Ποιος θα το έλεγε πως θα το ζούσαμε για δεύτερη φορά. Και τρέμω και να το γράψω, αλλά φοβάμαι μην το ζήσουμε και τρίτη και τέταρτη φορά.
Η δεύτερη καραντίνα μάς βρήκε σίγουρα πιο προετοιμασμένες μα ακόμα πιο σίγουρα, εντελώς εξαντλημένες, κουρασμένες και τολμώ να πω απογοητευμένες.
Δεν είμαι φεμινίστρια με τη βαριά σημασία του όρου, όμως η τηλε-εκπαίδευση είτε θέλουν να το παραδεχτούν οι μπαμπάδες είτε όχι, στο μεγαλύτερο ποσοστό φορτώθηκε στην πλάτη των μαμάδων. Ναι υπάρχουν και οι εξαιρέσεις, όμως κυρίως εμείς οι μαμάδες, αναγκαστήκαμε να προσαρμόσουμε για μία ακόμα φορά (μετά την εγκυμοσύνη, τη γέννα, τους πρώτους μήνες των παιδιών μας) το πρόγραμμά μας και να αλλάξουμε και πάλι όλα όσα ξέραμε για τον τρόπο που εργαζόμαστε.
Τα επεισόδια της τηλε-εκπαίδευσης για τις μαμάδες έχουν μεγάλη ποικιλία και η Season 2 αναμένεται να αφήσει το στίγμα της τόσο στην ψυχολογία μας όσο και -δυστυχώς- στην επαγγελματική μας υπόσταση. Ας δούμε λοιπόν τα επεισόδια καθημερινής τηλε-τρέλας!
The one with the pyjamas
Η πρώτη ώρα της τηλε-εκπαίδευσης ξεκινάει πάντα ως εξής. "Αγάπη μου σε 5 λεπτά ξεκινάει το μάθημα, θες να ετοιμαστούμε";
Σιωπή.
"Μωρό μου, ήρθε η ώρα για το μάθημα! Τέλειο; Έλα σήκω αγάπη μου".
Καμία απάντηση.
"Σε 2 λεπτά ξεκινάει το μάθημα, σήκω". (αλλαγή τόνου)
"Άσε με" (εντάξει, ζει, απαντάει)
Πλησιάζεις το παιδί σου κλείνοντας το οπτικό του πεδίο αν αυτό περιλαμβάνει τηλεόραση, απομακρύνεις ό,τι κρατάει και το τραβάς -διακριτικά πάντα- για να πάτε στον ειδικό χώρο όπου θα τηλε-εκπαιδευθεί!
Φυσικά το debate ρούχα ή πυζάμες ανήκει πλέον στο παρελθόν. Πολλές από εμάς έχουμε παραδοθεί στις πυζάμες, τις οποίες όσο τις κοιτάμε μοιάζουν με ρούχα αν το καλοσκεφτείς, οπότε οκ, δεν θα μαλώσουμε και για αυτό!
The one with the huge "NO"
Και ποιος είπε ότι όλα τα παιδάκια είναι ρομποτάκια και πως δεν έχουν και εκείνα - όπως και εμείς- ημέρες παντελούς άρνησης της ύπαρξής τους.
Πώς όμως να αντιμετωπίσεις ένα 5χρονο που αρνείται πεισματικά να παρακολουθήσει το μάθημα, χτυπιέται στο πάτωμα και κλαίει με μαύρο δάκρυ;
Στωικά.
Αυτή είναι η απάντηση.
Και να σας πω κάτι; Ας χάσει και μια μέρα μαθήματος...
The one with the brother
Και εκεί που λες τα έχω σετάρει όλα, είναι η τυχερή μου μέρα, το ίντερνετ δουλεύει, το παιδί μου κάθεται στην καρέκλα του, το μάθημα προχωράει, εμφανίζεται ο μικρός ή ο μεγάλος αδερφός που εισβάλει στο δωμάτιο του τηλε-εκπαιδευμένου, έχοντας πρώτα φυσικά διακόψει τη δική του τηλε-εκπαιδευση- και ενώ από την ημέρα της κοινής τους συνύπαρξης τα δύο αδέρφια απλά μαλώνουν, ξαφνικά μετατρέπονται σε μοναδικούς συμμάχους όπου η διάθεση για παιχνίδι και συμμαχία είναι στα όρια του βραβείου όσκαρ.
The one with the "Δεν είμαι εδώ"
Πόσες φορές μπορεί να φωνάξει "μαμάαααα" ένα παιδί Νηπιαγωγείου ή Δημοτικού κατά τη διάρκεια της τηλε-εκπαίδευσης μέσα σε 35 λεπτά;
Θα βάλω το minimum rate που είναι μία φορά το λεπτό, επομένως ας συμφωνήσουμε πως αν στο σπίτι υπάρχει ένα παιδί, ακούγονται 35 "μαμά" ανά διδακτική ώρα. Περνώντας φυσικά οι ώρες και οι μέρες η απάντηση με φωνή "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ" κάνει τον λαιμό να τεντώνει και τα μάτια να πετάγονται έξω από το σώμα. Απλές όμορφες καθημερινές στιγμές.
