Έχουν γραφτεί άπειρα πράγματα για την αγκαλιά. Και ξέρω πως τα έχετε διαβάσει όλοι σας. Κάπου, κάποτε, στο Instagram θα έχετε πέσει πάνω στη φράση της Αμερικανίδας ψυχοθεραπεύτριας Virginia Satir, για τις 4 αγκαλιές που χρειαζόμαστε ημερησίως για να επιβιώσουμε, τις 8 για να διατηρηθούμε και τις 12 για να εξελιχθούμε. Όμως, σε αυτό το άρθρο της στήλης «Είμαι η μάνα που…» θα σας μιλήσω όχι γενικά για τις αγκαλιές. Θα σας μιλήσω για τις δικές μας αγκαλιές. Εκείνες της μάνας.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΗ: Μυρτώ Κάζη ǀ Είμαι η μάνα που θέλει το «δώσε μου ένα φιλάκι για να περάσει» να κρατήσει για πάντα
Η πρώτη αγκαλιά
Ποια μαμά δεν θυμάται, άραγε, αυτή την πρώτη, μαγική, ονειρεμένη αγκαλιά. Νιώθω πως όλες μας θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα μικρό βιβλίο γι’ αυτή. Την πρώτη ιερή στιγμή που ξύπνησαν μέσα μας αρχέγονα συναισθήματα, που το μωρό μας ακούμπησε στο δέρμα μας και η καρδιά του ενώθηκε με τη δική μας, αυτήν τη φορά έξω από το σώμα μας. Η δική μου ιστορία, όπως και πολλών προωρομαμάδων, καθυστέρησε κατά πολύ αυτή την πρώτη αγκαλιά, όμως την κατέστησε ίσως ακόμα πιο ιερή. Τον γιο μου τον αγκάλιασα για πρώτη φορά, λουσμένη στο αντισηπτικό σε όλο μου το σώμα, με μάσκα και σε πλήρη αποστείρωση μέσα στη Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών, 14 ημέρες και 9 ώρες αφότου τον γέννησα. Μας επέτρεψαν να μείνουμε έτσι για 4 μαγικά λεπτά, και ακολούθησε ένας σκληρός αποχωρισμός, καθώς η επόμενη αγκαλιά ήταν αμφίβολο πότε θα ερχόταν. Θυμάμαι πως δυσκολεύτηκα πολύ να κάνω μπάνιο εκείνο το βράδυ, γιατί ήθελα να τον «κρατήσω» επάνω μου όσο περισσότερο μπορούσα. Την κόρη μου –τι λύτρωση!– την αγκάλιασα αμέσως μόλις γεννήθηκε. Άκουσα το κλάμα της και, ξαφνικά, πόσο πρωτόγνωρο για εμένα, το μωρό μου βρέθηκε κουρνιασμένο επάνω στο στήθος μου να αποζητά την πηγή της φωνής που του έλεγε, μεταξύ ενός σπαρακτικού κλάματος και μιας απύθμενης ευτυχίας, «κοριτσάκι μου, η μαμά είναι εδώ». Θα ήθελα τόσο πολύ να ακούσω όλες τις δικές σας ιστορίες για την πρώτη αγκαλιά… Μήπως σήμερα ρωτήσετε και τις δικές σας μαμάδες πώς ήταν η δική τους αγκαλιά με εσάς όταν ήσασταν μωρά; Είμαι σίγουρη πως έχουν κι εκείνες μια μοναδική ιστορία να διηγηθούν.
Οι αγκαλιές που δίνουμε…
Στο μωρό
Ατέλειωτες, αθεράπευτα τρυφερές αλλά και αγχωμένες, σφιχτές αλλά και προσεκτικές, 24 ώρες το 24ωρο… Άλλοτε πιο ανέμελες και άλλοτε εξαντλημένες. Τα μωρά μας στην Ελλάδα μεγαλώνουν μέσα στις αγκαλιές και –πόσο τυχερά είναι– μαθαίνουν την αγκαλιά ως το «φυσιολογικό». Ξέρετε, δεν είναι παγκόσμιο δεδομένο αυτό… Πολλοί θα μας κατηγορήσουν πως είμαστε «υπερβολικές», θα μας κρίνουν, θα κουνήσουν το δάχτυλο περί εξάρτησης, υπερβολικής φροντίδας, όμως εμείς ξέρουμε πως δεν είμαστε τίποτα παραπάνω από μαμάδες που λατρεύουν το μωρό τους.
