Από την ημέρα που έγινα μαμά, φίλες, γνωστές, μαμάδες φίλων των παιδιών μου και συγγενείς συχνά με «κατηγορούν» πως είμαι κάπως... υπερβολικά καλή/ανεκτική/χαλαρή με τα παιδιά μου. «Μήπως δεν τους βάζεις όρια;», «Μήπως θα σε “καβαλήσουν”;», «Μήπως η υπερβολική αγάπη τελικά τους κάνει κακό;» είναι μερικές από τις ερωτήσεις που δέχομαι σε καθημερινή βάση. Άλλοτε μου το λένε ευθέως, άλλοτε πιο έμμεσα και άλλοτε απλά το βλέπω στα μάτια τους.
Τον τελευταίο καιρό ομολογώ πως κι εγώ έχω προβληματιστεί για αυτή την «υπερβολική αγάπη/άνεση/χαλαρότητα/ τρυφερότητα» και σκέφτομαι ξανά και ξανά αν η αγάπη μπορεί να ζυγιστεί, να μετρηθεί ή, τέλος πάντων, να μπει σε ένα καλούπι, για να μπορούμε να πούμε αν είναι υπερβολική, λιγότερο υπερβολική ή… σε «σωστή δόση».
Αρχικά να τονίσω πως σε αυτό το άρθρο της στήλης «Είμαι η μάνα που…» δεν αμφισβητώ σε καμία περίπτωση την αδιαπραγμάτευτη αγάπη κάθε μάνας προς το παιδί της. Κάθε μάνα έχει τον δικό της τρόπο να αγαπάει, να εκφράζεται, να μοιράζεται. Εγώ (δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν το ξέρω ακόμα!) ανήκω σε εκείνες τις μάνες που μερικοί τις ονομάζουν «ταγμένες», κάποιοι «μανούλες» ενώ άλλοι «καημένες». Γιατί, ναι, το ξέρω, τα παιδιά μου μου έχουν πάρει τον αέρα, τα όρια είναι πολύ ρευστά, οι κανόνες αχνοφαίνονται και, μιλώντας απλά, ναι, τα παιδιά μου γνωρίζουν πολύ καλά πως μπορούν να κάνουν τη μαμά τους ό,τι θέλουν.
Ξέρετε όμως κάτι; Έπειτα από πολλή σκέψη και συζήτηση, τόσο με τον άντρα μου όσο και με τον ίδιο μου τον εαυτό, αποφάσισα πως θέλω να είμαι αυτή η μαμά. Θέλω να είμαι η μαμά που τα παιδιά της την κάνουν ό,τι θέλουν. Και έχω πλήρη συνείδηση για αυτή μου την απόφαση. Θέλω να είμαι αυτή η μαμά.
Η μαμά της υπερβολικής αγάπης.
Η μαμά των υπερβολικών «ναι».
Η μαμά των υπερβολικών −ενδεχομένως− υποχωρήσεων.
Η μαμά της υπερβολικής συζήτησης.
Η μαμά της υπερβολικής αγκαλιάς.
Έτσι με μεγάλωσε και η δική μου μαμά. Την ακούω ακόμα στα αυτιά μου να μου λέει πως το μόνο πράγμα που απαγορεύεται στο σπίτι μας είναι το επικίνδυνο. Όλα τα άλλα επιτρέπονταν. Γιατί φαίνεται πως αυτό το πλαίσιο της υπερβολικής, απροϋπόθετης, ατελείωτης αγάπης με έκανε ένα υπεύθυνο παιδάκι που ποτέ δεν έφτασε στα άκρα και ποτέ δεν «καβάλησε» τη μαμά του. Ναι, τα παιδιά μου είναι μία διαφορετική περίπτωση και θα έλεγε κανείς πως αυτή η υπερβολική ελευθερία μπορεί να δημιουργεί μερικές εσωτερικές αναταραχές. Δεν παύει όμως το μάθημα της υπερβολικής αγάπης που πήρα από τη μαμά μου να είναι το ιερό οικογενειακό κειμήλιο που θέλω να περάσω στα παιδιά μου.
Θέλω να ξέρουν πως η μαμά είναι ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ. Για όλα. Για οτιδήποτε σκεφτούν, κάνουν ή τους συμβεί. Μια μαμά που δεν θα κρίνει, δεν θα τιμωρήσει, δεν θα απογοητευτεί, δεν θα στερήσει. Είμαι εδώ και θέλω να το ξέρουν. Θέλω να μπορούν να μου λένε τα πάντα και να γνωρίζουν καλά πως η αγκαλιά μου είναι πάντα ανοιχτή για εκείνα.
Θέλω τα παιδιά μου να κάνουν λάθη και να είμαι εκεί για να τα συζητάμε. Και να τα διορθώνουμε.
Θέλω τα παιδιά μου να κάνουν σκανταλιές. Και να είμαι εκεί, σιωπηλός παρατηρητής, να τα καμαρώνω αναγνωρίζοντας το normalité της σκανταλιάς σε αυτές τις ηλικίες.
Θέλω να έχουν τα δικά τους μικρά μυστικά και το βράδυ να μου τα εκμυστηρεύονται πριν κοιμηθούν.
Θέλω να μπορούν να μου πουν την πιο δύσκολη σκέψη τους. Τον χειρότερο εφιάλτη τους αλλά και το πιο άπιαστο όνειρό τους.
Θέλω τα παιδιά μου να μπορούν να μου μιλήσουν για τσακωμούς, έρωτες, χωρισμούς, φιλίες, άγχη, σκέψεις.
Θέλω τα παιδιά μου να ξέρουν πως είμαι η μαμά αλλά και η φίλη που θα καταλάβει, θα κατανοήσει, θα αγκαλιάσει.
Θέλω τα παιδιά μου να ξέρουν πως η αγάπη μου είναι ΠΑΝΤΑ ΕΚΕΙ. Ακλόνητη, αδιαπραγμάτευτη, ατελείωτη.
Είμαι η μαμά της υπερβολικής αγάπης και κατανοώ ότι μπορεί να κριθώ γι’ αυτό, αλλά ξέρω πολύ καλά πως δεν θα το μετανιώσω.
Με αγάπη,
Μυρτώ
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, καλοκαιρινό τεύχος του BOOM που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
