είμαι η μάνα που

Είναι δύσκολο, είναι δυσάρεστο, είναι αγχωτικό και κάποιες φορές είναι και επικίνδυνο. Το ξέρουμε. Το έχουμε ζήσει όλοι οι γονείς που έχουμε δύο (ή περισσότερα) παιδιά και σας καταλαβαίνουμε.

Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, η γιαγιά μας, η μαμά μου, βρίσκεται στο νοσοκομείο. Μετράμε περίπου 25 ημέρες άγχους, ανείπωτης αγωνίας, αϋπνίας, αφαγίας και κλάματος. Κλάμα. Πολύ κλάμα. Προσωπικά, όπως φαντάζεστε, έχω κλάψει πολύ. Πάρα πολύ.

Ξέρετε, εμείς οι δημοσιογράφοι, όταν γράφουμε ένα άρθρο, ευχόμαστε ένα μόνο πράγμα. Οι αναγνώστες μας να το διαβάσουν και να ταυτιστούν. Να πουν «και σε εμένα συμβαίνει αυτό». Όμως, με το συγκεκριμένο άρθρο εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να μην ταυτιστείτε.

Μεγαλώνουμε, μεγαλώνουν μαζί μας και τα παιδιά μας, μεγαλώνουν και οι γονείς μας. Και αυτή η συνειδητοποίηση είναι άλλοτε σκληρή και άλλοτε γλυκιά. Είναι όμως μια συνειδητοποίηση που έρχεται και όταν τη βιώσεις, αλλάζεις. Είναι φορές που κοιτάζω στον καθρέφτη και σαστίζω.

Από την ημέρα που έγινα μαμά, φίλες, γνωστές, μαμάδες φίλων των παιδιών μου και συγγενείς συχνά με «κατηγορούν» πως είμαι κάπως... υπερβολικά καλή/ανεκτική/χαλαρή με τα παιδιά μου.

«Δεν θέλω να νιώθει ντροπή, θέλω να μου μιλάει για όλα» εξομολογείται η Kristin Davis, ή αλλιώς η τηλεοπτική Charlotte York, πρωταγωνίστρια του «Sex and the City», στην τηλεοπτική εκπομπή «The Kelly Clarkson Show» μιλώντας για την κόρη της και την αγωνία -κάθε μητέρας- να αισθάνεται το παιδί της

Παραδοσιακά, τη στήλη «Είμαι η μάνα που…» την παραδίδω στην αρχισυντάκτρια του ΒΟΟΜ, την Εύα, πρώτη πρώτη. Έχω μια λίστα θεμάτων έτοιμη στο μυαλό μου, μια λίστα μαμαδίστικων θεμάτων που ξέρω ότι όλες βιώνουμε και όλες αγαπάμε να διαβάζουμε.

Αν καθίσεις να σκεφτείς με ηρεμία όλα όσα συνέβησαν τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, έχεις δύο επιλογές. Ή να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο ή να δεις τα πράγματα υπό μια άλλη οπτική.