Σχεδόν έναν χρόνο μετά το πρώτο lockdown, τον Μάρτιο του 2020, είμαστε όλοι πολύ διαφορετικοί. Η πανδημία και η καραντίνα είναι εμπειρίες που θα προτιμούσαμε να μην είχαμε ζήσει, ειδικά όσοι είδαμε δικούς μας ανθρώπους να αρρωσταίνουν, ταυτόχρονα όμως μέσα από αυτές πήραμε πολύτιμα μαθήματα, που θα κουβαλάμε μέσα μας όταν -ελπίζουμε σύντομα!- όλο αυτό θα έχει πλέον τελειώσει. Γιατί όταν ήρθαν τα πάνω, κάτω στη ρουτίνα μας, ανακαλύψαμε ό,τι θα μας διέφευγε στους ιλιγγιώδεις ρυθμούς της προ-πανδημικής «κανονικότητας».
Δεν χάσαμε ούτε στιγμή από την εξέλιξη των παιδιών μας: Είναι η πρώτη φορά που, είτε μέσα από την τηλεργασία είτε μέσα από την αναστολή εργασίας και γενικά τους πιο χαλαρούς ρυθμούς ζωής, μας δόθηκε η ευκαιρία να τα παρακολουθήσουμε με προσοχή να μεγαλώνουν, χωρίς να χάνουμε ούτε ένα από τα βήματα προόδου τους, τις αξιαγάπητες αντιδράσεις τους, τις αστείες ατάκες τους.
Η τηλεκπαίδευση έγινε ένα μεγάλο σχολείο και για εμάς: Η συμμετοχή μας στο μάθημά τους μάς δίδαξε πολλά. Για παράδειγμα, παρατηρώντας τη συμπεριφορά άλλων γονιών συνειδητοποιήσαμε την πίεση που μπορεί να ασκούμε στους μικρούς μας μαθητές κυνηγώντας την τελειότητα ή την τάση μας να παρεμβαίνουμε υπερβολικά. Ενώ παρατηρώντας τη συμπεριφορά της υπόλοιπης τάξης γίναμε λιγότερο «μαμάδες κουκουβάγιες», συνειδητοποιώντας ότι και άλλα παιδιά είναι εξίσου «ιδιοφυΐες» στα μαθηματικά ή τη γλώσσα, ή ανακουφιστήκαμε καταλαβαίνοντας πως ό,τι θεωρούσαμε «ανεπάρκεια» στο παιδί μας είναι κοινό για την ηλικία του.
Διαπιστώσαμε ότι δεν χρειάζεσαι πολλά για να περάσεις αληθινά όμορφα: Με κλειστά τα καταστήματα και, σε πολλές οικογένειες, περιορισμένους τους οικονομικούς πόρους, πέρα από τις εξωτερικές δραστηριότητες λιγόστεψαν και οι νέες αγορές. Τα ίδια τα παιδιά, τότε, μας έδειξαν πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε και να διασκεδάσουμε με το «τίποτα»: Με υλικά της φύσης από το πάρκο της γειτονιάς, με άδειες συσκευασίες προϊόντων και, κυρίως, με τη φαντασία μας, όπως με παιχνίδια λέξεων και παντομίμας.
Αγαπήσαμε (λίγο περισσότερο) την άσκηση και τη φύση: Όταν όλες οι εξωσχολικές δραστηριότητες μπήκαν στον πάγο, στραφήκαμε στις νησίδες πράσινου της συνοικίας μας, στην κοντινότερη παραλία ή βουνό, ακόμα και στην καρδιά του χειμώνα. Θυμηθήκαμε αυτό που λένε οι Σκανδιναβοί, πως δεν υπάρχει ακατάλληλος καιρός, μόνο ακατάλληλα ρούχα. Ξεσκουριάσαμε από την τηλεργασία και την τηλεκπαίδευση παίζοντας οικογενειακώς υπαίθρια παιχνίδια ακόμα και στη συννεφιά και το κρύο, βυθιστήκαμε ολοκληρωτικά στην ομορφιά των στοιχείων της φύσης.
Εκτιμήσαμε (λίγο περισσότερο) τους παππούδες: Για πολλούς από εμάς ήταν η πρώτη φορά που περάσαμε τόσο χρόνο μακριά από τους γονείς μας, τους παππούδες των παιδιών μας, και που ανησυχήσαμε τόσο για την υγεία τους, συνειδητοποιώντας πιο έντονα από ποτέ τη δυνατή παρουσία τους στη ζωή της οικογένειάς μας, σε συναισθηματικό αλλά και πρακτικό επίπεδο.
Αναλάβαμε νέους ρόλους στη φροντίδα των παιδιών μας: Με περισσότερο χρόνο στο σπίτι, μαγειρέψαμε για την οικογένεια εξελίσσοντας τις ικανότητές μας στην κουζίνα. Καθοδηγήσαμε τα παιδιά στη μελέτη τους, πασχίζοντας να αναπληρώσουμε τα κενά που άφησε η απουσία της διά ζώσης μάθησης. Συζητήσαμε μαζί τους, γνωρίζοντάς τα καλύτερα και προσφέροντάς τους απλόχερα την προσοχή και τις συμβουλές που τόσο έχουν ανάγκη, ακόμα και αν έχουν μπει προ πολλού στην εφηβεία – ή ειδικά τότε. Τον χρόνο που εξοικονομήσαμε από τις μετακινήσεις και τις κοινωνικές δραστηριότητες τον μετατρέψαμε σε αληθινά ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά.
Συνειδητοποιήσαμε την ομορφιά της κανονικότητας, που θεωρούσαμε αυτονόητη: Μια βόλτα με φίλους σε παιδότοπο. Ένα ταξίδι σε μακρινό προορισμό. Η χαρά που ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των παιδιών όταν τα παραλαμβάνουμε, με αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα και γεμάτα γλυκιά κούραση, στο τέλος του αγαπημένου τους αθλήματος. Μια παιδική θεατρική παράσταση. Ακόμα και τα παιδικά πάρτι που έκαναν κάποιους από εμάς να δυσανασχετούμε, με τη σκέψη ότι για τις επόμενες δύο ώρες θα έπρεπε να συναναστραφούμε γονείς με τους οποίους δεν μοιραζόμαστε πολλά κοινά. Όλες αυτές οι οικογενειακές εμπειρίες και πολλές ακόμα, στην εποχή της πανδημίας έγιναν αναμνήσεις που μας προκαλούν αναστεναγμούς νοσταλγίας. Όταν επιστρέψουν στη ζωή μας θα τις δούμε με φρέσκια ματιά, θα τις ζήσουμε με περισσότερη τρυφερότητα και πάθος.
