Τις τελευταίες ημέρες αισθάνομαι ότι δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου. Μου είναι αδύνατο να περιορίσω το σώμα μου φορώντας το αγαπημένο μου τζην, κυκλοφορώ με άνετες φόρμες, κολάν, παντόφλες και μπλουζάκια του άντρα μου για να νιώθω άνετα.
Τις τελευταίες ημέρες, συνειδητοποίησα σε κάποιο σοκ, πως δεν βάζω κολώνια, δεν βάφομαι, δεν χτενίζομαι όπως παλιά, φοράω την ίδια φόρμα για 3 μέρες στη σειρά και οι συνδυασμοί των ρούχων μου, μου θυμίζουν τον εαυτό μου στα 90s τότε που το να φοράς φόρμα και oversized μπλούζες all day long ήταν cool.
Έτσι σήμερα το πρωί αποφάσισα να κάνω κάτι διαφορετικό. Να κάνω ό,τι έκανα και παλιά.
Άνοιξα την ντουλάπα μου και φόρεσα το αγαπημένο μου φόρεμα. Έβαλα κρέμα στο σώμα μου και έκατσα στον καθρέφτη για ώρα. Έβαλα κρέμα προσώπου, αντηλιακό, make up, πούδρα, ρουζ και μάσκαρα. Πήρα το τσιμπιδάκι των φρυδιών και συνειδητοποίησα πως είχα να το χρησιμοποιήσω 15 μέρες σίγουρα... Χτένισα τα μαλλιά μου, πήρα το curler και έκανα ένα μικρό σπάσιμο, έτσι για να θυμηθώ τι έκανα πριν ένα μήνα.
Έβαλα την αγαπημένη μου κολώνια. Ξαφνικά κάπως ένιωσα διαφορετικά.
Όταν με είδαν τα παιδιά μου απόρησαν, το ίδιο και ο άντρας μου, όμως στο βλέμμα τους δεν είδα το "τι κάνει αυτή η τρελή" αλλά το ότι "η μαμά είναι πολύ όμορφη". Και μου άρεσε αυτό το συναίσθημα.
Έβαλα σκουλαρίκια (τα είχα βγάλει τόσο καιρό γιατί με ενοχλούν στον ύπνο και άλλωστε ποιος θα με δει, οπότε γιατί να τα φοράω) και στη βόλτα που βγήκαμε με τα παιδιά (στέλνοντας πάντα 6_ονοματεπώνυμο_διεύθυνση) ένιωσα τόσο -μα τόσο- όμορφα!
Κορίτσια, αλήθεια, θέλετε αύριο να ακολουθήσετε το παράδειγμά μου και να μου στείλετε τι κάνατε και πώς αισθανθήκατε;
Με αγάπη,
Μυρτώ
