ψυχολογία μαμάς

«Εγώ δεν θα το πω ποτέ αυτό»: Μέχρι να γίνω η ίδια μαμά, είχα επαναλάβει ξανά και ξανά αυτή τη δέσμευση από μέσα μου, κάθε φορά που άκουγα φίλες μου να ξεστομίζουν φράσεις που προκαλούσαν άγχος ακόμα και σε εμένα, πόσο μάλλον στα παιδιά τους, στα οποία απευθύνονταν.

Σωριάζομαι εξαντλημένη στον καναπέ, με τις κούτες και τις σακούλες των δώρων σωριασμένες στο πάτωμα και το περιεχόμενό τους απλωμένο σε κάθε πιθανό κι απίθανο σημείο του σπιτιού.

Τι σημαίνει άραγε να είναι κανείς θετικός γονιός; Να ανταποκρίνεται με ενσυναίσθηση, να απολαμβάνει τη διαδικασία ανατροφής του παιδιού του, και να ακολουθεί το συναίσθημα με τη φράση «χαίρομαι να είμαι γονιός!». Πώς γίνεται όμως; 

Αν όποτε πελαγώνουμε με μια δυσκολία της μητρότητας το πρώτο πρόσωπο στο οποίο απευθυνόμαστε δεν είναι ο σύντροφός μας αλλά η κολλητή μας, δεν συμβαίνει μόνο σε εμάς.

Εάν διαβάζετε αυτό το άρθρο, βρίσκεστε πιθανότατα στην αρχή του πιο σημαντικού χρόνου της ζωής του παιδιού σας.

Ενώ παίζουμε με τα παιδιά στο σπίτι, επιστρέφει ο σύντροφός μας από τη δουλειά και, μόλις βλέπει τα πιάτα στο νεροχύτη, νευριάζει που «δεν μπήκαμε στον κόπο να τα βάλουμε στο πλυντήριο». Ο θυμός μας φουντώνει.

Δύσκολοι καιροί για επώνυμες, που πλέον δέχονται κριτική όχι μόνο από τα παραδοσιακά media αλλά, κυρίως, μέσα από τα social media.

Πριν λίγους μήνες έμαθες πως είσαι έγκυος και να τώρα κρατάς στα χέρια σου το μωρό σου. Ποιος άραγε το φανταζόταν, πως ένα τόσο δα πλασματάκι – που έρχεται στη ζωή σου χωρίς βιβλίο οδηγιών-  θα γίνει η γλυκιά αιτία κι αφορμή, για να ενσαρκώσεις τον απαιτητικό και πολυδιάστατο ρόλο της μητέρας.