Χτες βράδυ -κι εμείς όπως πολλοί άλλοι- ξυπνήσαμε από τους κεραυνούς. Ο ένας από αυτούς μάλιστα ακούστηκε τόσο δυνατά, που θα έπαιρνα όρκο ότι είχε πέσει δίπλα στο σπίτι. Δεν πρόλαβα καν να καταφύγω στο κόλπο που μου έχουν μάθει από παιδί, να μετράω το χρονικό διάστημα ανάμεσα στο φως και τον ήχο για να υπολογίζω την απόσταση ενός κεραυνού. Και αμέσως μετά, τσουπ τσουπ τσουπ, άκουσα τα βηματάκια του Φίλιππου να πλησιάζουν προς το κρεβάτι της μαμάς και του μπαμπά, προτού τον δω να χώνεται δίπλα μας και να κουκουλώνεται με τα σκεπάσματα.
«Μαμά, κοντεύω να τα κάνω πάνω μου» είπε – μάλλον προσπαθώντας να αστειευτεί με τον φόβο του, δεδομένου ότι πλησιάζει τα οκτώ και πως τα τελευταία χρόνια δεν είχε ούτε ένα περιστατικό νυχτερινής ενούρησης. «Είναι λίγο τρομακτική αυτή η καταιγίδα» παραδέχτηκα, αφήνοντάς τον χωρίς πολλά πολλά να μοιραστεί το κρεβάτι μαζί μας, παρόλο που τα τελευταία χρόνια έχουμε καταβάλει φιλότιμες προσπάθειες να τον ενθαρρύνουμε να αυτονομηθεί και στον ύπνο.
Αυτό που δεν μοιράστηκα μαζί του ήταν ότι την ώρα της καταιγίδας σκεφτόμουν όσους πλέον δεν αισθάνονται ασφαλείς ούτε μέσα στο σπίτι τους, ειδικά μετά τις πλημμύρες στη Θεσσαλία. Δεν μπορώ όμως να αποκλείσω το ενδεχόμενο και ο δικός του φόβος να ενισχύθηκε μετά την πρόσφατη καταστροφική κακοκαιρία (δεν παρακολουθούμε ειδήσεις στην τηλεόραση του σπιτιού, όμως κάποια περιστατικά της επικαιρότητας τα αντιλαμβάνεται, είτε γιατί τα ζει από πρώτο χέρι είτε από κουβέντες που πιάνει στον αέρα).
Σε κάθε περίπτωση, τον αγκάλιασα (πιο) σφιχτά, όπως κάνω κάθε νύχτα με καταιγίδα και κεραυνούς. Γιατί μπορεί να μην είναι πλέον τριών, αλλά όταν ένας φόβος κυριεύει ακόμα και εμάς, τους ενήλικες, πόσο μάλλον ένα μικρό παιδί, το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε το συναίσθημά του, χωρίς ποτέ να το υποτιμήσουμε, και να του προσφέρουμε απλόχερα τρυφερότητα και παρηγοριά. Ανάλογα μάλιστα με την ηλικία του, μια δυνατή καταιγίδα μπορεί να γίνει, την επόμενη μέρα, αφορμή για συζήτηση, για το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε τους ανθρώπους που επηρεάζονται πιο έντονα από τις κακοκαιρίες και πόσο ευαίσθητα είναι τα συστήματα του πλανήτη.
Τελικά δεν τα έκανε πάνω του, αλλά λίγο μετά την αγκαλιά μας ήρθε στο κρεβάτι και η γάτα στην οποία έχει τη μεγαλύτερη αδυναμία, σαν να μην ήμασταν ήδη αρκετοί εκεί πάνω. Η Αγάπη άρχισε να γουργουρίζει και, ενώ η καταιγίδα συνεχιζόταν, του είπα: «Είδες; Νιώθει χαρούμενη και ασφαλής». Λίγα λεπτά αργότερα, άκουσα την απαλή ανάσα του αποκοιμισμένου παιδιού μου.
