Γράφω και σβήνω μανιωδώς την εισαγωγή αυτής της συνέντευξης. Αναρωτιέμαι ποια λόγια είναι κατάλληλα ή έστω ικανά να περιγράψουν την ιστορία μιας μάνας, της Ματίνας, που έχασε το ένα της παιδί από καρκίνο. Μιας μάνας που έχασε το παιδί της. Μιας μάνας που έχασε τον γιο της, τον Αλέξανδρο, και, αντί να παραιτηθεί από τη ζωή, αποφάσισε να προσφέρει την καρδιά της σε δεκάδες άλλα παιδιά που βρίσκονται τη στιγμή που διαβάζετε αυτές τις γραμμές στα ογκολογικά νοσοκομεία της χώρας. Έχει την τύχη, βλέπετε, να έχει στο πλευρό της, στο σπουδαίο έργο της, τον πιο δυνατό και ξεχωριστό σύμμαχο του κόσμου. Τον γιο της.
Ματίνα μου, αυτή είναι η συνέντευξη που δεν θέλω να κάνω γιατί ξέρω πως θα πονέσει. Από την άλλη, ξέρω πως είσαι η γυναίκα που μπορεί να μας προσφέρει την απόλυτη έμπνευση. Πες μας την ιστορία σας –αν και είναι γνωστή σε όλους πλέον– σε λίγες γραμμές.
Μυρτώ μου, σε ευχαριστώ για τη δυνατότητα που μου δίνεις να πω την ιστορία μας. Είμαι η «μαμά Ματίνα», όπως πλέον με αποκαλούν. Μαμά του Αλέξανδρου και της Νάσιας. Μαμά μιας πανέμορφης πριγκίπισσας και ενός «Νικητή του ουρανού». Ο γιος μου, ο Αλέξανδρος, στην τρυφερή ηλικία των 6 ετών πάλεψε με τον καρκίνο και τον νίκησε. Πέντε χρόνια μετά όμως, ο καρκίνος επανήλθε ακόμα πιο θυμωμένος. Ο γιος μου πάλεψε γενναία. Ενώ νοσούσε και πονούσε, δημιούργησε μέσα στο νοσοκομείο μια κονκάρδα-παράσημο τιμής για όλα τα παιδιά που αγωνίζονται. Ένα άλογο, ένας χαρούμενος ήλιος και το μήνυμά του: «Να θυμάσαι, θα ξαναβγεί ο ήλιος» ήταν τα συστατικά για ένα παράσημο που τη δύναμή του δεν την ήξερε κανείς, μέχρι τη στιγμή που θα το καρφίτσωνε πάνω του. Μεμιάς, όποιος τη φορούσε, το πρόσωπό του φωτιζόταν, γιατί απλά φυσούσε η ελπίδα.
Ύστερα από μεγάλη μάχη, ο Αλέξανδρός μου «έφυγε». Εγώ είχα να διαχειριστώ μία κληρονομιά την οποία δεν μου πέρασε ποτέ από το μυαλό να αποποιηθώ. Συνεχίζω το έργο του πηγαίνοντας στα ογκολογικά-παιδιατρικά νοσοκομεία όλης της χώρας για να δώσω μια τσάντα γεμάτη παιχνίδια και δώρα στα παιδιά που αγωνίζονται και βέβαια να τους καρφιτσώσω το παράσημό τους. Παράλληλα κάνω δράσεις μέσω του φιλανθρωπικού συλλόγου που δημιούργησα «Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος», όπως «O Κήπος των ευχών του Αλέξανδρου» και «O Ήλιος του Αλέξανδρου». Συγχρόνως έγραψα ένα βιβλίο με τίτλο «Αλέξανδρος: Να θυμάσαι θα ξαναβγεί ο ήλιος», προμηθεύοντας, από τα έσοδά του, τις παιδιατρικές πτέρυγες σε όλη την Ελλάδα με μηχανήματα εύρεσης φλεβών.
Ματίνα, καμία μάνα δεν μπορεί να σε καταλάβει εκτός από εκείνες που έχουν ζήσει όσα έζησες κι εσύ. Και θέλω να με συγχωρέσεις προκαταβολικά που προσπαθώ να μπω στο μυαλό και την καρδιά σου, γιατί ενδεχομένως θα πω και άστοχα πράγματα. Όμως η πρώτη σκέψη που μου έρχεται όταν σε σκέφτομαι είναι πως εγώ εκείνο το πρώτο λεπτό της ανακοίνωσης θα έχανα την πίστη μου. Πώς αντιμετωπίζει άραγε ένας γονιός την ανακοίνωση «το παιδί σας έχει καρκίνο»;
Ανοίγει η γη και σε καταπίνει. Χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου. Ξαφνικά, εσύ που θα μπορούσες να τα βάλεις με δέκα για να προστατεύσεις το παιδί σου, είσαι ανίκανος να το κάνεις. Έπειτα όμως από ελάχιστα δευτερόλεπτα, μόλις ξεζαλιστείς από το χαστούκι που έφαγες, μπορείς πάλι να δεις καθαρά τα δυο ματάκια που σε κοιτούν απορημένα. Μπροστά σου στέκεται το παιδί σου που σίγουρα δεν μπορεί να παλέψει μόνο του σε αυτήν τη μάχη. Η πίστη σου δυναμώνει, όσο παράλογο κι αν ακούγεται, γιατί χρειάζεσαι να κρατηθείς από κάτι πιο μεγάλο και πιο δυνατό από τον καρκίνο. Σε αυτό τον ανελέητο αγώνα που ξεκινάς χρειάζεσαι συμμάχους.
