Να πάμε να κάνουμε την ένεση στην τουαλέτα και όχι δημόσια.
- Τι έχεις πάντα μαζί σου; Δυστυχώς, το κινητό μου. Το χρησιμοποιώ πολύ και λόγω δουλειάς. Είναι ένα εργαλείο και δεν μπορώ να το αποχωριστώ, αλλά ούτε και θέλω.
- Η πιο ωραία λέξη στον κόσμο είναι… Μπαμπά, σ’ αγαπώ.
- Αν είχες μια super δύναμη, ποια θα ήταν αυτή; Δεν ξέρω αν θα ήθελα να έχω super δύναμη. Ίσως να γύριζα λίγο προς τα πίσω, στο παρελθόν.
Instagram: @yiannisvidras.trifordiabetes
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
