Όταν είσαι νέα μαμά, αναζητάς διαρκώς τον «σωστό» τρόπο να κάνεις τα πάντα: να θηλάσεις, να κοιμίσεις το μωρό σου, να παίξεις μαζί του, να το μυήσεις στην εξερεύνηση του κόσμου και στη διαδικασία της μάθησης. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει ένα και μοναδικό «σωστό» και κάθε ερώτημα μπορεί να έχει πολλές απαντήσεις. Υπάρχει ωστόσο μία φράση, της Μαρία Μοντεσσόρι, που έχει λειτουργήσει για εμένα σαν μια συμβουλή-πασπαρτού: «Ακολούθησε το παιδί». «Είναι ο τρόπος με τον οποίο το παιδί μαθαίνει. Είναι το μονοπάτι που ακολουθεί. Μαθαίνει τα πάντα χωρίς να το καταλαβαίνει… βαδίζοντας πάντα στο δρόμο της χαράς και της αγάπης».
Όπως εξηγεί μια άλλη, πιο σύγχρονη παιδαγωγός της μοντεσσοριανής μεθόδου, η Simone Davies στο βιβλίο της «Μοντεσσόρι στο Σπίτι με το Μωρό», όσες φορές και να τονίσουμε πόσο σημαντικό είναι να αφήσουμε το παιδί να μας δείξει το δρόμο, δεν είναι αρκετές.
- Με αυτή τη φράση κατά νου, έχω σταματήσει μια εξωσχολική δραστηριότητα που ο γιος μου δήλωσε ξεκάθαρα ότι τον είχε κουράσει, παρόλο που θα ήθελα πολύ να τον δω να τη συνεχίζει και να διαπρέπει σε αυτήν.
- Τον έχω αφήσει με τις ώρες να παίζει ελεύθερα στον κήπο με πέτρες και ξύλα, ακόμα και σε βάρος κάποιας σχολικής εργασίας.
- Έχω ακυρώσει playdates σχεδόν την τελευταία στιγμή, κόντρα στην ενοχική μου σκέψη ότι θα είμαι ασυνεπής απέναντι στην άλλη οικογένεια, επειδή ένα απόγευμα τον είδα υπερβολικά κουρασμένο για να βγει από το σπίτι.
- Του έχω επιτρέψει να περπατήσει ξυπόλυτος στην καυτή άμμο, όπως μου ζήτησε επίμονα, ώστε να καταλάβει μόνος του ότι αυτή η ιδέα δεν είναι και τόσο καλή κάτω από σαράντα βαθμούς Κελσίου.
- Τον έχω παροτρύνει να φτιάξει το σακίδιό του για μια σύντομη απόδραση ή να με βοηθήσει να ετοιμάσουμε το φαγητό, ώστε να καλλιεργήσει την αυτοπεποίθηση και την αυτονομία του, παρόλο που ξέρω ότι πιθανότατα κάτι θα ξεχάσει / κάτι θα κάνει λάθος.
- Τον έχω πάει ξανά και ξανά σε μια δραστηριότητα που ξέρω ότι λατρεύει, έστω και αν ο χώρος όπου διεξάγεται βρίσκεται στην άλλη άκρη της Αθήνας.
- Έχω προσπαθήσει άπειρες φορές να αφουγκραστώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες του, κάνοντας στην άκρη τους προσωπικούς μου φόβους και προσδοκίες.
Κάποιοι λένε ότι στις μέρες μας παραχωρούμε στα παιδιά μας υπερβολικά πολλές ελευθερίες ή επιλογές, όμως είμαι πρόθυμη να πάρω αυτό το ρίσκο, αν είναι να δώσω την ευκαιρία στο γιο μου να ανακαλύψει τα αληθινά ενδιαφέροντά του και να αναπτύξει τις δυνάμεις του όσο περισσότερο μπορεί, αντί να του επιβάλω τις δικές μου επιθυμίες. Η ανταμοιβή είναι λιγότερες εντάσεις στο σπίτι. Ένα παιδί πιο ξεκούραστο, πιο χαρούμενο και πιο σίγουρο για τον εαυτό του και γονείς ικανοποιημένοι που το βλέπουμε να ανθίζει.
Φυσικά, τίποτα δεν είναι τέλειο. Δεν λείπουν οι στιγμές που αισθανόμαστε ότι πρέπει να βάλουμε περισσότερα όρια, που ο γιος μας, προκειμένου να εξασφαλίσει ένα ακόμα «χατίρι», καταφεύγει σε ένα ξέσπασμα θυμού το οποίο θα ζήλευαν ακόμα και τα νήπια. Στιγμές που νιώθω η χειρότερη μητέρα του κόσμου. Τότε παίρνω βαθιές ανάσες, κάνω λίγο πίσω και προσπαθώ να διακρίνω τη λεπτή ζώνη ισορροπίας ανάμεσα στην καταπίεση και την υπερβολική ελευθερία. Δεν είναι πάντα εύκολο, φυσικά: Όταν δεν ακολουθείς άκαμπτους κανόνες, θα βρεθείς συχνά να αμφιταλαντεύεσαι κάτω από το βάρος των αμφιβολιών. Τότε μπορεί να αναζητήσω τη συμβουλή κάποιου ειδικού ή τουλάχιστον μιας άλλης μαμάς η οποία ξέρω ότι θα με βοηθήσει να δω την κατάσταση πιο καθαρά με την εμπειρία και την ψυχραιμία της. Λάθη θα γίνουν, ένας γονιός δεν έχει ποτέ όλες τις απαντήσεις. Όμως τις καλές μέρες μού αρκεί να πιστεύω ότι, αν συνεχίσουμε να ακολουθούμε το παιδί μας, είμαστε στη σωστή κατεύθυνση.
Inspiration: Mother.ly
