Είναι αυτά τα θέματα που πάντα τα ψιθυρίζουμε κρυφά, για να μη μας ακούσουν. Περιμένουμε να συμβούν για να τα συζητήσουμε ή, ακόμα κι όταν συμβαίνουν, τα συζητάμε μισά. Οι μαμάδες ‒ενώ είναι γνωστά τα σκίτσα που μας απεικονίζουν στη λεκάνη της τουαλέτας με το παιδί ή το μωρό μας να μας τραβάει το παντελόνι‒ κλειδώνουμε καλά την πόρτα του μπάνιου εκείνες τις ημέρες. Γιατί το αίμα είναι πάντα αποκρουστικό. Είναι δύσκολο, είναι φοβιστικό. Και έτσι, το μήνυμα που στέλνουμε είναι πως, πίσω από την κλειστή αυτή πόρτα, αυτές τις λίγες ημέρες του μήνα συμβαίνει κάτι κακό. Κάτι που κανείς δεν πρέπει να δει. Πρέπει η μαμά να πάει τουαλέτα, να κρύψει καλά ό,τι της συμβαίνει, να σηκωθεί, να πλυθεί καλά και να ξεκλειδώσει την πόρτα για να συνεχιστεί η κανονική ροή του οικογενειακού προγράμματος.
Το έκανα κι εγώ και το ξέρω. Και το να μιλήσεις στον 11χρονο γιο σου για την περίοδο είναι ίσως πιο δύσκολο και πιο άβολο από ό,τι να μιλήσεις ενδεχομένως στον 6χρονο γιο σου για αυτό. Γιατί στα 11 είναι στην προεφηβεία και τα καμπανάκια γύρω του είναι πολλά.
Εμείς όμως προχθές τα είπαμε με τον Οδυσσέα.
«Μαμά, πονάς;» με ρώτησε αμέσως και ήταν λογικό. Το αίμα είναι συνδεδεμένο βαθιά μέσα μας με τον πόνο, και η αλήθεια είναι πως, ναι, πονούσα. Του το είπα. Του είπα πως, από 13 ετών, κάθε μήνα, για λίγες ημέρες πονάω. Και είναι μέρες που πονάω πολύ. Και έχω φίλες που πονούν ακόμα περισσότερο.
«Και το αίμα αυτό από πού έρχεται;» Ακολούθησε ένα μικρό μάθημα ανατομίας που τον άφησε παγερά αδιάφορο.
«Ξέρεις» του είπα «υπάρχει μια ιστορία, δεν ξέρω αν είναι αληθινή, αλλά θέλω να σ’ την πω. Πριν από κάποια χρόνια, σε ένα λεωφορείο ήταν ένα κοριτσάκι που είχε περίοδο. Πρέπει να ήταν κοντά στην ηλικία σου. Το αίμα ήταν τόσο πολύ, που είχε λερωθεί. Τότε, ένα αγόρι που πρόσεξε το λερωμένο παντελόνι της, την πλησίασε και πολύ διακριτικά της έδωσε το φούτερ του να το δέσει γύρω από τη μέση της. “Μην ανησυχείς” της είπε “βάλε αυτό και κράτησέ το, δεν το χρειάζομαι”. Το κορίτσι πήρε το φούτερ, τύλιξε το σώμα της και, λίγο πριν κατέβει στη στάση, κοίταξε το αγόρι στα μάτια με ευγνωμοσύνη. Εκείνος της χαμογέλασε γλυκά, και οι δυο τους δεν ξανασυναντήθηκαν ποτέ».
«Θα του είχε μιλήσει η μαμά του για την περίοδο, δεν μπορεί» μου είπε ο Οδυσσέας. «Ναι, μωρό μου, του είχε μιλήσει η μαμά του, αυτό είναι το μόνο σίγουρο». «Εμείς τα αγόρια δεν έχουμε κάτι τέτοιο στη ζωή μας, ε;» βιάστηκε να ρωτήσει. «Όχι, δεν έχετε, αλλά δεν έχετε και την απόλυτη ευλογία του σύμπαντος να γεννάτε από το σώμα σας ένα μωρό. Κάτι παίρνεις, κάτι δίνεις, έτσι είναι η ζωή» του εξήγησα.
«Οk, cool, κατάλαβα» μου είπε και το θέμα έκλεισε. Πολύ πιο εύκολα, γλυκά και ανώδυνα από ό,τι θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ. «Γενικά, μην ξανακλειδωθείς στην τουαλέτα, δεν με πειράζει να βλέπω το αίμα» είπε και έφυγε για ποδόσφαιρο, βάζοντας τελεία σε ένα θέμα που πίστευα ότι θα ήθελα ώρες ολόκληρες έστω και για να το ακουμπήσω.
Με τα παιδιά μου έχω πάρει την απόφαση να είμαι η μάνα που μιλάει. Για την περίοδο, την υιοθεσία, τα ναρκωτικά, την ομοφυλοφιλία, τον πόλεμο, και σε λίγο καιρό για το σεξ. Δεν έχω θέματα εκτός οικογενειακής ατζέντας και δεν έχω μετανιώσει για αυτό. Γιατί σας τα λέω αυτά σε ένα άκρως εορταστικό και τόσο χριστουγεννιάτικο τεύχος; Γιατί νιώθω πως δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή. Υπάρχει απλά αυτή η στιγμή που ανοίγει ένα θέμα γιατί τότε πρέπει να ανοίξει. Και καλά θα κάνουμε οι μαμάδες της γενιάς μας να μην κλειδώνουμε τις πόρτες. Αυτά τα Χριστούγεννα ας ξεκλειδώσουμε τις πόρτες του μυαλού μας και ας μιλήσουμε με ειλικρίνεια για όλα όσα συμβαίνουν σε εμάς ή γύρω μας. Πώς θα το πω στην Ιριάνα; Δεν ξέρω, γιατί η διαφορά με την κόρη μου είναι πως, σε λίγα χρόνια ‒αν και σχεδόν 30 χρόνια μακριά από τη δική μου πρώτη περίοδο‒, κι εκείνη θα βιώσει το στρες, την ντροπή και το αδιανόητο μηνιαίο άγχος για κάτι που θα έπρεπε όχι απλά να μην περιβάλλεται από προκαταλήψεις, αλλά, αντιθέτως, να αγκαλιάζεται με αγάπη και συμπόνια.
Στο ΒΟΟΜ μιλάμε ανοιχτά και σας ευχαριστώ και προσωπικά που μας εμπιστεύεστε για να αγγίξουμε μαζί θέματα που η προηγούμενη γενιά δεν μπορούσε ούτε καν να ξεστομίσει. Αν έχετε θέματα «τζιζ» που τόσο καιρό κρύβετε σε κάποιο συρτάρι, τώρα, στις γιορτές, είναι η ευκαιρία να τα βγάλετε στο φως. Και, πιστέψτε με, θα νιώσετε μία μοναδική ανακούφιση.
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, χριστουγεννιάτικο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