The one where mommy has to go to the toilet
Θέλετε να πάτε στην τουαλέτα; Κακώς. Πολύ κακώς. Ποιος σας είπε ότι επιτρέπεται να έχετε σωματικές ανάγκες, να θέλετε να πιείτε ένα ποτήρι νερό, να τσιμπήσετε κάτι ή -προς θεού- να καθήσετε για λίγα λεπτά στον καναπέ; Θα ήθελα να ξεχάσετε ότι το σώμα σας έχει ανάγκες, ότι υπάρχει προσωπικός ή ελεύθερος χρόνος και να αναλάβετε τον ρόλο που σας ανετέθη. Γιατί, δεν χωρούσε στο πρόγραμμά σας ένας ακόμα ρόλος;
The one where Mommy doesn't have food
"Μαμά πεινάω". Ανά 22 λεπτά μετρημένα οι παιδικές κοιλίτσες ζητάνε φαγητό και ακόμα πιο ιδανικά γλυκό.
"Δεν έχουμε καμία σοκολάτα;". Κάνεις ότι δεν ακούς και τεμαχίζεις μια μπανάνα λες και πρωταγωνιστείς σε ψυχολογικό θρίλερ.
Πόσες ιδέες για φαγητό να έχει η άμοιρη μάνα;
The one where mommy has to work
Απίστευτο, αλλά ναι, οι μισές μαμάδες ή και περισσότερες εργάζονται ταυτόχρονα με τηλε-εργασία από το σπίτι και το αφεντικό τους απαιτεί να τηρούν το 8ώρο ευλαβικά. Κάτι απολύτως λογικό αν το σκεφτεί κανείς αλλά και απολύτως παράλογο αν το ξανασκεφτεί.
Πώς μπορείς να τρέχεις πίσω από ένα 6χρονο, να διορθώνεις τη σύνδεση του internet σαν έμπειρος τεχνικός τηλεπικοινωνιών, να μαζεύεις βιβλία, τετράδια, να κόβεις φρούτα, να πηγαίνεις νερό, να, να, να και ταυτόχρονα να είσαι πάντα απίκο για τα facecalls που σκάνε αναπάντεχα, να δείχνεις full professional, να χαμογελάς όλο ευτυχία και να κάνεις πως δεν συμβαίνει τίποτα περίεργο στο σπίτι.
The one where mommy becomes a detective
Η μαμά βγάζει παπούτσια, βάζει κινητό στο αθόρυβο και περπατάει στον διάδρομο σαν κλέφτης που μπαίνει στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου για να ελέγξει πως το παιδί πράγματι διαβάζει. Πράγματι παρακολουθεί. Πράγματι είναι εκεί όπου το άφησε 10 λεπτά πριν. Και την ώρα που φτάνει στην πόρτα και κοιτάει από την κλειδαρότρυπα, το πάτωμα κάνει ένα κρακ και ακούγεται φυσικά το... "Μαμάααα έλα!".
Και τι να δει ο ντεντέκτιβ;
The one with the nervous breakdown
Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες και μπορεί να συμβεί και σε εσάς. Η μαμά καταρρέει είτε κατά τη διάρκεια της τηλε-εκπαίδευσης είτε αργά το βράδυ όταν τα παιδάκια κοιμηθούν και επιτέλους χαλαρώσει. Κλάματα πλημμυρίζουν τα μάτια της, νιώθει απόγνωση, αβεβαιότητα και μοναξιά. Κορίτσια, έχει συμβεί σε όλες μας και θα συνεχίσει να συμβαίνει όσο τα πράγματα δυσκολεύουν.
Προσωπική μου συμβουλή; Αρχικά θέλω να πιστέψετε πως η τηλε-εκπαίδευση δεν λειτουργεί σε κανένα σπίτι στο 100%. Όλες οι οικογένειες περνάνε λίγο ή πολύ τα ίδια και οι μαμάδες σε όλο τον κόσμο τολμώ να πω, βρίσκονται αντιμέτωπες με μια νέα μεγάλη πρόκληση. Θα την ξεπεράσουμε και αυτή τη δοκιμασία.
Άλλωστε έχει και τα καλά της!
Έχουμε τα παιδιά μας στο σπίτι και έχουμε χρόνο να τα απολαύσουμε με την ψυχή μας.
Έχουν παγώσει όλες οι απογευματινές δραστηριότητες και έτσι τα απόγευματα όταν το σχολείο και η δουλειά τελειώσουν, έχουμε χρόνο για παιχνίδι και αγκαλιές.
Για πρώτη φορά για φέτος, δεδομένου του COVID έχουμε την ευκαιρία μέσα από τις οθόνες των παιδιών μας να δούμε τα πρόσωπα των δασκάλων τους και των συμμαθητών τους. Εγώ συχνά πιάνω τον εαυτό να χαζεύω, όλο θαυμασμό, τις δασκάλες των παιδιών μου και να θέλω να παρέμβω στο μάθημα, σαν κλασική Ελληνίδα μάνα για να τους πω πόσο θαυμάζω αυτό που κάνουν.
Λίγη υπόμονη, ένα ποτήρι κρασί το βράδυ και μια οικογενειακή αγκαλιά!
Το έχουμε! 7 Δεκεμβρίου ΜΑΛΛΟΝ επιστρέφουμε σε μια πρώτη κανονικότητα,
Με αγάπη,
Μυρτώ
