Kάθε απόγευμα που φεύγουμε από το γραφείο είμαστε χωρισμένες σε δύο ομάδες. Όσες δεν έχουν παιδιά κοιτάζουν το ρολόι και λαχταρούν να φύγουν. Τις ακούω που μιλούν και συζητούν για το αν θα συναντήσουν κάποια φίλη τους για καφέ, αν θα πάνε για κάτι ψώνια που έχουν σε εκκρεμότητα ή τι θα κάνουν το βράδυ (αφού γυρίσουν σπίτι, κάνουν μπανάκι και ξεκουραστούν φυσικά, για να βγουν έξω φρέσκες και ανανεωμένες).
Οι υπόλοιπες είμαστε σε διάθεση και όψη σαν τον μαραθωνοδρόμο στο τελευταίο χιλιόμετρο. Έχουμε ήδη διανύσει μια τεράστια απόσταση, έχουμε ξυπνήσει πριν από όλους για να ετοιμάσουμε τα παιδιά για το σχολείο, για να μαγειρέψουμε, να δώσουμε τα σνακ, να…, να…, να… και, αφού έχουμε δουλέψει ένα γεμάτο 8ωρο ή 10ωρο, όπου παράλληλα τρέχουμε και όλες τις οικογενειακές μας υποχρεώσεις (ραντεβού με τον παιδίατρο, επικοινωνία με τη δασκάλα, οργάνωση παιδικού πάρτι, αγορά δώρου για το πάρτι της Κυριακής που είμαστε καλεσμένοι), έρχεται η στιγμή για το τελευταίο χιλιόμετρο.
Επιστροφή στο σπίτι. Εκεί οι ρόλοι είναι πολυδιάστατοι και χωρίζονται περίπου στους παρακάτω:
Animateur… «Μαμά, έλα να παίξουμε!» Πόσα παιχνίδια να παίξει η κουρασμένη μάνα και πόσο να χοροπηδήσει στους καναπέδες; Ακόμα και το επιτραπέζιο φαντάζει εξαντλητικό.
Εικαστικές τέχνες... «Μαμά, έλα να ζωγραφίσουμε». Η σκληρή συνειδητοποίηση πως ζωγραφίζεις ακόμα το σπιτάκι με την πόρτα και τα δύο παράθυρα δεξιά κι αριστερά. Μα γιατί εγκλωβίστηκε τόσο η δημιουργικότητά σου;
Δημιουργική γραφή... «Μαμά, βαριέμαι, τι να κάνω;» Μπορείς απλά να το αποδεχτείς. Ό,τι και να προτείνεις, δεν πρόκειται να καλύψει τις ανάγκες του.
Δημιουργική μαγειρική... «Μαμά, πεινάω... αλλά δεν μου αρέσει τίποτα από αυτά που έχουμε». Κλασικό. Και πάλι οι προσπάθειές σου θα αποβούν άκαρπες. Τα παιδιά συνήθως ζητούν ΜΟΝΟ αυτό που δεν έχει το ψυγείο ή το ντουλάπι της κουζίνας.
Housekeeping... Άπλωμα, τακτοποίηση σπιτιού, συμμάζεμα ρούχων, πλυντήριο πιάτων, πλυντήριο ρούχων, σιδέρωμα. Μα χθες δεν έβαλα πλυντήριο; Πότε ξαναγέμισε; It’s magic!
Ζογκλέρ... Μίνιμουμ 3 «σωσίματα» την ημέρα, για το ποτήρι με το γάλα που πήγε να πέσει, το παιδί που παραπάτησε στη σκάλα, το τηλεκοντρόλ που τελικά διαλύθηκε εις τα εξ ων συνετέθη. Έλα, παραδέξου το. Είσαι απίστευτη! Πριν γίνεις μάνα το ποτήρι θα έσπαγε κάθε φορά.
Γραμματειακή υποστήριξη... Το τηλέφωνο από τη δουλειά συνεχίζει να χτυπάει. Ο ζογκλέρ μπροστά σου είναι «γατάκι». Το πόδι κλοτσάει μια μπάλα, το χέρι πιάνει ένα τηγάνι και το τηλέφωνο στριμωγμένο μεταξύ ώμου και μάγουλου, προσπαθεί να ισορροπήσει για να ολοκληρωθεί η κλήση χωρίς να ανοίξει μύτη. Εννοείται πως έχεις εξασκηθεί ώστε η φωνή σου να είναι ατάραχη, μια ευθεία γραμμή, δίνοντας την εντύπωση στον συνομιλητή σου πως είσαι αραχτή, σχεδόν ακίνητη, σε μια άνετη πολυθρόνα πίνοντας τον απογευματινό σου καφέ.