Μεγαλώνοντας…
Οι αγκαλιές μειώνονται και είναι αναμενόμενο. Η ανεξαρτησία των παιδιών μας, η επιθυμία κάθε γονιού να αναθρέψει ένα παιδί που μπορεί να πατήσει στα πόδια του και να απογαλακτιστεί συνοδεύονται από λιγότερες αγκαλίτσες. Το ίδιο σφιχτές, το ίδιο τρυφερές, σίγουρα το ίδιο αγχωμένες, όμως λιγότερες. Συνήθως γίνονται το πρωί, πριν από το σχολείο, το μεσημέρι με την επιστροφή στο σπίτι και πάντα τις καλύτερες μας τις φυλάνε για το βράδυ. Εκεί που οι άμυνες πέφτουν και τα χεράκια ανοίγουν για να σφίξουν μέσα τους τη μαμά και τον μπαμπά. Η μεταφορά στον κόσμο του μωρού είναι ακαριαία, παιδί και γονιός κλείνουν τα μάτια και η αγκαλιά γίνεται αρχέγονο σύμβολο του απόλυτου δεσμού ανάμεσά τους. Λόγια αγάπης απλώνονται και αιωρούνται στο δωμάτιο για να φτάσουν ψηλά ως τα αστέρια, μέχρι το παιδάκι να παραδοθεί στον ύπνο και ο γονιός να φύγει πατώντας στις μύτες των ποδιών του ρίχνοντας μια τελευταία, κλεφτή ματιά στο μικρό του θαύμα.
Οι αγκαλιές που παίρνουμε
Είναι πέρα από κάθε λογική η ανάγκη που έχουμε εμείς οι μαμάδες για αγκαλιές. Μου έχει τύχει να με αγκαλιάσει το ένα από τα παιδιά μου όταν είμαστε στο μπάνιο και να ρίξω μια γρήγορη ματιά στον καθρέφτη ώστε να μπορέσω να κρατήσω στη μνήμη μου αυτή την εικόνα. Τα χεράκια που προσπαθούν να κλείσουν, το μικρό σωματάκι κολλημένο πάνω στο δικό μου, το κεφαλάκι που κουρνιάζει. Και τα στοργικά χέρια της μαμάς που αγκαλιάζουν τόσο σφιχτά ώστε να μην πονέσουν το παιδί, ταυτόχρονο κλείσιμο ματιών, αναστεναγμός… και η στιγμή χάνεται. Η ζωή συνεχίζεται, όμως η καρδιά της μαμάς έχει φουσκώσει. Μόλις ξέχασε την κούρασή της, τις έγνοιες και τα προβλήματά της. Το ‘χει. Τώρα μπορεί να συνεχίσει.
Οι αγκαλιές από τη δική μας μαμά
Να είναι, άραγε, αυτή η πρώτη δική μας αγκαλιά που έχει εγγραφεί στο DNA μας και κάθε επόμενη αγκαλιά από τη μαμά μας είναι τόσο θεραπευτική; Μάλλον ναι. Η αγκαλιά της μαμάς προς την ενήλικη κόρη είναι για εμένα φάρμακο. Ένα φάρμακο βιταμινούχο, θεραπευτικό, μαγικό. Μπορεί πλέον να είναι πιο σπάνια, αλλά είναι «εκεί». Και αυτό αρκεί για να είσαι πάντα δυνατή. Γιατί ξέρεις. Μπορείς για λίγο να γίνεις πάλι παιδί και να αναζητήσεις ξανά αυτήν τη θαλπωρή, την ασφάλεια, τη σιγουριά. Τα χέρια της είναι ίσως λίγο πιο κουρασμένα, είναι όμως τόσο ζεστά, τόσο σταθερά. Ναι. Αυτή είναι η αγκαλιά που έψαχνες.
Αγκαλιάζουμε το παιδί μας
Όταν είναι χαρούμενο, όταν είναι νυσταγμένο, όταν είναι αγχωμένο, όταν έχει βάλει γκολ, όταν κάνει το πρώτο του βήμα, όταν σβήνει τα κεράκια στην τούρτα, όταν πέφτει για ύπνο το βράδυ, όταν ξυπνάει το πρωί, όταν χαμογελάει, όταν έχει χτυπήσει, όταν κάτι το απασχολεί, όταν βλέπει έναν εφιάλτη, όταν αποκοιμιέται δίπλα σου, όταν φεύγει για το σχολείο, όταν επιστρέφει στο σπίτι, όταν κάθεστε μαζί στον καναπέ, όταν πηγαίνετε βόλτα και το χεράκι του πιάνει το δικό σου, όταν έχει πυρετό αλλά κι όταν δεν έχει, όταν φοβάται για κάτι, όταν χαίρεται για κάτι, όταν σου λέει μια ιστορία, όταν του λες εσύ μια ιστορία, τότε… η αγκαλιά είναι πάντα η απάντηση. Γιατί…
Η αγκαλιά είναι δύναμη.
Η αγκαλιά είναι ενσυναίσθηση.
Η αγκαλιά είναι συντονισμός.
Η αγκαλιά είναι ζεστασιά.
Η αγκαλιά είναι φροντίδα.
Η αγκαλιά είναι δύναμη.
Η αγκαλιά είναι ένστικτο.
Η αγκαλιά είναι αυτοπεποίθηση.
Η αγκαλιά είναι γιατρικό.
ΥΓ.: Η Παγκόσμια Ημέρα Αγκαλιάς γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Ιανουαρίου και χρονολογείται από το 1986, όταν ένας φοιτητής, ο Kevin Zaborney, αναζητούσε έναν τρόπο να «θεσμοθετήσει» τις αγκαλιές, με αποτέλεσμα να καθιερωθεί αυτή η μέρα.
Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο 18ο τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
