Αν αισθανόμαστε κουρασμένες ήδη προτού φτάσουμε στο γραφείο, μια παλιότερη μελέτη της εταιρείας Kellogg’s επιβεβαιώνει ό,τι υποψιαζόμασταν: η προετοιμασία των παιδιών για το σχολείο ισοδυναμεί, στο τέλος μιας εβδομάδας, με μία επιπλέον ημέρα δουλειάς. Σε αυτή τη διαδικασία το ντύσιμο των παιδιών καταλαμβάνει τη μερίδα του λέοντος. Είτε γιατί μπαίνουμε σε ατελείωτες διαπραγματεύσεις μαζί τους για το μπλουζάκι που θα φορέσουν είτε επειδή πασχίζουν να βάλουν μόνα τους τα παπούτσια αλλά δεν τα πολυκαταφέρνουν καταλήγοντας σε tantrums στις οκτώ το πρωί.
Η κατάσταση δεν είναι πολύ καλύτερη όταν προσπαθούμε να οργανωθούμε οικογενειακώς για να προλάβουμε π.χ. μια θεατρική παράσταση ή ένα ταξίδι. Σύμφωνα με τον νόμο του Μέρφι, όσο περισσότερο μας πιέζει ο χρόνος, τόσο περισσότερο αργούν τα παιδιά να ντυθούν. Γιατί όμως δίνουμε αυτή τη μάχη;
Το ντύσιμο είναι ένα ορόσημο της ανεξαρτησίας ενός παιδιού προσχολικής ηλικίας. Η ανεξαρτησία, ωστόσο, αναπτύσσεται σταδιακά, με την κατάκτηση κάθε καινούριας δεξιότητας, όπως σχολιάζει η μοντεσσοριανή εκπαιδευτικός Stephanie Woo. Ωστόσο, παρόλο που τα παιδιά νηπιακής και προσχολικής ηλικίας διεκδικούν την αυτονομία τους, «δεν είναι ακόμα σε θέση να πάρουν λογικές αποφάσεις» προσθέτει η Sally Beville Hunter, Ph.D., καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Τενεσί. Ακόμα, επομένως, κι αν έχουν μάθει να ντύνονται μόνα τους, δυσκολεύονται να αποφασίσουν ανάμεσα στο τι θα φορέσουν. Υπάρχουν τρόποι, ωστόσο, να κάνουμε την όλη διαδικασία πιο ανώδυνη και λιγότερο χρονοβόρα για όλους:
- Δίνουμε στα νήπια την αίσθηση του ελέγχου, αφήνοντάς τα να κάνουν επιλογές με αμελητέες επιπτώσεις, για παράδειγμα ανάμεσα σε ένα μπλε και ένα κόκκινο μπλουζάκι.
- Σεβόμαστε τις προτιμήσεις των παιδιών μας και ό,τι τα ενοχλεί. Αν, για παράδειγμα, τα «τσιμπάει» ένα μάλλινο πουλόβερ, το βγάζουμε από την γκαρνταρόμπα τους. Με αυτό τον τρόπο όχι μόνο απλοποιούμε το ντύσιμο αλλά επιπλέον «δείχνουμε στο παιδί μας ότι σεβόμαστε τη γνώμη του» όπως επισημαίνει η σύμβουλος γονέων Ari Brown, M.D., συγγραφέας του βιβλίου «Toddler 411». Ακόμα π.χ. και αν η κόρη μας θέλει να φοράει καθημερινά φορέματα, μπορούμε να συμβιβαστούμε, να επιλέξουμε τις μάχες που θα δώσουμε. Τις πιο κρύες μέρες, ας συνδυάσουμε το φόρεμα με χοντρό καλσόν και μποτάκια.
- Εκπαιδεύουμε τα παιδιά μας να ντύνονται μόνα τους ήδη από την ηλικία των 3 ετών. Θα ανακαλύψουμε ότι το απολαμβάνουν και τα ίδια. «Έτσι νιώθουν ικανά και ενισχύεται η αυτοπεποίθησή τους» εξηγεί η Alanna Levine, M.D., εκπρόσωπος της Αμερικανικής Ακαδημίας Παιδιατρικής. Ακόμα και αν αυτό καθυστερεί τη διαδικασία ντυσίματος, τα παρακινούμε να ντυθούν μόνα τους όσο πιο συχνά μπορούμε, τουλάχιστον τα πιο χαλαρά πρωινά του Σαββατοκύριακου. «Όσο περισσότερο τα ενδυναμώνουμε να ντυθούν μόνα τους, τόσο πιο εύκολη γίνεται η διαδικασία» προσθέτει η Dr. Levine.
- Σκαρφιζόμαστε παιχνίδια. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν τη δική μας αίσθηση του επείγοντος και, ακόμα και αν οι πόρτες του νηπιαγωγείου κλείνουν σε δέκα λεπτά, προτιμούν να παίξουν με τα τουβλάκια παρά να ντυθούν. Η εναλλακτική είναι να μετατρέψουμε το ίδιο το ντύσιμο σε παιχνίδι. Ας τούς προτείνουμε, παραδείγματος χάρη: «Μπορείς να ντυθείς μέχρι να χτυπήσει το χρονόμετρο;» και μετά να το ρυθμίσουμε στα δέκα λεπτά. Αν κατακτήσουν το στόχο, τα επιβραβεύουμε με ένα αυτοκόλλητο.
- Τα αφήνουμε να βιώσουν τις συνέπειες των επιλογών τους (χωρίς, βέβαια, να τα εκθέτουμε σε κινδύνους). «Δεν θέλω να φορέσω μπουφάν!»: Αυτή είναι μια από τις κλασικές ατάκες που ξεστομίζουν τα παιδιά ενώ ετοιμάζονται για το σχολείο και εύλογα, αφού ποιος θα ήθελε να φορέσει το χοντρό πανωφόρι του ενώ βρίσκεται ακόμα μέσα στο ζεστό σπίτι; Αν επιμένουν (και δεν χιονίζει), απλά παίρνουμε το μπουφάν στα χέρια μας και βγαίνουμε έξω. «Τότε, το ίδιο το παιδί, αν κρυώσει, θα σας ζητήσει να το φορέσει» συμβουλεύει η Dr. Levine. «Την επόμενη φορά, μπορούμε να του υπενθυμίσουμε ήρεμα πόσο κρύωνε όταν είχε βγει από το σπίτι χωρίς να φορέσει το μπουφάν του». Δοκιμασμένο και επιτυχημένο.