Διαχείριση κρίσεων... Οι τσακωμοί ανάμεσα στα αδέρφια πάντα φουντώνουν όταν είναι παρούσα η μαμά. Και θα συνεχίσουν. Ας μην έχουμε φρούδες ελπίδες. Ένα ακόμα γεγονός που θα ήθελα να αποδεχτείς.
Είμαι κι εγώ «παιδί»... Και μέσα στον πανικό, σταματάω ό,τι κάνω για 30 δευτερόλεπτα και παίρνω τους γονείς μου, για να δω αν είναι καλά, μήπως χρειάζονται κάτι... Ρόλοι διπλοί, τριπλοί, ατελείωτοι. Και μαμά και παιδί ταυτόχρονα. Και πολύ σύντομα γίνεσαι, εκτός από παιδί των γονιών σου… γονιός των γονιών σου.
Επιχειρηματολογία... «Πάμε για διάβασμα/Κλείσε το tablet/Όχι πάλι τηλεόραση». Τα ίδια. Στο repeat. Αν είχες μια κασέτα και πατούσες το «play», θα μπορούσες θεωρητικά να λύσεις το πρόβλημά σου. Πρακτικά, οι φράσεις αυτές είναι έως 10 κι επαναλαμβάνονται καθημερινά για σχεδόν 12 χρόνια. Δηλαδή, περίπου για 4.380 ημέρες της ζωής σου. Σιγά το πράγμα!
Καθήκοντα σοφέρ... Οι απογευματινές υποχρεώσεις απαιτούν ώρες ολόκληρες στον δρόμο. Όχι, όχι, δεν οδηγείς απλώς. Οφείλεις και να διασκεδάσεις τον μικρό, απαιτητικό τύπο που βρίσκεται στο πίσω κάθισμα και που φυσικά δεν του αρέσει που φοράει ζώνη, ζεσταίνεται, κρυώνει, βαριέται, νυστάζει, πεινάει, θέλει τουαλέτα. Τραγουδάς, χορεύεις, λες παραμύθια, ιστορίες. Και το τηλέφωνο συνεχίζει να χτυπάει από τη δουλειά, μην ξεχνιόμαστε.
Υποκριτικό ταλέντο Τζόκερ (θα το ζήλευε και ο αείμνηστος Heath Ledger)… Χαμόγελο και vibe πως η ζωή είναι ωραία και προπαντός εύκολη όταν επιστρέφει στο σπίτι ο -συνήθως κατάκοπος- μπαμπάς, που εκείνη τη μέρα, όπως και κάθε μέρα, απλώς έχει πάει στη δουλειά του.
Αν ταυτίζεστε κάπου, κάπως, κάποτε, τότε πάρτε μια βαθιά ανάσα. Δεν είστε μόνες! Συμβαίνει και στη μαμά στο διπλανό σας αυτοκίνητο, στην κολλητή σας, στην ξαδέρφη σας, στη συνάδελφό σας, και θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο οι μαμάδες θα παλεύουμε για ισότητα, αποδεχόμενες, δυστυχώς, πως η εργασιακή ισότητα φέρνει μαζί της εντυπωσιακή ανισότητα στον ελεύθερο χρόνο ανάμεσα στα δύο φύλα.
BOOM NOTE: Το άρθρο αυτό, φυσικά, είναι χιουμοριστικό και όλα τα παραπάνω γίνονται πάντα με απεριόριστη αγάπη, αφήστε που οι μπαμπάδες πλέον συμμετέχουν (σε κάποιο ποσοστό) σε αυτήν τη γλυκιά «τρέλα». Παρ’ όλα αυτά, αισθάνομαι πως όσα προανέφερα απαντούν απόλυτα στον τίτλο του κειμένου αν τον μετατρέπαμε σε ερώτηση: Γιατί, για την εργαζόμενη μάνα, το γραφείο είναι η ξεκούρασή της;
Με αγάπη,
Μυρτώ
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, φθινοπωρινό τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