Τι είναι ο καρκίνος για εσένα;
Μία δοκιμασία. Ένα σκληρό μάθημα για την ουσία του κάθε λεπτού. Είναι πόνος, είναι δάκρυα, είναι αγώνας. Είναι ΑΔΙΚΙΑ. Γιατί στο παιδί μου και όχι σε μένα.
Πώς αντιμετώπισε ο Αλέξανδρος τη σκληρή πραγματικότητα της ασθένειας και ποια κουβέντα του κουβαλάς πάντα μέσα σου;
Ο Αλέξανδρος ήταν πολύ μεγάλος αγωνιστής. Πολέμησε δυνατά. Όταν του ανακοίνωσα ότι ο καρκίνος επανήλθε, είπε: «Τον νίκησα μία φορά, θα το ξανακάνω». Η κουβέντα όμως που έχει γραφτεί μέσα μου ήταν εκείνη που μου είπε όταν μοίραζε κονκάρδες μέσα στο νοσοκομείο ενώ πονούσε κι ήταν στο αμαξίδιο και του ζήτησα να πάμε στο δωμάτιό του για να ξεκουραστεί. «Μαμά» είπε «δεν καταλαβαίνεις… μόνο εγώ τους καταλαβαίνω και μπορώ να τους δώσω δύναμη. Πάμε και σε άλλο δωμάτιο».
Έχεις θυμό στην καρδιά σου; Γιατί εγώ διαβάζοντας τις ιστορίες των παιδιών αυτών νιώθω θυμό, αγανάκτηση και απόγνωση. Απόλυτη απόγνωση.
Να ήξερες πόσες φορές έχουν κάνει κύκλο μέσα μου όλα αυτά τα στάδια της άρνησης, του θυμού, της αποδοχής, του οδυρμού. Όλα, ξανά και ξανά! Όταν περιμένεις και κρέμεσαι από τα χείλη των γιατρών να σου πουν ένα «Όλα καλά, μανούλα». Δεν θυμώνεις μόνο για το δικό σου παιδί, να ξέρεις, αλλά και για το διπλανό που πονάει και για το απέναντι που χειρουργείται ξανά. Εκεί όλες οι μανάδες γίνονται μια γροθιά απέναντι στον ύπουλο και δειλό εχθρό που λέγεται καρκίνος.
Η κληρονομιά του γιου σου είναι τόσο σπουδαία, που φαίνεται πως μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Πώς γίνεται ένα παιδάκι να αφήνει τόσο συγκλονιστική κληρονομιά;
Ναι, μπορεί να αλλάξει τον κόσμο πλέον, το πιστεύω, γιατί έχουν φτάσει να με βοηθούν σχεδόν 20.000 άνθρωποι. Γιατί ο κόσμος νοιάζεται. Γιατί όλοι κρύβουν μέσα τους έναν καλό κι έναν κακό εαυτό. Εξαρτάται λοιπόν ποιον θα τους βγάλεις στην επιφάνεια. Όταν ένα παιδί μπορεί να μοιράζει δύναμη ενώ η δική του τελειώνει… είμαι πλέον πεπεισμένη ότι αυτό το παιδί είχε ένα μοναδικό χάρισμα. Το όνομά του είναι συνώνυμο της ελπίδας κι εγώ θα αγωνιστώ για να διαδοθεί το μήνυμά του ως τα πέρατα του κόσμου.
Νιώθω παρακολουθώντας σε πιστά πως ο Αλέξανδρος είναι δίπλα σου. Είναι δίπλα μας. Τι σου ψιθυρίζει τα βράδια όταν σε επισκέπτεται;
Είναι «εκεί» όταν διαλέγω ποιο παιχνίδι θα μπει σε ποια σακούλα, είναι «εδώ» όταν λυγίζω να με σηκώσει με ένα του σημαδάκι κάπου. Είναι «εδώ», δίπλα μου… Όταν τα βράδια έρχεται στον ύπνο μου, με αφήνει να τον ζουλάω, να τον φιλώ και να τον αγκαλιάζω τόσο πολύ, που όταν ξυπνάω, νομίζω ότι έχει μείνει η μυρωδιά του στα ρουθούνια μου. «Είμαι καλά, μαμά» μου λέει «είμαι καλά».
