Μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον, και σε μια εποχή, όπου οι σχολικές επιδόσεις αποτελούσαν τη νούμερο ένα προτεραιότητα. Δεν ξέρω αν σε διαφορετική περίπτωση θα είχα γίνει λιγότερο τελειομανής, αλλά το αποτέλεσμα ήταν να κυνηγώ το άριστα και την πρωτιά, έστω κι αν αυτό σήμαινε να θυσιάζω ανυπολόγιστες ώρες παιχνιδιού και ξεκούρασης.
Ως μητέρα πλέον ενός μικρού μαθητή, δεν θα ήθελα να τον δω να βασανίζεται από την ίδια αγωνία για τελειότητα, αλλά να του εξασφαλίσω μια όσο το δυνατόν πιο ισορροπημένη παιδική ηλικία.
Να αναπτύξει αρκετή αυτοπειθαρχία ώστε να πετυχαίνει τους στόχους που θέτει για τον εαυτό του, αλλά χωρίς το άριστα να γίνεται αυτοσκοπός. Να γίνεται διαρκώς καλύτερος από ό,τι είναι, σε όποιον τομέα τον ενδιαφέρει, όχι όμως απαραίτητα ο καλύτερος μαθητής στην τάξη.
Και επειδή τα παιδιά μας δεν αποτελούν προέκταση του εαυτού μας όπως θέλουμε –ή δεν θέλουμε– κάποιες φορές να τα βλέπουμε, ο γιος μου είναι τελείως διαφορετικός μαθητής από ό,τι ήμουν εγώ, τουλάχιστον στις πρώτες τάξεις του δημοτικού.
Ναι μεν παθιάζεται με τις επιστήμες, αλλά δεν πασχίζει να διαπρέψει στην καλλιγραφία ούτε να αποφύγει το παραμικρό λάθος στην ορθογραφία. Ναι μεν τρελαίνεται να κάνει κατασκευές με υλικά χειροτεχνίας, αλλά δεν τον ενδιαφέρει να αποστηθίσει κάθε λεπτομέρεια της διδακτέας ύλης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ: Μωρό μου, να θυμάσαι ότι οι καλοί φίλοι είναι πιο σημαντικοί από τους καλούς βαθμούς
Το παιδί μου δεν είναι ο καλύτερος μαθητής της τάξης και αυτό είναι OK.
Γιατί δεν θέλω να συγκρίνει τον εαυτό του με κανέναν άλλον – όποτε πέφτουμε στην παγίδα της σύγκρισης θα απογοητευόμαστε πάντα, αφού πάντα θα υπάρχει κάποιος άλλος καλύτερος, σε κάτι, από εμάς.
Γιατί παρόλο που υπάρχουν και εξαιρετικοί, εμπνευσμένοι δάσκαλοι, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι για μένα ταυτόσημο με την ουσιαστική παιδεία – συχνά μάλιστα μου θυμίζει το περίφημο ρητό του Μαρκ Τουέιν: «Δεν επέτρεψα ποτέ στο σχολείο να αναμειχθεί στην εκπαίδευσή μου».
Γιατί προτιμώ, από το να κάνει τέλεια όλες τις ασκήσεις του, να έχει λίγο περισσότερο χρόνο για παιχνίδι με τους φίλους του, για ζωγραφική ή ακόμα και για ρεμβασμό με θέα το ταβάνι – μη φορτώνουμε την «τεμπελιά» με ενοχές, μπορεί να γίνει η μητέρα δημιουργικών ιδεών.
Γιατί υπάρχουν και άλλα πράγματα σημαντικά, πέρα από τις σχολικές επιδόσεις, όπως η ενσυναίσθηση, η αλληλεγγύη, οι κοινωνικές δεξιότητες γενικά – έρευνες μάλιστα έχουν δείξει ότι καθορίζουν σε μεγαλύτερο βαθμό την εξέλιξη ενός παιδιού στη ζωή.
Γιατί με ενδιαφέρει, πρώτα, να είναι ευτυχισμένος – αν, τώρα, η ευτυχία του συνδέεται με την επιτυχία σε οτιδήποτε, από τα μαθηματικά μέχρι τη ζωγραφική και τον αθλητισμό, καλοδεχούμενες και οι δύο.
Γιατί όποτε ανατρέχω στη δική μου παιδική ηλικία, οι ομορφότερες αναμνήσεις προέρχονται από παιχνίδια και ταξίδια, όχι από τα ατελείωτα απογεύματα σχολικής μελέτης.
Γιατί νιώθω ευγνωμοσύνη και υπερηφάνεια για το παιδί μου όπως ακριβώς είναι, για κάθε χειρονομία, γκριμάτσα, ατάκα που το κάνει μοναδικό, και δεν θα το άλλαζα με κανένα άλλο στον κόσμο.