Κάθε χρόνο στα γενέθλια του Αλέξανδρου φτιάχνεις μια τεράστια τούρτα περιτριγυρισμένη από 1.500 κεράκια. Τι συμβολίζει για εσένα το φως;
Πράγματι, κάθε χρόνο στα γενέθλιά του φτιάχνω με τη βοήθεια πολλών ανθρώπων τον «Ήλιο του Αλέξανδρου». Μία τεράστια τούρτα που μπορεί να τη δει από εκεί ψηλά. Πάντα στα γενέθλιά του ήθελε να αγοράζουμε δώρα για να τα μοιράζει στους φίλους του που θα έρχονταν. Έτσι λοιπόν, με αυτή την όμορφη δράση νιώθω ότι του κάνω τα πιο όμορφα γενέθλια. Το φως για μένα είναι ζωή, είναι ανάσα, είναι όλα μου. Όταν κάποια στιγμή ο Αλέξανδρός μου ένιωσε ότι μπορεί να «φύγει», με ρώτησε: «Μαμά, πες μου, εκεί που πάμε είναι φωτεινά;». Του υποσχέθηκα ότι είναι και η μαμά δεν λέει ποτέ ψέματα.
«Αλέξανδρος: Να θυμάσαι θα ξαναβγεί ο ήλιος». Με συναρπάζει ο τίτλος του βιβλίου που έγραψες για το παιδί σου, γιατί είναι ένα πανανθρώπινο μήνυμα. Βγαίνει πάντα ο ήλιος μετά την καταιγίδα και πώς γίνεται μια μαμά που χάνει το παιδί της να μπορέσει να ξαναδεί τον ήλιο;
Ο τίτλος του βιβλίου είναι η φράση που έγραψε ο Αλέξανδρός μου στην κονκάρδα του. Το μήνυμά του. Ναι, ο ήλιος βγαίνει πάντα μετά την καταιγίδα, αλλά εμείς οι μαμάδες που έχουμε χάσει το παιδί μας έχουμε μάθει να ζούμε μέσα στην καταιγίδα και να ατενίζουμε τον ήλιο από μακριά. Μπορούμε να τον δούμε, αλλά δεν μπορεί να μας ζεστάνει, ούτε να μας στεγνώσει τα μουσκεμένα από τα δάκρυα ρούχα μας.
Πώς είναι σήμερα η κορούλα σου; Πώς έχει βιώσει την απώλεια του αδερφούλη της και πόσο δυνατό είναι αυτό το παιδί;
Αν η ελπίδα είχε άλλο όνομα, θα ήταν Αλέξανδρος. Αν η δύναμη είχε άλλο όνομα, θα ήταν Νάσια. Της λείπει πολύ και συνέχεια. Τον λάτρευε, κι εκείνος το ίδιο. Γράφει για εκείνον, μιλάει, θυμάται. Θέλει να γίνει γιατρός για να μπορεί να σώσει παιδιά. Έχει επιλέξει και ειδικότητα, εκείνη που χρειάστηκε πολλές φορές ο αδερφούλης της. Είναι πολύ κοινωνικό, δυναμικό και παράλληλα ευαίσθητο παιδί, με πολύ έντονη ενσυναίσθηση. Είμαι πολύ περήφανη για τα παιδιά μου.
Αν είχες μπροστά σου μια μάνα που έχει το παιδί της στο ογκολογικό νοσοκομείο, τι θα της έλεγες;
Πολέμα, μανούλα, πολέμα δίπλα του, σε χρειάζεται. Δεν είναι ώρα για κλάματα τώρα, τώρα πολεμάμε. Σήκω, μανούλα.
Και τι θα έλεγες σε μια άλλη μαμά, σε εκείνη που το παιδί της είναι υγιές και παίζει στην παιδική χαρά ανέμελο;
Θα τη ρωτούσα: «Πόσες φορές αγκάλιασες το παιδί σου σήμερα; Πόσες το φίλησες; Φρόντισε να είναι κάθε μέρα τόσο πολλές, που να μην μπορείς να τις μετρήσεις».
Ματίνα, δηλώνω τον απεριόριστο θαυμασμό μου προς το πρόσωπό σου. Τέτοιες γυναίκες έχουμε ανάγκη στον κόσμο μας.
Μυρτώ μου, σ’ ευχαριστώ πολύ, μα είμαι απλώς… ΜΑΜΑ.
Για να αποκτήσετε το βιβλίο της Ματίνας Κυριάκου «Αλέξανδρος: Να θυμάσαι θα ξαναβγεί ο ήλιος», τα έσοδα του οποίου θα συνδράμουν στην αγορά συσκευών εύρεσης φλεβών για όλες τις παιδιατρικές πτέρυγες στην Ελλάδα, αρκεί να στείλετε ένα προσωπικό μήνυμα στον λογαριασμό της Ματίνας Κυριάκου στο Facebook και εκείνη θα σας πει τη διαδικασία που πρέπει να ακολουθήσετε.
Facebook: Ματίνα Κυριάκου
Facebook (ομάδα): Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Αλέξανδρος
Διαβάστε αυτό και πολλά ακόμα άρθρα στο νέο, back to school τεύχος του BOOM, που μπορείτε να διαβάσετε online πατώντας στο εξώφυλλο!
